kanker.startpagina.nl

onmacht!!!!!!!!!!

  • Anonymous avatar

    Chris

    Hallo allemaal,

    Na drie jaar knokken tegen borstkanker is mijn moeder vandaag opgenomen in het ziekenhuis. Ze heeft een niet te genezen vorm van borstkanker, het zit al door haar hele lichaam. Tot nu toe hebben we steeds geluk gehad met chemokuren, deze hebben er de afgelopen jaren voor gezorgt dat de ziekte enigsinds stil stond.

    Nu ineens slaat de ziekte terug, haar lever is ernstig aangetast en deze zorgt ervoor dat ze hoge koorts heeft en erg ziek en zwak is!!!! We hopen nog dat de koorts van een infectie afkomstig is…maar tot nu toe wijzen de onderzoeken hier geen enkel spoor van aan. Dit betekent dat de ziekte aan het opspelen is en er voor zorgt dat zij waarschijnlijk niet lang meer te leven heeft. De snelheid waar het allemaal ineens gaat heeft mij verrast!!!! Hoe bereid je je hierop voor??? Ik voel alleen maar onmacht en intens verdriet, ik kan helemaal niets doen dan er zijn voor haar. Getver wat een inmense rotziekte is dit zeg!!!!

    Chris

  • Anonymous avatar

    Ankie

    Lieve Chris,

    Ja, wat een rotziekte!! Mijn moeder is binnen 7 weken(!!) overleden aan uitzaaingen in de botten. Ik kan alleen maar zeggen: Geniet nog van je moeder, zolang het nog kan. Zeg haar alles wat je wilt zeggen en praat gewoon met haar over de ziekte en hoe jij je voelt. Ik wens je alle sterkte toe.

    Liefs Ankie

  • Anonymous avatar

    Chris

    Dankje,

    Wat betreft het uitspreken van gevoelens…dit is bij ons nogal lastig omdat wij altijd vrij snel in strijd verwart raken….maar ik vertrouw er maar op dat dit nu vanzelf gaat.

    Hoe heb jij je door de laatste tijd heen geworsteld??? Ik vind het een enorm eenzaam proces. Ik kan met heel veel mensen praten maar niemand snapt precies wat ik bedoel.

    Groetjes

    Chris

  • Anonymous avatar

    Esther

    Hoi Chris,

    hier kun je jezelf niet op voorbereiden,want het komt nooit uit.

    Mijn schoonmoeder is ook in een korte tijd (2 maanden) overleden aan borstkanker (54 jaar).

    In deze tijd was ik ook nog eens 7 maanden zwanger van haar eerste kleinkind.

    Dit is een hele moeilijke tijd geweest voor ons (vooral voor mijn man),omdat je het niet eerlijk vindt en het niet kunt bevatten.

    Toch is het heel belangrijk om er met iemand over te praten,want dan verwerk je het het beste.

    ik wens je heel veel sterkte in deze moeilijke periode.

    groetjes Esther

  • Anonymous avatar

    Ankie

    Chris, dit wordt een hele moeilijke tijd voor je. Je zegt dat je met veel mensen kunt praten, maar dat ze het niet snappen. Ook wij hebben dit meegemaakt.

    Hoe wij de laatste weken hebben doorstaan?? Tja, mijn moeder kreeg eigenlijk direkt al te horen dat ze niet lang meer te leven had….Dan leef je echt in een roes. Ik heb gelukkig alles tegen mijn moeder verteld wat ik haar nog wilde zeggen. We konden ook heel goed met haar praten.Ze was niet bang voor de dood. Ze had zoveel pijn, zo kon het ook niet langer. Maar wij konden haar niet missen. Ze is maar 63 jaar geworden. Ik heb nu verschrikkelijk veel heimwee, ik word soms knettergek……….

    Geniet alleen maar van de tijd die jullie nog hebben. Hoe oud is je moeder en heb je broers en zussen?

