verdriet

Anne

01-03-2006 11:44

Hallo Patrizia en Jose,
Ik vind het best lastig om te reageren maar toen ik het verhaal van jullie allebei las kwamen er zoveel herkenbare dingen naar voren.
Allereerst wil ik even zeggen dat ik het heel erg voor jullie vind dat jullie ook al zo jong jullie moeder moeten missen en vooral ook na zo'n strijd wat ze hebben geleverd. Ik heb ook mijn moeder verloren nu 9 maanden geleden. Ook na een ziekzijn van bijna 4 jaar. Ze heeft eierstokkanker. Ze was nog maar 51 jaar. Alles wat jullie zo schrijven is zo herkenbaar. Het gemis, de pijn, het niet kunnen accepteren, het niet willen. Ook nu is het allemaal nog zo onwerkelijk. Ik wil haar zo graag terug. Ook wij deden alle dingen samen. Onze band was al zo hecht maar is alleen maar hechter geworden. Wel ben ik zo blij dat ik haar tot het laatst heb kunnen verzorgen. Maar het is zo moeilijk en het doet zo'n pijn. Ook de reacties van buitenaf. Ik praat er veel over maar ik kies echt wel mijn personen uit waarbij dat kan. Het lijkt of het allemaal al weer goed moet gaan volgens de buitenstaanders. Kan ook echt mijn eigen gevoel zijn maar toch.
Ik ben nog heel veel bezig met wat er allemaal is gebeurd de afgelopen jaren. Ze is zo ziek geweest. Mijn moeder heeft als 1e kuur 6 keer Taxol gehad en ze is daar zo ziek van geweest. Dat ze daar de jaren daarop nog altijd heel veel last van heeft gehad. Vooral van haar spieren. ze hoefde maar iets te doen en ze had al een soort spierpijn. Ze heeft zoveel er voor gedaan om te blijven leven. Ik ben zo ongelovelijk trots op haar!! Heel veel hebben we er over gesproken. en wat deed het haar en mij zo'n pijn om op een gegeven moment te weten dat ze nooit haar kleinkinderen kon gaan zien. We hebben ales besproken en daar ben ik zo blij om maar er is nu al zoveel wat ik tegen haar wil zeggen en dat doe ik ook wel maar het is niet zoals je het wilt. Er is nog zoveel niet gezegd. Wel ben ik zo blij dat we de hele begrafenis samen hebben besproken. Alles wist ze al. Ze zei ook altijd, ik heb dit allemaal al eens meegemaakt. Ze heeft al zo vaak bedacht hoe het laatste stukje van haar leven zou gaan. De laatste maanden kon ze alleen maar op bed liggen. De laatste paar dagen had ze nog wel veel heldere momenten. Tot de vrijdag. We dachten dat ze nog wakker zou worden maar dat werd ze niet meer. Het klinkt misschien raar maar ik heb nog steeds een beetje het gevoel dat ik nog niet echt afscheid van haar heb kunnen nemen.
Het was fijn om even van mij af te schrijven, ik wil jullie heel veel sterkte en kracht wensen!! Want het is gewoon heel erg moeilijk.
liefs
Anne

01-03-2006 11:49

Hoi Patrizia,
Ik wil je ook heel veel sterkte wensen vandaag.Ik hoop dat je samen met je vrienden het tot een bijzonder moment kunt maken.
Heel veel kracht!!
jose

01-03-2006 16:26

Hallo Anna
Heel erg bedankt. Jij ook heel veel sterkte , want 9 maanden is nog gewoon weg heel kort. En het gemis dat zal heel lang duren. Als dat ooit weggaat. En weet je er is nooit een goed moment om afscheid te nemen. 4 jaar lang heb jij ook in zo`n molen gezeten , met goed nieuws, slecht nieuws , en hoe gaat het allemaal aflopen. En van mensen buiten af krijg je niet echt een hand op je schouder. Het is allemaal zo normaal voor hun het leven en vanzelfsprekend. Zelf bouw ik maar een muur om me heen . En schrijf ook lekker van me af. Mensen die het wel begrijpen, en in een soort gelijke situatie zitten.
Je kan altijd hier komen als je zin hebt of wilt . Je verdriet kwijt.
Groetjes Jose
Anne

02-03-2006 11:03

Heel erg bedankt Jose, het is zeker fijn om van me af te schrijven. En zeker met mensen die het hebben mee gemaakt. Net wat je zegt de lange onzekerheid is zo erg. Ik wilde overal mee naar toe. Zodat ik mijn moeder maar kon steunen en ook zeker voor mijzelf. Ik had het soms niet meer. En nu ineens stopt dat, geen spanning meer te hoeven hebben om uitslagen maar de spanning stopt bij mij nog helemaal niet. Ben zo vaak zo onrustig. Heb jij dat ook? Vooral als ik 's avonds gewoon op de bank zit. Ik moet wat doen. De telefoon pakken, mijn moeder bellen.
Overdag heb ik niet zo heel veel te doen. Ik ben bezig om te stoppen met mijn baan en toch wat anders te gaan zoeken. Ik zoek wel veel dingen op, ik moet wel want anders word ik helemaal naar.
Heel veel sterkte Jose, fijn dat ik even van mij af kan schrijven
groetjes Anne
jose

