Dag iedereen,
Met groeiende verbazing zit ik deze discussie te lezen. Iedereen lijkt het met elkaar eens te zijn dat je als kanker patient door velen in de steek gelaten wordt.
Ik heb een compleet tegenovergestelde ervaring. Een paar jaar geleden kreeg ik te horen dat ik kanker had. Op het moment dat ik deze constatering “wereldkundig” maakte, werd ik overspoeld door kaartjes, telefoontjes, bezoeken. Het leek wel of alle mensen die ik ooit eens ontmoet had, en waarvan sommigen al bijna weer uit het oog verloren, het nodig vonden om me te steunen. Als klap op de vuurpijl ben ik vlak na de diagnose ook nog eens naar het buitenland vertrokken, wat het voor de vrienden niet makkelijker maakte. Maar ook dat leek niemand in de weg te staan, ze bleven bellen en velen kwamen zelfs langs om me, tijdens de behandeling, te steunen.
Door deze ervaring had ik dus altijd het idee dat je niet in de steek gelaten wordt. Vandaar mijn verbazing nu ik van bijna iedereen lees dat zij dat anders ervaren.
Zou het niet kunnen zijn dat mensen het -in de steek laten- ervaren omdat je verwacht dat vrienden en kennissen je in de steek zullen laten. En dat je door deze verwachting zo'n houding gaat aannemen, dat mensen je verwachting gaan beantwoorden.
M.a.w. je geeft een signaal af naar de buitenwereld van “jullie zullen me nu wel in de steek gaan laten” en door dit afgegeven signaal, laat men je dan ook daadwerkelijk in de steek.
Als je zelf contact blijft opnemen met vrienden en kennissen (dmv telefoon, email, en -indien mogelijk- bezoek) en gewoon lekker open over je ziekte, maar ook andere zaken, blijft praten, zullen ze dan ook wegblijven? Of ben ik zo'n uitzondering, dat ik bijna de enige ben met vrienden en kennissen, die wel contact blijven houden? Ik kan me het haast niet voorstellen!
Ik wens iedereen heel veel sterkte en postieve gedachten toe,
Jan Willem
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
