even praten

gerard

15-05-2003 19:59

hallo M ……?
ik ben vandaag vanaf 17;00 uur voor het eerst alleen thuis, vanmiddag is mijn vrouw begraven en zijn er nog een aantal familieleden en vrienden bij mij gebleven, grotendeels op hun uitdrukkelijke verzoek, na ruim een uur zijn ze naar hun eigen thuis en leven terug gegaan nadat ze de laatste 2 weken mij mijn vrouw hebben helpen verzorgen.Het zijn indrukwekkende weken geweest met zorg liefde en toewijding die niet te beschrijven zijn.We hebben elkaar niet hoeven bedanken om-dat een ieder zijn gelegenheid heeft gekregen en genomen om op een waardige en betrokken manier afscheid te nemen van hun zus,schoonzus, tante, vriendin en mijn vrouw. ze woonden praktisch in ons/mijn huis en hoefden niets te vragen om te eten en/of drinken, doe alsof je thuis bent met respekt voor mijn vrouw.
Het is deze manier geweest die er mede voor heeft gezorgd dat er vanaf haar ziekbed op 30 april tot haar overleiden op 11 mei en begraven op 15 mei een ketting van zorg, liefde en betrokkenheid is onstaan waar geen zwakke schakel in te vinden is. Ik heb dan ook steeds een rustig en vredig gevoel gehad over hoe het gelopen is, we wisten dat mijn vrouw nooit meer beter zou worden alleen dat het zo snel zou gaan wisten we niet daarom is het een zo dankbaar gevoel dat we met z'n allen haar deze zorg en liefde mee hebben kunnen geven.
Ikzelf begin langzaam uit deze roes te komen nu ik alleen thuis ben, de realiteit staat om de hoek te kijken om bezit van mij te nemen. ik zal moeten ervaren of de indrukwekkende laatste 2 weken in al zijn hoedanigheid mij staande zal kunnen houden. het is stil om mij heen en die moet ik doorbreken, het gemis komt eraan.
ik zal daarover nog wel het een en ander kwijt willen, ik kom terug !
M

15-05-2003 21:05

Hallo Gerard,
Ik kan me je verhaal zo voorstellen. Ikzelf had in de weken na het overlijden van mijn moeder ook zo'n krachtig gevoel, het leek wel adrenaline maar het was ook ÃƒÂ©cht de kracht ontstaan uit de liefde van/voor mijn moeder. Ik ervaar die kracht nog steeds zo alhoewel het toch wel steeds reeler wordt dat ze er gewoon niet meer is.
Het is echt een proces maar dat zal je zelf ook vast wel merken.
Ik ben er wel van overtuigd dat jij en ik iets heel bijzonders hebben meegemaakt wat echt niet altijd zo gaat. Ikzelf vond het vanzelfsprekend om zo voor mijn moeder te zorgen en er dag en nacht voor haar te zijn, toch blijkt dat echt niet altijd zo te werken. Er zijn zoveel mensen die eigenlijk heel eenzaam sterven. Dat is toch wel heel fijn dat je je vrouw zo'n waardig afscheid hebt kunnen geven. Zelf heeft het mij erg geholpen om veel naar het strand te gaan in de weken na het overlijden. Op de 1 of andere manier voelde ik me daar heel erg met haar verbonden en de frisse en weidse lucht deed mij heel erg goed. Het geeft een heel werelds gevoel ofzo. Mijn dochtertje kreeg de week na mijn moeders overlijden een nierbekkenontsteking en dat was erg heftig, ik werd er volledig door opgeslokt en ook al was het vreselijk, het heeft me wel een beetje door die eerste tijd heengeholpen. Net zo goed als af en toe een etentje met wat vrienden, af en toe een slaappilletje en zelfs even een paar maanden wat middelen om alle stress en ellende iets beter aan te kunnen.
Zelf stond ik ervan versteld dat alles toch zo doorgaat na zo'n aardbeving incl ikzelf. Ik dacht altijd dat als mijn moeder er niet meer zou zijn ik helemaal zou instorten maar dat is gelukkig toch niet het geval. Ik ben benieuwd hoe het je vergaat de komende weken. Zorg goed voor jezelf en schroom niet om je vrienden of familie om hulp/gezelligheid/een luisterend oor te vragen.
Veel sterkte en wie weet tot mails.
Dag.
Gerard schreef:
>
> hallo M ……?
> ik ben vandaag vanaf 17;00 uur voor het eerst alleen thuis,
> vanmiddag is mijn vrouw begraven en zijn er nog een aantal
> familieleden en vrienden bij mij gebleven, grotendeels op hun
> uitdrukkelijke verzoek, na ruim een uur zijn ze naar hun
> eigen thuis en leven terug gegaan nadat ze de laatste 2 weken
> mij mijn vrouw hebben helpen verzorgen.Het zijn
> indrukwekkende weken geweest met zorg liefde en toewijding
> die niet te beschrijven zijn.We hebben elkaar niet hoeven
> bedanken om-dat een ieder zijn gelegenheid heeft gekregen en
> genomen om op een waardige en betrokken manier afscheid te
> nemen van hun zus,schoonzus, tante, vriendin en mijn vrouw.
> ze woonden praktisch in ons/mijn huis en hoefden niets te
> vragen om te eten en/of drinken, doe alsof je thuis bent met
> respekt voor mijn vrouw.
> Het is deze manier geweest die er mede voor heeft gezorgd dat
> er vanaf haar ziekbed op 30 april tot haar overleiden op 11
> mei en begraven op 15 mei een ketting van zorg, liefde en
> betrokkenheid is onstaan waar geen zwakke schakel in te
> vinden is. Ik heb dan ook steeds een rustig en vredig gevoel
> gehad over hoe het gelopen is, we wisten dat mijn vrouw nooit
> meer beter zou worden alleen dat het zo snel zou gaan wisten
> we niet daarom is het een zo dankbaar gevoel dat we met z'n
> allen haar deze zorg en liefde mee hebben kunnen geven.
> Ikzelf begin langzaam uit deze roes te komen nu ik alleen
> thuis ben, de realiteit staat om de hoek te kijken om bezit
> van mij te nemen. ik zal moeten ervaren of de indrukwekkende
> laatste 2 weken in al zijn hoedanigheid mij staande zal
> kunnen houden. het is stil om mij heen en die moet ik
> doorbreken, het gemis komt eraan.
>
> ik zal daarover nog wel het een en ander kwijt willen, ik kom
> terug !
gerard

