verdriet

Jose

14-03-2006 08:54

Hoi Patrizia
Nog van Harte gefeliciteerd met je 25e verjaardag. We weten dat onze verjaardagen niet meer het zelfde zal zijn. Moeder hoort er gewoon bij , ze kwam altijd met een orgineel leuk cadeautje ( niet dat dat het belangrijkste was) , maar dan voelde je nog beetje kind. Ik ben zondag even naar het graf geweest, en even zitten te denken wat we voor leuks kunnen doen om het een beetje aan te kleden. Dus maar besloten als het weer wat mooi is om veel mooie schelpen te zoeken en daar op te leggen. Met natuurlijk heel veel vrolijke kleuren bloemen.
Heb jij dat trouwens ook dat je soms zo somber bent, dat je je moeder zo mist , en niet weet wat je kan doen, dat het zo benauwd is dat je haar nooit meer kan zien , of horen. Slaap ook heel slecht , en droom heel veel en heel naar. En denk soms maar eens dat ik met iemand maar eens moet gaan praten. Dat ik er soms niet alleen uit kom met het verdriet. Ik heb wel hele lieve vriend hoor, maar die begrijpt het niet helemaal zoals vele andere mensen om me heen. Die willen er gewoon niet over praten. Dus moet maar eens wat advies gaan vragen aan de huisarts. Ik ging dus zondag met de auto naar Arnhem en begon al te janken in de auto , kon het gewoon niet ophouden. En ging toen naar mijn stiefvader , het huis dus van mijn moeder, en ik vindt het zo moeilijk om daar te komen , al haar herinneringen. Haar stapel kleren liggen nog precies zo , als toen ze voor het laatst naar het ziekenhuis moest. Daarom ben ik wel blij dat ik ver vandaan woon. Het doet mij nl. heel veel pijn en verdriet , om het huis te zien. Bij jouw zal dat wel anders zijn , of heb jij het zelfde. Nou Patrizia ga maar even wat eten , en naar de sportschool. Ik hoop voor je een beetje goede dag , en kop op!!
Liefs jose
patrizia

14-03-2006 10:23

Hai Jose,
Dank je wel, ja onze verjaardagen zullen nooit meer hetzelfde zijn, he. Het is zo vreemd allemaal. Net zoals die dagen als kerst, oud en nieuw. Voor mij en natuurlijk ook voor jou hebben die dagen nu helemaal een nare bijsmaak. Wat mooi dat jullie er schelpen neer willen leggen. Het is heel mooi dat jullie die zelf willen gaan zoeken. Dat maakt het toch wat persoonlijker. Nu inderdaad hopen op wat beter weer, want door de vorst gaan alle lenteplantjes stuk. Ik ben van plan om zelf een gedenksteen te gaan maken. Af en toe klei, of boetseer ik wat. Maar het probleem is dat ik zelf geen oven heb om te bakken. Dus daar moet ik nog even achter aan gaan.
Ik heb dat ook hoor, dat gevoel wat jij omschrijft. Soms is het zo erg dat ik wel eens in tranen uitbarst in de bus bijvoorbeeld. Maar elke dag heb ik nog steeds een hele erge huilbui. En ook ik heb een hele lieve vriend, maar hij wilt er ook niet over praten of probeert gesprekken erover te vermijden. Dit doet pijn omdat je zelf er nog zoveel over wilt praten. Het is helemaal niet raar hoor, dat je er eens met iemand over wilt praten. Ik heb hier ook al over zitten denken. Laatst was ik bij de huisarts, en heb ik een foldertje megenomen van Maatschappelijk Werk. Ik heb ze nog niet gebeld, maar denk dat ik het van de week toch eens doe. Misschien is dat voor jou ook niet zo slecht idee? En die slaapproblemen herken ik ook heel goed. Vooral in het begin was het zo erg, dat ik soms hele nachten niet sliep. Ook had ik constant nare dromen, en zag ik mijn moeder in mn dromen. Ik werd er gek van. Toen heb ik wat van die homeopatische pilletjes geprobeerd maar die bleken ook niet te werken. Daar ben ik nu maar mee gestopt. De huisarts heeft wel medicijnen tegen slapeloosheid maar die zijn chemisch en je kan er verslaafd aan raken, dus die neem ik liever niet. Ik heb eens gehoord over een cursus die je kan volgen via Teleac. Je kunt het volgens mij terug vinden op www.teleac.nl. Het gaat volgens mij over mensen die een soort programma volgen om beter te kunnen slapen.
Ik begrijp dat het heel pijnlijk is om naar het huis van je moeder te gaan. Al haar spullen die er nog zo bij liggen als voorheen. Ik heb dat ook, dan zit ik op de bank en de plek naast mij is leeg. Daarom ben ik ook blij dat ik ook mijn eigen huisje heb, zodat ik me er toch wat van af kan sluiten voor zover dat gaat natuurlijk. Ik vind het ook heel erg voor mijn vader, die wordt de hele dag door geconfronteerd met de herinneringen aan mijn moeder. Dat is bij jouw stiefvader ook zo, denk ik. Het is allemaal zo moeilijk…
Voor jou ook een goede dag, en tot snel
Groetjes, Patrizia
Jose

