kanker.startpagina.nl

even praten

  • Anonymous avatar

    gerard

    hoi alex.

    ik heb jou reaktie gelezen en het is net of ik mijn eigen ervaring weer beleef.

    ik ook heb met mijn vrouw nog een 'leuke" tijd gehad en zou het niet anders hebben willen geleefd ja het is zwaar lichamelijk en geestelijk maar ik heb er zoveel voldoening voor terug gekregen.

    het is nu precies een week na de begrafenis en ik zit nog in en roes, komt ook door de nazorg en dat de realiteit nog niet helemaal tot me doordringt.

    ik ga er ook stapje voor stapje mee om en kijk alleen naar vandaag, morgen komt morgen wel . ik ga volgende week weer naar mijn werk en kijk wel hoever ik kom.

    3.5 jaar heeft onzs relatie mogen duren en die koester ik maar 41 jaar is natuurlijk geen leeftijd om te moeten stoppen dan moet je pas beginnen, en te genieten van alles wat je ervoor hebt geleerd, maar goed daar wordt niet naar gevraagd en dan is de realiteit hard en moet jezelf weer de draad oppakken.

    Dat lukt ook wel maar heeft zijn tijd nodig en die neem ik ook wel.

    ik hoopnog eens wat van je te lezen groet gerard.

  • Anonymous avatar

    Lydia

    Lieve Gerard,

    Gecondoleerd met het overlijden van je allerliefste vrouw.

    Tja, je komt op deze pagina vaak mensen tegen met leed. Wij ook, wij moesten ons ( enige kind) dochtertje van 8 vorig jaar afstaan aan die rot ziekte, een hersen tumor. Jij nu je vrouw.

    Ik denk dat het goed voor je is om veel te praten. Dat kun je hier doen, mensen begrijpen je heel goed.

    Of het gemis over gaat ? Ik denk het niet, de scherpe kantjes gaan er af meer niet.

    Liefs,

    Lydia

  • Anonymous avatar

    Alex Gast

    Gerard,

    Ik ben na drie weken weer gaan werken en heb het als positief ervaren. wat ik heb geleerd is dat wanneer je weer werkt en al je dagelijkse zaken weer oppakt, zoals trainen (ik doe waterpolo), dan kan je pas beginnen met de rouwverwerking. Zo heb ik bijvoorbeeld in de eerste week dat ik ging werken een midweek naar de Ardenne geboekt waar ik in februari naar toe ben gegaan met de hond. Toen ik de reis geboekt had wilde ik gelijk Henk bellen omdat ik best trots op mezelf was. Ja, en dan begint het besef, hij is er niet meer en heeft geen telefoonnummer achter gelaten.Dus ik hoop voor jou dat je goede en begrijpende collega's opm je heen hebt en ga vooral je gevoel achter na!!!!

    Hé Gerard ik wens je heel veel sterkte en veel goeds!!!

    we horen nog van elkaar,

    Alex

  • Anonymous avatar

    gerard

    Lieve lydia,

    ik lees het van het verlies van jullie kind, ik krijg even een brok in m'n keel, wat is het een wrede ziekte en je staat zo machteloos het leven glipt als los zand door je vingers.Het is niet te bevatten dat je een kind van 8 jaar verliest aan die ziekte.

    Net zo goed dat mijn vrouw eigenlijk een nieuwe fase had moeten beginnen want bij 40 begint het leven toch en zou niet mogen eindigen bij 41 jaar. Dat zijn de ongrijpbare feiten waar je dan mee te maken krijgt. Je zou ze naast je neer moeten (kunnen) leggen maar die onredelijkheid laat je niet los. Ikzelf begin me steeds meer te realiseren dat mijn vrouw er niet en nooit meer is, en ik het moet doen met de herinnering aan 3,5 jaar dat de relatie heeft mogen duren.Ik heb momenten dat ik me best sterk voel en pak weer een draad op maar het zijn nog steeds dunne draden waaraan ik mezelf nog niet kan optrekken. door het verdriet en de pijn zal ik heen moeten wil ik weer weten wie ik ben en waar ik sta.

    Dat is een doelstelling die ik mezelf probeer op te leggen.

    En het zal op den duur wel lukken maar dan moeten zoals jij al zegt eerst de scherpe kantjes eraf. Ik blijf praten zolang ik er reakties op krijg dus mogenlijk tot lezens? dag lydia, groet gerard.

  • Anonymous avatar

    gerard

    hoi alex,

    ja ik heb er wel wat aan gehad en ik begrijp ook terdege wat jij hebt meegemaakt

    het komt redelijk overeen met mijn beleving in de laatste fase van mijn vrouw haar leven de zorg het verschonen het knuffelen het zijn allemaal dierbare dingen die je samen nog hebt gehad alleen het gemis komt daarna wel extra hard op je af en de gedachten daaraan duwen je soms omhoog en donderen je een andere keer keihard naar beneden. Het leven om je heen gaat even later gewoon zijn gangetje weer, en zo hoort het ook alleen kunnen die hun leven weer oppakken en doorgaan, bij het verlies van een dierbare moet je doorgaan en een leven proberen op te pakken dat is even iets anders. het lukt uiteindelijk ook wel maar het kost vreselijk veel kracht en energie en daar ben je de laatste tijd al zoveel van kwijtgeraakt.

    We gaan stapje voor stapje met veel praten langzaam vooruit en we zullen allemaal nog wel eens terug vallen maar toch komen we daar waar we ons zelf neer willen zetten: in ons eigen leven met dierbare herinneringen.

    tot horens alex groet gerard.

  • Anonymous avatar

    Nanny

    Gerard,

    Ik las je eerste bericht op de dag dat je hem plaatste en ik dacht nog ‘goh, wat een sterke man en wat knap en lief dat hij dit zo samen met zijn vrouw doet’. Vandaag las ik je reactie op “slecht nieuws gehad” en ik schrok dat je vrouw inmiddels overleden is. Het is zo confronterend, zo pijnlijk. Opvallend is het dat bijna iedereen elkaar steunt met zijn of haar eigen verhaal, ook ik doe dat. Je moet het toch kwijt, ook laten merken dat je daadwerkelijk weet of althans kunt invoelen hoe de ander zich voelt. Is dat eigenlijk wel zo? Heb je daar behoefte aan, steun aan?

    Als ik zelf praat over mijn ervaringen met mijn neef en mijn gesprekspartner gaat daar overheen met eigen ervaringen dan val ik stil en denk ‘ik wil dat niet weten, ik wil alleen dat je luistert en me troost’. Misschien is het praten op deze manier toch fijner, rustiger en meer medelevend.

    Ik hoop van harte dat jij je weer wat sterker voelt, dat je de herinneringen al een beetje kunt koesteren, al is het natuurlijk nog maar zo kort geleden. Ik heb het de eerste keer niet gedaan, maar bij deze dan toch: Ik heb enorme bewondering voor de manier waarop jij je vrouw hebt bijgestaan. Jouw steun zal het voor haar zeker draaglijker hebben gemaakt. Ik heb door mijn beroep veel mensen zonder familie zien sterven en kan daardoor nu denken “wat is er mooier dan je leven af te sluiten naast degene die van je houdt en waar jij van houdt?”. Ik wens je veel sterkte.

    Groet, Nanny