Ik denk dat iedereen je begrijpt. Een paar maanden geleden hebben wij een vriend verloren aan kanker, die er naar het einde toe hetzelfde over dacht en deed.

Wij vernemen nu dat een goede kennis van ons non hotskin heeft, dat is ook de reden dat ik op deze website aan het kijken ben en uw bericht vond. Ik kende deze ziekte niet onder deze naam.

In wens U en de anderen veel moed en sterkte, ook uw familie en de mensen rond U, Jan schreef:

>

> Ik heb kanker. Darmkanker, met allerlei uitzaaingen en ik ga

> eraan dood. Klinkt bizar, maar zo ìs het en daarmee is

> eigenlijk alles gezegd.

> Dat is beangstigend en hoewel ik niet bang ben voor de dood,

> ben ik wel bang voor de manier waaròp. De artsen geven mij

> nog een paar maanden.

> Ben 49 en zou nog heel veel willen doen, maar dat gaat niet

> meer lukken. Heb niet alleen veel pijn, maar word ook

> zwakker. Ben vaak ook letterlijk kots-misselijk en de

> sporadische steken in mijn buik hebben plaats gemaakt voor

> een voortdurende pijn.

> Chemo-therapie is een laatste optie, maar van werkelijke

> genezing zal geen sprake zijn; het zou alleenmaar

> levensverlengend zijn zonder echt perspectief. Daar heb ik

> niet veel zin meer in. Ben het moe.

> Mag je niet op zeker moment zeggen: “Ik stop ermee”? Wat

> voegt het allemaal nog toe? Laat mij maar, en zorg er maar

> voor dat ik geen pijn meer heb. Ben het zat, en na de diverse

> operaties zie ik er geen gat meer in.

> Láát mij maar….het is mooi geweest.

> Is dat een ‘foute instelling’ of begrìjpt dat iemand?