14-03-2006 12:55

Hallo Patrizia
Het moet ook heel moeilijk zijn voor je vader. Ik zou het niet goed kunnen. Mijn stiefvader gaat het opzich aardig denk ik , zal het wel heel moeilijk hebben ook . Maar hij probeerd de draad op te pakken , en gaat volgende maand 3 weken naar china dus dat is wel leuk vooruit zicht. Voor mij moelijk wat ik ook doe , ik zet de automatische piloot aan . Vindt niet echt iets leuk meer, het enige waar ik alleen maar aan kan denken is mijn moeder. Maar goed had een vraagje over die maatschappelijke werker, moet je doorverwezen worden door de dokter of hoe gaat dat weet jij dat toevallig. Denk toch maar dat ik het ga doen. Die mensen zijn luisterend oor , en denk dat ik dat wel nodig heb. Ik kan niet doen alsof er niks aan de hand is , en even aan andere dingen denken. Dus ga ook deze week er maar even achter heen.
Het is trouwens ook een goed idee om iets een gedenk steen te kleien voor je moeder. Ze zal echt trots op je zijn. Nou patriza was een klein stukje moet nog wat dingentjes doen.
Groetjes Jose
patrizia

15-03-2006 10:07

Hai Jose,
Even snel een berichtje, want ik moet zo weer weg. Dat van die maatschappelijk werker, volgens mij kun je daar gewoon zelf contact mee opnemen zonder een doorverwijzing van de huisarts. Ik heb namelijk dat foldertje meegenomen, en daar staat gewoon een telefoonnummer in dat je kan bellen. Waarschijnlijk kan het ook wel via de huisarts, hoor. Je kunt ook eerst een afspraak maken met de huisarts. Die kan je misschien advies geven over wat je nu het beste kunt doen. En die mensen zijn inderdaad een luisterend oor. Het is soms makkelijker om je verhaal tegen vreemde mensen te vertellen, dan tegen bekenden. Mocht je gaan bellen, succes! En ik spreek je snel weer.
Groetjes, Patrizia
Anne

22-03-2006 21:57

Hallo Patrizia en Jose,
Het is alweer een poos geleden dat ik wat heb geschreven en ik lees jullie verhalen weer en het is zo herkenbaar. Zoveel pijn doet het gemis. Het in huilen uitbarsten. het nare gevoel dat gewoon nooit weg gaat. Je wilt zo graag dat het niet waar is. Dat het allemaal een heel nare boze droom is. Ik ben ook al vaak huilend wakker geworden omdat ik over mijn moeder droomde. En ook zeker weer met je verjaardag. Patrizia nog gefeliciteerd met je verjaardag,Wat kan ik mij voorstellen dat het heel erg moeilijk was, wat een gemis. Ik heb afgelopen november mijn 1e verjaardag zonder mijn moeder gevierd. Nou ja helemaal niet gevierd. Ze hoort er gewoon bij te zijn. Ik kon het helemaal niet opbrengen. er zijn net als bij jou wat goede vriendinnen geweest en mijn vader en broer. Het is zo'n gemis.
Wat is het moeilijk voor jullie dat er toch weinig mensen zijn in je omgeving waar je echt fijn tegen aan kan praten. Ik zelf ben ook naar een psycholoog geweest. Ik heb er wel heel veel aan gehad. Je moet echt treffen en het moet wel klikken. Maar het is gewoon heel fijn om tegen iemand aan te praten die wat verder van jou en alle bekenden om je heen staat. Alles kun je er zeggen. al je verdriet kan je kwijt en zij kan je helpen bij dingen, hoe ermee om te gaan. Bij mij is dat in december afgelopen maar ik denk dat ik het nu wel weer wil oppakken. En dan nu bij iemand die gespecialiseerd is in rouwverwerking. Ik heb het nummer via de huisarts.
Het kan je wel op weg helpen.
Hebben jullie dat ook, steeds zo'n naar gevoel bij je, eigenlijk bij alles wat je doet. Gewoon een drukkend gevoel van gemis. Als ik mij erg druk maak dan kan ik het ook heel erg lichamelijk voelen, zoals benauwd.
Ik wil jullie allebei heel veel sterkte wensen, en heel veel succes met het bellen van maatschappelijk werkster als je daar aan toe bent
groeten Anne
patrizia

