longontsteking erbij

• 

  Emma

  23-01-2005 21:11

  Wat @#$%%^ allemaal zeg! Het is niet zo raar dat je vader depressief is, het is allemaal niet wat! Wel erg fijn dat hij geen pijn heeft en dat de tumor voor nu stil staat.

  Hoe gaat het met jou, kan je het allemaal een beetje redden? Toen ik in die afwachtende situatie zat vond ik alles zo vreselijk eng, schrok van elk telefoontje. Het was eigenlijk het enige waar ik mee bezig was en toch ging ook de wereld wel door met andere dingen waar ik wel aan meedeed maar mijn hoofd was altijd ergens anders.

  Wat mij nu erg veel heeft geholpen (nu mijn vader overleden is) is dat ik in de tijd dat hij ziek was veel tegen hem heb gezegd wat ik voelde en dacht. Nu ben ik blij dat ik hem mijn verdriet heb laten zien en het met hem heb gedeeld. Ook heb ik hem verteld van mijn plannen voor de toekomst. En nu ben ik zo blij dat hij die dingen gewoon heeft geweten!

  Ik weet niet hoe jij dat voelt hoor, maar misschien kan het jou in de toekomst ook helpen. Al hoop ik dat je je vader nog heel lang bij je zult hebben!!

  Sterkte,

  Liefs Emma.

  Rapporteren
• 

  angela

  23-01-2005 21:21

  hai Emma, ik ben er inderdaad heel veel mee bezig, kan eigenlijk aan niets anders denken maar het leven gaat toch door.Ook ik heb een gezin waar ik voor door moet gaan, mijn dochtertje is toch al bijdehand dat je voor haar niets verborgen kunt houden ook al is ze pas 4, dus soms moet ik wel even anders voor haar doen dan ik me op zo`n moment voel. Verder ben ik ontzettend veel bij mijn vader en zitten we gewoon heel veel te kroelen , praten kunnen we eigenlijk geen van tweeen.

  Ik moet er ook niet aan denken dat ie er op een moment niet meer zal zijn maar ik weet toch dat dit gaat komen.En we proberen met zijn allen toch van elkaar te genieten en bij elkaar te zijn.

  groetjes Angela

  Rapporteren
• 

  Emma

  25-01-2005 22:20

  Ja, en je probeert je op allerlei momenten op te laden maar altijd heb je die angst in je hele lijf.

  Wat ik nu ga zeggen klinkt heel raar maar toch was het bij mij echt zo. Toen we hoorden dat mijn vader niet meer beter werd was ik continu bang. Het was echt vreselijk, de onzekerheid. Niet weten wat er komen gaat, hoe en wanneer. Nadat mijn vader was overleden was die angst eigenlijk direct weg. Het was bijna een opluchting (hoewel het natuurlijk ook echt afschuwelijk was). Maar de onzekerheid was weg. Onze huisarts zei toen ook iets in de trant van; een mens is banger voor het vooruitzicht om iemand te verliezen dan wanneer het zover is. De onzekerheid is weg, denk ik.

  Ik hoop dat ik een beetje duidelijk ben en dat het niet overkomt dat ik blij ben dat hij er niet meer is ofzo hoor, natuurlijk niet!

  Veel sterkte,

  Emma.

  Rapporteren
• 

  angela

  25-01-2005 22:48

  ik begrijp wat je bedoelt, want ik voel het net zo.

  Soms denk ik dat je maar beter ineens dood kan zijn dan zo`n lange lijdensweg te moeten gaan(ook als nabestaanden), maar aan de andere kant kan je dan weer geen afscheid nemen.

  Mijn moeder was vandaag even bij de dokter en die zei tegen haar datze heel goed voor d`rzelf moest zorgen want dat het heel zwaar gaat worden en ze vindt het nu al heel zwaar, hij reageert niet op ons, zit maar in zijn stoel en is heel apatisch.

  Volgende week krijgt hij zijn laatste chemo en dan gaan ze weer een ct-scan maken en kijken voor bestraling.Zijn bloed was nog verder gezakt naar 3.2 en hij krijgt nu elke week een dubbele dosis Eprix.

  groetjes Angela

  Rapporteren