02-03-2006 13:55

Hallo Anne
Wat een mooie dag had moeten zijn. Maar helaas is dat helemaal niet zo voor ons. Jouw moeder was ook nog erg jong heb ik begrepen uit je verhaal. Dan moet jij volgens mij ook nog niet zo oud zijn. Ik snap precies wat je bedoelt dat het moeilijk is om stil te zitten. Ik werk op dit moment ook niet . En overdag probeer ik mezelf maar naar de sportschool te slepen , om misschien wat beter te voelen , dan niks doen lijkt me ook niet goed. De computer is op dit moment , eigenlijk de laatste jaren mijn beste vriend. Bij vele gaat het leven allemaal maar door , helaas is dat bij ons niet zo. En het gemis wordt groter, en het benauwd mij soms zo erg , dat wat je zegt , haar niet meer kan bellen , of de kleine dingetjes te bespreken. Ik heb zelf wel een zus die woond in Griekenland, en een broer maar die wil het onderwerp liever vermijden. En heb ook een lieve vriend , maar heeft niet de juiste woorden, het gevoel kent hij niet , hij heeft zelfs nog zijn opa en oma van 83 jaar. Maar heb wel 1 lief zoontje van 4,5 jaar en een lieve hond die me denk ik nog het beste begrijpt. Dus dan doe ik het via deze weg , en dat lukt best en weet gewoon dat jullie het zelfde gevoel hebben op dit moment. Pijn, verdriet, gemis.
Anna mag ik vragen hoe jouw moeder het toen allemaal heeft ondekt. Nou ga maar eens even de hond uitlaten ,
Groetjes Jose
Anne

05-03-2006 20:13

Hoi Jose,
Je hond een betere kameraad kun je niet vinden he! Dat heb ik ook. Ik pas heel veel op de hond van mijn ouders. Hij was voor mijn moeder ook zo'n grote vriend. Ze kon zoveel afleiding aan hem hebben en ik nu ook.
In 2001 heeft mijn moeder last gekregen van een dikke buik. Ze hield allemaal vocht vast, zo bleek. Ze was al een aantal keer naar de dokter geweest. Maar deze deed het af als een darmprobleem terwijl ze helemaal geen last had. Ze kreeg in een week tijd een aantal medicijnen. Dit heb ik zelf niet mee gemaakt omdat ik op vakantie was. Totdat ze in het weekend zoveel last kreeg en haar buik als maar dikker werd. Ze leek wel 6 maanden zwanger. Zij naar de weekendarts. Deze vertrouwde het gelukkig dus niet en heeft haar meteen doorgestuurd. Onderweg kwamen we elkaar tegen. Wij op weg naar huis en zij onderweg naar het ziekenhuis. Daarna meteen naar haar toe. Ze lag al met een drain in haar buik. Ze hebben 6 liter vocht weggehaald. Allerlei onderzoeken gedaan.Een aantal dagen later kwamen ze met het verschrikkelijke bericht dat het eierstokkanker was. Mijn moeder had meteen al wel het idee dat het helemaal niet goed was. Meteen ook de dag na dat we het bericht kregen is ze al geopereerd. Het was al de vraag of ze er iets aan konden doen. in het ergste geval maakten ze haar open en gelijk weer dicht. Gelukkig voor dat moment hebben ze de grote delen van de tumoren kunnen verwijderen en de rest moest met kuren weggaan. Het was al wel in een vergevorderd stadium. Na de operatie is mijn moeder met Taxol gestart. Een vreselijke kuur met zoveel bijwerkingen. Maar op dat moment kregen we wel steeds goed bericht dat het allemaal wel aansloeg. Na drie kueren konden ze het niet meer zien in het bloed en op de scan. Maar helaas heeft ze maar 9 maanden “schoon” geweest. En dat was natuurlijk helemaal niet zo. er zijn gewoon cellen achtergebleven.
Ikzelf ben 26 jaar, ik heb 1 broer en net als jij vind die het heel erg moeilijk om er over te praten. Hij doet het op zo'n andere manier.Ook mijn vader kan heel erg moeilijk met mijn verdriet om. Ik kan mij dus zo goed voorstellen dat jij je zo alleen moet voelen. En dan je kleine zoontje, zoveel afleiding met hem denk ik maar ook zo moeilijk dat je niets meer met je moeder kan delen en dat zijn oma niet meer van hem kan genieten en andersom! Ik weet natuurlijk niet hoe dat precies voelt, maar ik ben nu al zo verdrietig dat mijn moeder er niet meer bij is als ik een kindje mag krijgen. We hebben het hier samen heel veel over gehad. Ik heb ook een hele lieve vriend met wie ik een aantal jaar samen woon. Hij steunt mij bij alles.
Mag ik vragen hoe het bij jou moeder is gegaan. Misschien heb je het ergens op dit forum al wel verteld maar daar heb ik verder nog niet naar gekeken. Ik heb de site pas sinds kort ontdekt.
groetjes Anne
patrizia