24-03-2006 09:16

Hai Anne en Jose,
Dank je wel, Anne. Ja het was en moeilijke dag. Zoals er nog velen gaan komen. Ik zie er nu al tegen op. Maar je moet door op de een of andere manier, he.
Het slapen gaat nu ook weer wat minder. Laatst had ik een droom over mijn moeder, het was zo echt, ze lag in het ziekenhuis, maar ze had eigenlijk nergens last van. Ik hoorde haar stem en ik rook haar geur, net alsof het echt was. Net alsof ze er nog was…Dat heb ik nu wel vaker, ik ben er zo mee bezig. Ik heb soms zelfs momenten dat ik soms denk dat ze er weer is, dat ze helemaal niet weg is. Dit is zo raar, dan vraag ik me af of ik wel normaal ben.
Fijn dat je zoveel hebt gehad aan de psycholoog. Ik denk dat het goed is dat het nu weer gaat oppakken. Voor mij is het soms ook fijn om erover te praten met iemand die wat verder van je af staat.
Ik herken ook het gevoel van ongemak dat je de hele dag meedraagt. Tenminste dat heb ik. Het gevoel gaat gewoon niet weg. Ook lichamelijk heb ik wat dingetjes die denk ik allemaal met elkaar in verbinding staan. Bij stress krijg ik gelijk last van mijn huid. Overal uitslag enzo, dat heb nu ook. Vroeger heb ik last gehad van lichte hypochondrie, dat is een hele tijd minder geweest, of zelfs weg geweest. Maar nu komt het weer langzaam terug. Bij elk plekje of pijntje denk ik gelijk aan iets ernstigs. Dit is heel vervelend. Maar gelukkig ren ik nog niet gelijk naar de huisarts, maar ik blijf er zelf wel mee zitten en dat is heel vervelend. Dan haal ik mezelf nog meer stress op de hals dan ik al heb.
Jose, hoe is het verder met jou? Heb je nog met je huisarts gesproken over de maatschappelijk werker? Nou, ik spreek jullie snel weer hier en toch nog een goede dag gewenst.
Groetjes, Patrizia
Anne

25-03-2006 10:45

Hoi Patrizia en Jose,
Hoe gaat het met jullie allebei, ja hoe kan het gaan.
Ik herken het gevoel van dat je denkt dat je iets ernstigs hebt wel goed. En voor jou is het helemaal rot omdat je er vroeger ook hebt gehad. Het is ook wel logisch dat je het soms denkt omdat er zoveel is gebeurd in je leven. Je hebt zoveel gezien bij je moeder. Ook al weet je eigenlijk dat het niet iets is. Ik heb de laatste tijd echt steeds meer last van benauwdheid en een brok in mijn keel. Dat maakt mij ook angstig.Hoe meer ik er bij stil sta hoe beter ik het voel natuurlijk.
En nu kregen we gisteren het bericht dst mijn schoonmoeder waarschijnlijk ook kanker heeft. Ze heeft een tumor van 16 cm in haar buik zitten. Ze gaat nu de molen in. Het maakt me zo naar. Waarom zij ook nog, waarom.
Ik vind het zo moeilijk omdat ik al zoveel moeite heb met het verdriet van mijn moeder. Heb het gevoel dat ik er dit ook niet nog bij kan hebben. weer die spanning. Ik hoop zo dat het allemaal mee gaat vallen maar ik verwacht eigenlijk het ergste. Weet niet goed wat ik er mee moet doen.
Ik ga nu maar even sporten
Veel sterkte allemaal!! tot snel
groeten Anne

verdriet

Jose

patrizia

Jose

patrizia

Anne

patrizia

Anne