Ook ik wil even reageren op het feit dat iedereen zich zo in de steek gelaten voelt,

Zelf heb ik een heel andere ervaring, Ik heb ruim 4 jaar geleden borstkanker gehad, en ook ik ben overspoeld met telefoontjes, kaarten bezoekjes e.d. Ik moet ook eerlijk zeggen dat al die belangstelling mij heel erg door die moeilijke periode heen hebben geholpen. Zelf nu nog vragen vrienden en collega''s mij regelmatig hoe het gaat, vergeten ze niet om regelmatig te vragen of ik op controle ben geweest en als ik zelf verzuim om op tijd te gaan dan helpen ze mij wel herinneren dat het tijd is om weer naar de oncoloog te gaan. Mijn moeder is ook ziek , heeft eierstokkanker en aan haar laatste stukje leven bezig, ( Na 2X chemokuren, bestraling, operatie e.d. kunnen ze nu niets meer doen) . Ook leven mijn collega''s en vrienden daar ook heel erg mee mee, misschien komt het omdat wij allen (Ik ben 47 jaar) ouders hebben in een zeer kwetsbare leeftijd. Zelf ben ik altijd heel open geweest over mijn ziekte wat heel erg gewaardeerd werd. Wel heb ik vaak de eerste stap gezet in contact, zo vlug als je je zelf laat zien is het minder eng voor de ander.Ook ben ik met Jan Willem eens dat het belangrijk is dat je over nog andere onderwerpen praat en belangstelling in de andere persoon hebt, immers ieder heeft zijn eigen pakje.

Daarnaast ben ik heel erg goed op gevangen door mijn werkgever waar ik nu een andere baan heb gekregen, een baan die ik wat beter lichamelijk aan kan, en hebben ze mij goed begeleid in het terug komen bij onze welzijnsinstelling.

Deze instelling verdiend voor mij een medaille, in hoe zij mensen begeleiden op hun werkplek na ziek zijn . ( Misschien mag je dat ook verwachten van een welzijnsinstelling).

Verder wens ik iedereen die deze site bezoekt een heel goed nieuwjaar toe met veel kracht en wijsheid, (Kom regelmatig op deze site maar reageer niet zo heel veel) groeten Zwany

Jan Willem schreef:

>

> Dag iedereen,

>

> Met groeiende verbazing zit ik deze discussie te lezen.

> Iedereen lijkt het met elkaar eens te zijn dat je als kanker

> patient door velen in de steek gelaten wordt.

>

> Ik heb een compleet tegenovergestelde ervaring. Een paar jaar

> geleden kreeg ik te horen dat ik kanker had. Op het moment

> dat ik deze constatering “wereldkundig” maakte, werd ik

> overspoeld door kaartjes, telefoontjes, bezoeken. Het leek

> wel of alle mensen die ik ooit eens ontmoet had, en waarvan

> sommigen al bijna weer uit het oog verloren, het nodig vonden

> om me te steunen. Als klap op de vuurpijl ben ik vlak na de

> diagnose ook nog eens naar het buitenland vertrokken, wat het

> voor de vrienden niet makkelijker maakte. Maar ook dat leek

> niemand in de weg te staan, ze bleven bellen en velen kwamen

> zelfs langs om me, tijdens de behandeling, te steunen.

>

> Door deze ervaring had ik dus altijd het idee dat je niet in

> de steek gelaten wordt. Vandaar mijn verbazing nu ik van

> bijna iedereen lees dat zij dat anders ervaren.

>

> Zou het niet kunnen zijn dat mensen het -in de steek laten-

> ervaren omdat je verwacht dat vrienden en kennissen je in de

> steek zullen laten. En dat je door deze verwachting zo'n

> houding gaat aannemen, dat mensen je verwachting gaan

> beantwoorden.

> M.a.w. je geeft een signaal af naar de buitenwereld van

> “jullie zullen me nu wel in de steek gaan laten” en door dit

> afgegeven signaal, laat men je dan ook daadwerkelijk in de

> steek.

> Als je zelf contact blijft opnemen met vrienden en kennissen

> (dmv telefoon, email, en -indien mogelijk- bezoek) en gewoon

> lekker open over je ziekte, maar ook andere zaken, blijft

> praten, zullen ze dan ook wegblijven? Of ben ik zo'n

> uitzondering, dat ik bijna de enige ben met vrienden en

> kennissen, die wel contact blijven houden? Ik kan me het

> haast niet voorstellen!

>

> Ik wens iedereen heel veel sterkte en postieve gedachten toe,

> Jan Willem