07-03-2006 22:02

Hai Jose en Anne,
Allereerst wil ik jullie bedanken voor jullie berichtjes voor afgelopen woensdag. Ik heb het er heel moeilijk mee gehad, vandaar dat ik nu zo laat reageer. Het was zo onwerkelijk, ik kon/kan het gewoon niet geloven. Ik ben blij dat mijn vrienden er voor me waren, maar diep in mijn hart was ik dat moment toch liever alleen geweest. Ik vond het zo moeilijk…Die woensdag sneeuwde het hier in Nijmegen heel erg, maar op het moment dat ik met de asbus naar het graf liep, stopte het met sneeuwen en begon de zon te schijnen….Dit was op zich een mooi moment, net alsof het een teken van mijn moeder was. Het liefst ga ik nu elke dag naar haar graf, maar dit kan niet altijd. Ik ben van plan om er een heel mooi plekje van te maken, met de bloemen en planten die mijn moeder het mooist vond.
Anne jou wil ik ook heel veel sterkte wensen met het verlies van je moeder. Het is en blijft moeilijk, en net wat Jose zegt, ik kan ook niet geloven dat ik er ooit aan ga wennen dat mijn moeder er niet meer is, of dat de pijn minder wordt. Gelukkig heb je veel steun aan je vriend. En vergeet niet dat wij er ook zijn hier op het prikbord. Hier kun je altijd terecht, wat niet altijd bij iedereen kan. Veel mensen denken, of verwachten dat het weer goed metje gaat. Dit vind ik zo erg, maar meestal zijn het mensen die geen dierbare hebben verloren. Deze week heb ik 2 keer gehad dat iemand aan mij vroeg hoe het nu met me ging. Ik antwoordde dat het kl*te ging, en ik kreeg 2 keer te horen, waarom dan? Waarom?? Wat denk je?, maargoed niet iedereen reageert hetzelfde natuurlijk.
Ik stop er maar weer eens mee en ga zo maar proberen te slapen. Ik wens jullie weltrusten en tot schrijfs.
Sterkte!
Groetjes, Patrizia
snoopy1982

09-03-2006 09:48

meid het is vreselijk!!! Ik wens je heeel erg veel sterkte toe en je kunt hier altijd terecht!!!
Jose

09-03-2006 16:33

Hoi Patrizia , Anna
Hoe is het met jullie. Stomme vraag eigenlijk he. Hoorde vandaag van mijn vriend , een collega van hem, zijn moeder, die nu stervende is , ze heeft ook borstkanker en uitzaaiingen, heel triest, en pijnlijk als ik dat hoor. Anna ik had je verhaal gelezen hoe het ongeveer is verlopen, je zat ook lange tijd in die molen. En mijn verhaal staat hier ergens boven , hoe het ongeveer is gegaan. En Patrizia het was echt een bijzondere dag he , dat in een keer de zon ging schijnen, we hopen dan dat een teken was van je moeder. Ook ik heb dat al wel eens gehad met mijn moeder. Ik ben net als jij van plan om mooie plantjes neer te zetten, . Ik ga toevallig zondag naar Arnhem , waar ze dus ligt . Eigenlijk even naar mijn stiefvader, en dan ga ik even naar haar graf.
Nou mijn zoontje roept me en zegt dat het knuffeltijd is dus ga ik dat maar even doen. Ik hoop dat jullie de dagen beetje door komen.
Spreek jullie snel
Groetjes Jose
patrizia

13-03-2006 21:58

Hai Jose,
Wat erg dat je weer moet horen dat er weer iemand is die het niet zal gaan redden tegen deze ziekte..Het is ook heel confronterend allemaal.
Ben je zondag nog naar het graf van je moeder gegaan? Het is fijn dat je een plekje hebt om naar toe te gaan. Ik ga er morgen ook weer heen. Vind je het niet erg dat het voor jou zo uit de buurt is?
Je zei dat je ook wel een iets hebt meegemaakt dat een teken van je moeder zou kunnen zijn. Ik hoop zo dat ze ons kunnen zien en op die manier toch bij ons kunnen zijn. Ik zou zo graag willen dat mijn moeder vaker tekens gaf. En ik hoop dat we elkaar uiteindelijk weer zullen zien.
Gister ben ik 25 geworden. Wat een rare dag was het. Het was zo stil ondanks dat mijn vriendinnen er waren. Het klopte ook niet, mijn moeder had er gewoon bij moeten zijn. In eerste instantie wilde ik helemaal niks doen, maar ik weet dat mijn moeder het gezellig had gevonden als al mijn vriendinnen over de vloer kwamen. Dus hebben we samen gegeten, en dat was het. Meer wilde ik er echt niet aan doen. Bah, al die dagen die nog moeten komen. Het hoeft voor mij even niet meer..
Nou, probeer de moed er in te houden, en ik spreek je snel weer hier op het pb
Groetjes, Patrizia

verdriet

Anne

Anne

jose

Anne

jose

Anne

patrizia

snoopy1982

Jose

patrizia