    Heel veel sterkte.we zijn 2 weken met vakantie vanaf maandag ik zal aan je denken. Ankie

  • Anonymous avatar

    Annemarie

    Ik begrijp alles zo goed. December j.l is mijn vader 6 weken na de diagnose longkanker overleden. Vreselijk, afschuwelijk voel ik mij soms. Toen mijn vader nog leefde, wilde ik mijn groot houden. Mijn vader wilde geen huilende gezichten zien in de laatste periode van zijn leven. Maar natuurlijk hebben we samen gejankt, dat kan ook niet anders. maar gelukkig hebben we ook nog kunnen lachen door te praten over het verleden of gewoon leuke dingen samen te doen. We hebben veel gesproken. Elke avond voor het slapen gaan, ging ik nog even naar mijn vader om gewoon even te babbelen. Dat is mij nu erg dierbaar. Maar om nu te zeggen dat ik mij door die gesprekken heb kunnen voorbereiden op het rouwproces, dan is dat niet waar. Al weet je dat iemand snel dood zal gaan, echt voorbereiden kun je niet. Daar is het verdriet te groot voor. Geniet maar van de tijd die jullie samen hebben, en probeer elk gesprek te koesteren, want daar kun je in moeilijke tijden weer op terug vallen. Mijn vader heeft veel gezegd waar ik nu nog vaak aan terug denk en wat me ook soms een soort rust geeft.

    En bespreek al je gevoelens met de mensen die je dierbaar zijn, zij kunnen je het beste helpen. Want binnenin jezelf houden kan alleen maar verstikkend werken, daar kun je goed ziek van worden. Veel praten is goed, maar ook wanneer je heel erg moet huilen, dan moet je je gewoon laten gaan. Het verdriet moet eruit.

  • Anonymous avatar

    M

    Chris,

    Mijn moeder is vorig jaar 5 weken na de diagnose overleden op 59 jarige leeftijd. Lopend het ziekenhuis in voor een kijkoperatie (na een dag weer thuis dachten we) en er nooit meer uit. Wij wisten ook binnen een paar dagen dat er geen enkele hoop meer was en het was een afschuwelijke nachtmerrie om dit alles te horen en te weten dat je er niks aan kunt doen, ze glipte gewoon uit mn handen weg. We waren heel close, temeer ook daar mijn vader is overleden toen ik 2 was. Toch hebben we een fantastische tijd gehad. Ik heb een geweldig fijne tijd met mn moeder gehad. Was continu bij haar, sliep va de 2de week ook vrijwel elke nacht naast haar in het ziekenhuis (dat was heel heftig maar oh zo fijn om savonds samen te gaan slapen, nog even wat te praten, hand in hand, snachts samen een beschuiitje te eten en heel triest op een gegeven moment allleen nog maar haar hand vasthouden, bij haar zijn toen ze in een soort coma was geraakt) Ik heb al die tijd een dagboekje bijgehouden, want er gebeurt zo veel, je houdt het soms allemaal niet meer bij. Ik schreef daar alles in op maar mn ook spreuken van mijn moeder, dingen die ze me zei die me nu nog zoveel kracht geven. Ik kan je dat echt aanraden. Ik vond het ook erg fijn om het met mijn moeder te hebben over de waardes en normen die zij hoog had in het leven te hebben. Zij heeft me een enorme kracht gegeven. Verder raad ik je ook aan om met de artsen te praten; het is fijn om uit eerste lijn te horen hoe het nou echt zit en alles te kunnen vragen. Verwen je moeder (bloemen, aardbeitjes, frambozen ed nam ik altijd mee) en geef haar alles wat je haar nog wilt geven (immaterieel bedoel ik). Ook al kun je moeilijk met haar praten, je kunt heel veel geven zonder te krijgen. Het zal je straks een heel fijn gevoel geven als je haar hebt kunnen zeggen wat je haar nog zo graag wil zeggen of anders schrijf het in een brief, dan kan ze het nog eens nalezen op een rustig moment voor haar en het koesteren. En er gewoon voor haar zijn, bloemen in vaasjes doen, bed opmaken, kaarten ophangen, samen tutten ed dat zijn de momenten die ik nu enorm koester.

