kanker.startpagina.nl

ik snap het niet

  • Anonymous avatar

    Linda

    Ik begrijp het gewoon niet; in mijn fam. komt veel kanker voor, maar allemaal andere vormen; borstkanker, maagkanker, darmkanker en huidkanker. Nu zegt de huisarts dat dat allemaal niet erfelijk is, omdat het allemaal verschillende vormen zijn. Toch is de angst groot, want er gaat geen jaar voorbij of er is weer iemand met kanker. Heeft de huisarts gelijk? Momenteel ligt weer een nicht van me op sterven; eerst had ze darmkanker, ze was opgegeven na een operatie en ineens (b)leek de tumor weg… en was ‘genezen’ verklaart, vervolgens was ie toch terug gekomen, maar op een plek die niet te opereren valt. Dat begrijp ik ook niet, de tumor hangt in een soort vlies bij de buik. Waarom kunnen ze dat nou niet weghalen? Ik snap er niets meer van, niet erfelijk, genezen, toch niet, niet te opereren, ze had allang dood moeten zijn en leeft nog steeds. Is er dan niets met zekerheid te voorspellen???? Dan zeggen ze ook nog: uw andere organen zijn nog goed. Maar ze is nu eigenlijk aan het sterven van de honger, want er kan niets meer haar maag in. Nu is ze zeker te zwak voor een operatie, maar als een tumor in een ‘vlies’ zit, waarom halen ze het dan toch niet meteen weg. Mijn oma bv. had ook maagkanker en borstkanker. Hangt dat wel samen, of is daar ook geen verband tussen, zoals de huisarts zegt. We leven zo ongeveer allemaal als hypochonders inmiddels, iedereen rent maar naar de dokter bij diarree, pijn, knobbeltjes, nachtzweten, raar ruiken (klinkt misschien vreemd, maar…) en elke keer: U mankeert niets en hupla, dan is er toch weer een en tot nu toe is het altijd te laat. Ik haat kanker, ik haat het uit de grond van mijn hart, het beheerst ons leven, zodat we alleen nog maar met angst en dood bezig zijn. Voor niets? Laatst overleed een vriendin van, ook aan kanker (longvlies, nooit gerookt) en die zei nog: jou zal het niet gebeuren, je komt er vast op tijd achter als er iets is. En nu voel ik me op een misschien idiote manier ook nog extra verplicht om weer naar de dokter te rennen als ik ik vreemds bemerk. Zijn we allemaal langzaam maar zeker gek aan het worden, of gaat deze angst nog eens weg? Normaliter verdwijnt angst met kennis, maar ik vertrouw de kennis van die huisarts ook niet meer. Kent iemand dit? Iedereen veel sterkte!

    Linda

  • Anonymous avatar

    marielle

    hoi Linda,

    kanker op zich; is niet erfelijk… daar heeft de huisarts gelijk in…. er word tegenwoordig al meer onderzoek gedaan naar erfelijkheid, maar tot nu is het gewoon domme pech, of toeval, dat in de ene familie zoveel kanker voorkomt dan in de andere…

    als je je huisarts niet meer vertrouwd; bedenk dan goed waarom je hem niet meer vertrouwd.. heeft hij fouten gemaakt in het verleden?? en meer dan 1x ? luisterd hij niet meer als je m wat verteld?

    stel dat je naar een andere huisarts gaat; dan zul je toch hetzelfde houden.. in het begin vertrouw je hem, maar als er telkens nix blijkt te zijn… dan ga je ook daar weer aan twijfelen…

    misschien kun je eens vragen of je een verwijzing krijgt naar een psycholoog ofzo… zodat die je hulp kan bieden bij je angsten…

    gr Marielle

  • Anonymous avatar

    Judith

    Nee, kanker op zich is niet erfelijk en niet besmettelijk. Maar de genetische aanleg om sommige kankersoorten te krijgen, kan wel degelijk erfelijk zijn. Borstkanker is daar een bekend voorbeeld van (hier gaat het om het BRCA-I en/of II-gen; hierbij komt een verhoogde kans op borstkanker, baarmoederkanker, eierstokkanker en dikke darmkanker voor; op dit gen kan tegenwoordig getest worden).

    Er zijn echter talloze kankervormen, waarvan nog helemaal niet vaststaat of de aanleg ervoor erfelijk kan zijn. Dat blijft gissen en valt op dit moment niet te onderzoeken.

    Ik kan me je angst goed voorstellen. Heb je al eens over die angst gesproken (en niet over de klachten waardoor je denkt dat je misschien iets hebt)? Ga anders eens met een familielid mee naar de behandelend arts (oncoloog of zo) en stel dit soort vragen, of laat de vragen door het familielid stellen aan een oncoloog als jij er niet bij bent. Dat kan natuurlijk ook. Op die manier omzeil je je huisarts en krijg je misschien toch antwoord op je vraag.