16-05-2003 17:10

hallo M
ik zit nog steeds een beetje in een roes van de afgelopen weken.
ik merk wel dat ik wat onrustiger aan het worden ben, de dingen die ik doe, doe ik
impulsief. dan weer even fietsen dan weer even met de hond uit en na een tijdje even een boodschap doen ik merk en dat is lochies dat er nog geen structuur in zit. ik leef ook alleen op het moment, en kijk nog niet verder vooruit. ik pak de dingen die ik tegenkom en denk nog niet aan de avond of morgen. dat zijn die kleine stapjes vooruit dan kun je ook nooit een grote stap terugvallen.
ik merk vanzelf dat ik op een gegeven moment wel verder vooruit kijk, een dag, twee dagen enz.ik ben vanmiddag bij het graf van m'n vrouw geweest geeft vedriet en voldoening.en zit nu een andere pijn in mijn lichaam eerst de pijn van de ziekte, dan de tegenslagen, het uitbehandelt zijn, de snelle achteruitgang, het overleiden en nu begint de pijn van het verlies terrein te winnen, hoeveel kan een mens hebben vraag ik mij wel eens af en steeds sta ik weer versteld en ik hoop dat ik versteld blijf staan want dan krabbel ik steeds meer op.ik kan dat steeds teruglezen want ik hou een dagboek bij waarin ik probeer alles van me af te schrijven het geeft een opgeruimd gevoel waar dan weer ruimte is voor de dingen die gaan komen.ik hoef ze dan niet te onthouden ze staan op papier.
je onthoud al zoveel momenten en die bepalen toch grotendeels je leven op dit moment. ik nog heel veel terug maar toch ook een klein beetje vooruit, nu misschien nog maar een paar uur maar dat wordt allengs steeds meer.dat wordt dan mijn toekomst en de herinneringen blijven daar deel van uit maken.
groet gerard tot mails voor een ieder.
gerard