    Heel veel sterkte en mail gerust,

    M

  • Anonymous avatar

    Nadia

    Hallo Ankie,

    Kon ik maar zo goed zeggen dat ik afscheid heb kunnen nemen van mijn

    schoonvader. De dinsdagmorgen begon hij echt uitgeput te raken en de vrijdagavond om 18u is hij overleden. Helaas heeft mijn schoonmoeder het niet willen zeggen de dinsdag tegen ons want we waren op dat moment op reis en ze wist dat we anders onmiddellijk terug zouden komen. Ik zit nu constant met de vraag in mijn hoofd of hij wist dat wij van niets wisten van dinsdag tot vrijdag.

    Ik zou niet willen dat hij moeten denken heeft dat onze vakantie voorging.

    Ik kon beter overweg met hem dan met mijn eigen vader. Ik mis hem zo erg en had zo graag nog even afscheid willen nemen!!!! Kon ik de tijd maar 3 weken terug-draaien. Hij was amper 49 jaar en het zonnetje in huis.

    Nadia

  • Anonymous avatar

    Chris

    Hoi Ankie,

    Mijn moeder is 60 en ik heb een jongere broer. Ik denk inderdaad dat een roes de enige juiste omschrijving is…..

    Echt hele ingewikkelde gesprekken hebben we niet gevoerd van het weekend maar gelukkig hebben we wel lekker kunnen lachen….ik heb echt grote bewondering voor mijn moeder dat ze nog kan lachen.

    De artsen zijn er in geslaagd om de koorts te laten zakken zodat ze naar alle waarschijnlijkheid toch vandaag een chemo kunnen geven…..pfffffffff weer zo´n rotkuur, ik hoop dat haar lichaam het aankan.

    Fijne vakantie Ankie!! tot over 2 weken.

  • Anonymous avatar

    Harriët

    Hallo Chris, ik begrijp heel goed je onmacht en verdriet hoor, mijn allerliefste mams overleed toen ze net 58 was, 11 weken na de diagnose.

    Drie jaar lang (het is nu ruim 4 jaar geleden), ben ik door de hel gegaan, wou het liefste zelf dood, kon niet zonder haar. Het is een afgrijselijke tijd geweest, maar, uit eigen ervaring kan ik je vertellen dat je er op gegeven moment ook weer bovenop komt. In die 11 weken dat we mam nog hadden, hebben we samen gepraat, gehuild, elkaar verteld hoeveel we van elkaar houden, we zijn als gezin nog een aantal keren uit eten geweest, en elke middag om 5 uur kwam de champagne tevoorschijn, om het leven te vieren.

    Mijn mams heeft niet één keer gezegd: waarom ik? Nee, zij zei juist:waarom ik niet? Zij was zo positief, wist huilende mensen weer aan het lachen te maken, zij was vol humor, en niet bang voor wat komen zou. Wij, vader met drie dochters, zijn deze 11 weken goed doorgekomen, dankzij haar, dankzij haar blijmoedige instelling. Dat nam niet weg, dat nadat mam overleden was, ik totaal ben ingestort. Maar nu ik dus 4 jaar verder ben, ook weer lichtpuntjes zie, ben ik haar zo vreselijk dankbaar, dankbaar voor sowieso mijn 34 levensjaren met haar, maar ook die 11 prachtige weken, vol liefde.

    Chris, voor jou hoop ik gewoon dat het einde nog niet in zicht is, maar evengoed geniet van alle momenten samen, vertel haar alles wat je vertellen wil, ik wens je heel veel sterkte toe.