  • Anonymous avatar

    Linda

    Marielle en Judith,

    Heel erg bedankt, ik zal het inderdaad eens meegaan met een familielid. Het is inderdaad zo dat ik niet over die angst durf te spreken, uit schaamte. Dit hier is de eerste keer, maar ik ben gewoon ontzettend bang. Ik heb al teveel dierbaren verloren en het gekke is, ik durf geen info te zoeken. Ik ben bang dat als ik iets lees, ik meteen denk: heb ik dat symptoom ook. Nu moet ik zelf naar de dermatoloog omdat ik twee rare plekken heb die weg moeten. Ik kan er al nachtenlang niet van slapen en nu ik dit schrijf krijg ik al de tranen in mijn ogen. Het erge is dat ik daar altijd op let, maar deze zitten op mijn rug en onderbeen, ik had ze niet eerder gezien. Daar er ook al een nichtje van me op 32 jarige leeftijd, net als ik, met twee jonge kinderen, net als ik, overleden is door huidkanker kan ik nergens anders meer aan denken. Continu ben ik bezig afscheid te nemen, zonder dat er echt reden toe is. Ik blijf maar bang. Het beheerst mijn leven volkomen. Ik kan ook niet meer goed naar mijn op sterven liggend familie lid. Ik kan het niet meer aan. Ik heb inderdaad hulp nodig, toch maar weer naar de huisarts dan, want mijn leven staat continu in het teken van de lijdensweg en dood van anderen. Ik ben niet de enige, dus misschien kan ik meer familie leden meekrijgen. Wel goed om te horen dat die erfelijkheid dus inderdaad niet vaststaat. Ik wil weer mijn eigen leven terugkrijgen, zonder angst. Kennis is dus toch de weg. Heel erg bedankt. Eigenlijk schaam ik me ook voor mijn oproep hier, want ik heb waarschijnlijk niks, en als ik de berichten hier lees, die zijn soms zo vreselijk, dan voel ik me een hypocriete aansteller. Ik hoop ook dat niemand aanstoot neemt van mijn eerdere bericht.

    linda

  • Anonymous avatar

    Marielle

    hoi Linda,

    je bent absoluut geen hypocriete aansteller.. dit forum is voor iedereen die te maken krijgt met kanker… (en anderen..) en jij hebt wel degelijk te maken gekregen met kanker.. en zo in je naaste omgeving.. dat gaat niet zomaar aan je voorbij.. en dat is helemaal niet gek..

    heel veel succes met die ingreep.. en bedenk je; zulke ingrepen vinden heel vaak plaats… en 99 van de 100 x is er nix aan de hand.. en verder tegenwoordig kunnen ze veel doen aan kanker… vele genezen ook! ik ben er ook 1 van… je zou wat meer positieve berichten moeten horen… want die zijn er ook veel…..

    gr Marielle

  • Anonymous avatar

    linda

    Dank je Marielle,

    Je slaat de spijker precies op zijn kop: positieve verhalen. Die zijn er ook, helaas ken ik ze persoonlijk niet, maar jij bent er een! Dat is ook fantastisch, ik -en dit klinkt misschien vreemd- heb niet eens aan positieve verhalen gedacht. Dat komt door die stomme angst, door de onmacht in situaties. Al ruim 7 jaar is het de ene ellende na de andere, maar ik moet verder kijken. Kijken naar het positieve, ik ben het kwijtgeraakt. Van een vrolijk optimistisch persoon in soort dwangmatige doemdenker veranderd. En, zoals ik al zei, niet alleen ik. In mijn familie heerst dat doemdenken enorm, inmiddels. Eerst was er de fase van :oke, het gebeurd wel eens (dit al veel langer geleden), toen: oh je, het komt vaak voor, maar ontkenning ('gezellig' naar de verjaardag met een jarige aan het zuurstofapparaat bv.), toen het besef; alles gaat maar mis, met zovelen en nu de angst.

    Als ik denk aan de ‘feestdagen’, echt belachelijk; gewoon doorvieren, later de schuldgevoelens en nu bij zovelen die angst, geen verjaardagen meer, maar begravenissen, geen kerst of sinterklaas meer, want er ontbreken er altijd een paar. Niemand lijkt het nog te accepteren van een ander als er plezier is. Een soort micro-wereldje met alleen maar verdriet, angst, onmacht en woede. We moeten veranderen, ondanks alles. Al met al ken ik, inclusief mijn familie, 19 doden door kanker, allemaal dierbaren. De meesten vrij jong, de jongste 30. Ik wil niet meer in die wereld zitten, ik wil gewoon weg, gewoon lol hebben, maar ik vrees dat ik dat niet meer kan. Ik mis sommige zo erg en als ik de kinderen zie, zie ik ze erin terug en dan komt weer die angst. Ik heb heel veel teksten hier gelezen nu, nog nooit eerder durfde ik te kijken. Maar dat is al een eye-opener. Heel erg bedankt voor je reactie en heel veel liefde en goeds toegewenst!!

    Linda

  • Anonymous avatar

    linda

    Vreselijk fout: 19 moet zijn 10!!

  • Anonymous avatar

    koos

    Dat is toch wel je enige redder in nood, positief blijven.

    Zelf heb ik twee operaties achter de rug(kijk maar bij, www.koosanker.nl)

    Het klinkt misschien gek, maar ik ben door deze ziekte alleen veel positiever geworden.Ik zie nu hoe beperkt alles is en geniet van elke dag, iedere dag je je zorgen hebt, is eigelijk een verloren dag. geniet van het leven.

    Heel veel posiefe groeten.

    Koos.

    Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd.linda schreef:

  • Anonymous avatar

    Judith

    Jij hoeft je echt helemaal nergens voor te schamen, meid!

    Het lijkt me niet meer dan logisch, wanneer je hartstikke onder de indruk raakt met zo'n familiegeschiedenis. Heel knap en een prima stap om er toch over te praten met iemand.

    Sterkte!!!

  • Anonymous avatar

    linda

    Iedereen ontzettend bedankt, Koos ik ga bij je kijken. En hoe gelijk heb: een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. We komen er wel op, anders is het leven zo voorbij, met alleen maar de nare dingen. Het is ook het niet meer durven genieten, niet ‘mogen’ genieten, omdat de ander….ik ben erg blij dat ik het neegeschreven heb, uiteindelijk, want het zit al jaren dwars. Iedereen nogmaals ontzettend bedankt!