16-05-2003 20:28

beste jolanda,
het is ook moeilijk om een euthanasiverklaring op te nemen maar als je met de rug tegen de muur staat is het een mogelijkheid om onmenselijk lijden voor te zijn.
ik was volmacht voor mijn vrouw en heb later gewenst hier nooit gebruik van te hoeven maken.het klinkt tegenstrijdig maar om een beslissing te moeten nemen om het leven van je vrouw te moeten beeindigen is vreselijk moeilijk. ik heb het ook niet alleen hoeven doen want toen het staads slechter ging met mijn vrouw heb ik haar gevraagd me te helpen om als het nodig mocht zijn samen een beslissing te nemen, omdat ik het erg moeilijk mee had dat heeft ze beloofd.
de dag daarna 11 mei hebben we weer met elkaar gesproken en alhoewel mijn vrouw moeilijk meer kon praten heeft ze wel alles gehoord, ik heb haar toen gezegd dat het goed is als ze wil rusten, niet meer lijden onder de snelle achteruitgang, we (haar 3 zussen en ik) hebben haar verteld dat als ze te moe is om verder te gaan wij haar loslaten en in alle rust en vrede kan inslapen.
's middags om 14;45 uur is ze dat ik met haar aan het praten was rustig ingeslapen.
Ze was een ongelooflijk dappere vrouw die nooit klaagde en altijd een lach op haar gezicht had.
ik kom nu langzaam aan uit de roes die daarop volgde met de avondwake en de begrafenis en ga nu de pijn van haar gemis voelen, het snijdt dwars door mij heen
en maakt me kwetsbaar ik voel de kracht die ik tijdens haar verzorging had langzaam minder worden. de herinnering aan haar zou me sterker moeten maken
en dat zal het ook wel doen maar op dit moment werken deze herinneringen even niet in mijn voordeel. 't komt wel weer ik moet eerst hier doorheen.
groet gerard. ik wil hier graag mee doorgaan!
henny

18-05-2003 11:43

Hai, het is voor mij de eerste keer dat ik weer eens kijk op deze pagina, ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt het is vreselijk hard en onrechtvaardig, voor jou is het erg zwaar maar het zal je uiteindelijk ook veel kracht geven als je alles in eigen hand weet te houden probeer er altijd voor haar te zijn en zorg dat je achteraf nooit zal zeggen had ik maar.
Ik weet dat dit moeilijk is maar koester de tijd die je nog heb, en vergeet alles wat misschien belangrijk lijkt het enigste wat telt is wat jullie samen nog hebben.
Ik weet dat iedereen anders is en dat je niet zit te wachten op je moet dit of je moet dat maar ik had het moeilijk met je bericht dit omdat het voor mij allemaal nog vers is, denk ik. Ik ben twee maanden geleden mijn vriendin en levenspartner verloren ze was veertig.
groetjes en veel sterkte in deze moeilijke tijd Henny
henny

18-05-2003 12:04

Sorry, ik reageerde op je eerste bericht ik had even verder moeten lezen ik wens je heel veel sterkte en condoleer je langs deze weg, ik hoop echt dat je rust zult vinden al zal dit vreselijk moeilijk zijn. Je vrouw is nu op een betere plek, al is dit moeilijk accepteren. Ik heb het er ook erg moeilijk mee, en moet verder ook al is het in mijn ogen allemaal nutteloos. Wel weet ik dat dit uiteindelijk weer zal veranderen, en het leven weer zin zal krijgen.
Henny
gerard

18-05-2003 13:36

hoi henny,
dank voor je reaktie ik begrijp precies wat je bedoel het is voor jou ook nog zo kort geleden het verzorgen van mijn vrouw in haar laatste 2 weken heeft mij enorm goed gedaan dat besef ik achteraf ook wel ik heb alles maar dan ook alles gedaan wat mogelijk was. met haar praten, knuffelen en als mijn vrouw verzorgt en verwent niet als patient of ernstige zieke maar als partner die alles delen.
ik ben net weer bij haar graf geweest en het doet goed om weer even met haar te praten.ik weet ook dat dat in de toekomst minder zal worden maar dat geeft dan weer aan dat ik het een plekje heb kunnen geven. nu heeft alles van de afgelopen weken nog de overhand maar als ik over een tijd mijn eigen leven weer op de rails heb staan hou ik haar er in mijn gedachten bij.Dan wordt het vedriet en het gemis anders beleefd het wordt dan meer en meer de herinnering die je bij blijft waar ik dan elke keer als ik dat wil of nodig heb op terug kan vallen.
ik leef nu, nog geeneens bij de dag maar van moment naar moment en ik zal merken dat ik straks stukje bij beetje iets verder vooruit zal gaan kijken dat zal het moment zijn dat mijn eigen leven de overhand krijgt. Dat moment krijg jij ook en misschien merk je daar al iets van. Je bent dan steeds iets meer met jezelf bezig.
als je jezelf “en dat geldt ook voor mij” maar niet forceert want dan mis je een aantal schakeltjes en vallen er leegtes.
groet gerard.
henny

