Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Chris
Hoi Elma,
Mijn moeder was er zelf heel open in, ze heeft in het begin echt moeten accepteren dat ze niet al te lange tijd meer te leven had. Ik heb echt bewondering voor haar hoe zij dit toen heeft klaargespeeld. Mijn moeder koos zelf echt voor het leven en heeft zich echt helemaal gek genoten. Gelukkig kon zij genieten, ook tussen de chemo´s door, genieten, genieten, genieten! Dat neemt niet weg dat ze af en toe enorm veel verdriet had, zij wilde geen afscheid nemen…ze wilde haar kleinkind zien opgroeien(kindje van mijn broer) en zo waren er nog veel meer dingen wat ze niet wilde missen.
Wij (mijn vader, broer en ik) zijn er altijd voor haar geweest net als heel veel andere familie en vrienden. Ik ging zeker in het begin samen met mijn vader altijd met haar mee naar het ziekenhuis als er weer een uitslag was.
Ook mijn moeder zag er goed heel goed uit, zeker in het begin. Pas later toen de ziekte meer grip op haar kreeg ging je echt zien dat ze ziek was. Ze was tot op het laatst nog heel energiek, vier maanden voordat zij overleed stond ze nog in mijn nieuwe huis mee te helpen met schoonmaken en klussen.
Ik heb veel met mijn moeder gesproken, over haar ziekte het hele acceptatie proces maar ook over sterven…en hoe je hier mee om gaat.
Ik heb me nooit zo druk gemaakt over het feit dat ze alleen was (maarja mijn pa was er bij natuurlijk) en als ik me daar wel druk over maakte belde ik haar….gewoon ff kletsen. Ik heb toen wel van mijn moeder begrepen dat ze ook echt haar tijd alleen nodig had…om alles te kunnen verwerken. Ik kon niet zo vaak ff langs gaan bij haar omdat ze ver weg woonde…dat vond ik wel is moeilijk.
Ligt jou moeder nu in het ziekenhuis of is ze gewoon thuis? Krijgt ze veel bezoek?
Groet
Chris
