Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Anoniempje
Al jaren heb ik geen contact meer met mijn ouders.
Toen ik een half jaar was heb ik hersenvliesontsteking gehad, heb een week in coma gelegen, was rechts verlamd geweest, maar ben er weer helemaal bovenop gekomen. Het enige wat ik eraan heb overgehouden is dat ik rechts helemaal doof ben en ook heel slecht zie met rechts. Ik werd vroeger als kind altijd de grond in geboord en mocht nooit een eigen mening hebben. Op de middelbare school werd ik altijd gepest omdat ik altijd over me heen liet lopen.
Ik heb nog een broer die 3 jaar jonger is als ik en hij werd altijd voorgetrokken. Toen hij 18 was kreeg hij rijlessen voor zijn verjaardag, ik moest ze zelf betalen als ik geld verdiende, op zijn 21e werd er een verrassingsfeest voor hem georganiseerd met een avondje bowlen, toen ik 21 was kwam er helemaal niemand op visite, mijn moeder was een alcoholist waardoor er vaak eten aanbrandde en ik kon de rommel gaan opruimen. Hij mocht ‘s avonds laat of ’s nachts thuiskomen en ik moest om 23.00 uur hooguit thuis zijn. Meestal werd ik opgehaald. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Mijn moeder was een enorme bemoeial en bemoeide zich overal mee. Toen mijn huidige man en ik gingen samenwonen, hebben we gelukkig zelf bepaald waar we gingen wonen. Als het aan mijn moeder lag moesten we vlak bij hun in de buurt wonen. Ik was blij dat ik van mijn ouders af was. Toen we net samenwoonden, belden ze zo vaak aan de deur dat ik erg bang werd zodra er gebeld werd. Ik was bang om weer de wind van voren te krijgen. Mijn moeder deed ook alles achter mijn rug om. Ik mocht een keer een weekje logeren bij een neefje van me en toen ik thuiskwam, bleek mijn hele slaapkamer veranderd te zijn. Niet ten goede, want ik vond mijn oude kamer veel mooier.
Nu kan ik niet mijn emoties tonen als bijvoorbeeld een dierbare overleden is. Ook heb ik met bepaalde dingen geen eigen mening. Juist als het moeilijke beslissingen zijn, zoals dit. Mijn ouders leven allebei nog, maar mijn vader heeft slokdarmkanker. Ik ben net door mijn broer opgebeld die zegt dat het binnenkort afgelopen is. Hij ligt de hele dag in bed en nu vraag ik me dus af wat ik moet doen als hij echt overleden is. Moet ik naar de begrafenis gaan of niet? Ook weet ik niet of ik zoiets op mijn werk moet zeggen. Weet iemand misschien hier een oplossing voor?
Ik heb het er met mijn man over gehad en hij zegt dat het vanuit mijn gevoel moet gaan. Maar dat is juist zo moeilijk. Want in dit geval heb ik er geen gevoel over. Ik weet dus echt niet wat ik moet doen. Het is namelijk nooit goed. Als ik wel ga, ben ik bang dat ik te geëmotioneerd terug kom waardoor mijn hele leven een puinhoop gaat worden (depressies) en als ik niet ga, ben ik bang dat mijn moeder weer begint te zeuren. Ook ben ik bang voor de toekomst, omdat ik niet weet of mijn moeder (nog steeds) een alcoholist is en daardoor mij steeds vaker gaat opbellen of op mijn werk langskomen. Wie kan me helpen? Graag zo snel mogelijk. Ik zie geen uitweg meer!