18-05-2003 20:53

Wat je zegt klopt wel alleen is het dat je steeds weer terug valt, het is de ene dag makkelijk om verder te denken en de volgende dag word je weer terug geslingerd. Het lastigste is dat het voor mij zo is dat hoe verder ik er van af kom hoe dichter bij het lijkt, en dat praten met degene die het meest betrokken zijn nog het moeilijkste is, gelukkig heb ik nog wat plaatsen waar ik me acceptabel voel, dat lijkt soms net of het nog gewoon is. Het is goed dat je je volledig hebt ingezet voor haar, ik denk dat dat de rest van je leven steun zal geven ik heb gelukkig alle beslissingen met haar en toen dit niet meer kon zelf kunnen nemen en ben nog steeds erg gelukkig dat ik tot het laatste moment alles voor haar heb kunnen doen. Ik heb ook sterk het gevoel dat ze zelf overal een hand in gehad heeft, en dat ze nog bij me is. Ik denk ook dat je blij mag zijn dat je nog een hond heb, dat was iets van jullie samen en dat helpt, je kunt er mee praten en knuffelen als je het nodig hebt. Ik heb haar paard nog en ik weet dat dit anders is en niet altijd in de buurt maar ik ben vreselijk blij met hem, gelukkig snapt hij heel veel en is het net een hond, voor het eerst in zijn leven luisterd hij naar me terwijl ik nooit boos op hem kan worden en hij altijd net even slimmer als mij is.
Maar goed denk maar even een tijdje aan je zelf en geef toe aan je gevoelens, ik denk dat je realistisch genoeg bent om het later allemaal weer op een rijtje te krijgen.
Henny
Alex Gast

21-05-2003 23:50

Hoi Gerard,
Wanneer ik jouw brief lees komt bij mij eigenljk alles weer naar boven. Mijn man, a.s. zaterdag zouden wij een jaar getruwd zijn, heeft hetzelfde proces doorgemaakt. Wij kregen afgelopen augustus te horen dat hij longvlieskanker had. Hij heeft ook nog chemo gehad en is jammer genoeg niet aangeslagen. Uiteindelijk is hij 10 december j.l. overleden.
Wij hadden ook een relatie “zoveel mogelijk genieten van ieder moment” omdat Henk ook MS had. Dus een zware tegenslag toen wij het bovenstaande hoorde, Henk kon op een gegeven moment niet meer naar boven. Hij kreeg een bed van thuiszorg, ik besloot vrij snel daarna dat ik lekker beneden bij Henk bleef slapen. Ik heb zoveel mogelijk voor hem gezorgd en realiseerde mij dat het zwaar was. Wij hebben wel besloten dat Henk in de ochtendverzorgd werd door een wijkverpleegkundige. Ik ging alleen 's morgens naar mijn werk zodat ik nog mijn gedachte even kon schonen. Toen Henk slechter werk ben ik steeds meer bij hem gebleven. Uiteindelijk is Henk in het ziekenhuis overleden. Ik heb hem gewassen en aangekleed.
Vanavond heb ik een slechte avond en dan is het “fijn” om dit even kwijt te kunnen en hoop dat jij er ook wat aan hebt.
Achteraf ben ik erg blij dat ik heel veel heb kunnen doen voor Henk en dat wij met z'n tweÃƒÂ«en het aflopende proces samen hebben mogen doen.
Henk is 47 jaar geworden trouwens.
Blijf zo lang mogelijk voor je vrouw zorgen liefkoos elkaar en vier de dingen die je nog kan vieren. Wij hebben bijvoorbeeld het half jaar getrouwd zijn gevierd.
Heel veel sterkte
Alex
Alex Gast

21-05-2003 23:55

Hoi Gerard,
Ik heb alleen het eerste bericht van je gelezen. Ik wens je heel veel sterkte,
Alex

even praten

gerard

M

gerard

gerard

henny

henny

gerard

henny

Alex Gast

Alex Gast