eindelijk een plek gevonden om mijn verhaal te ver

  • Jacqueline

    Mijn verhaal begint begin december 2001. Mijn schoonvader kreeg een griepje. Na 2 weken kon hij niks meer binnenhouden en zijn eetlust was dusdanig verminderd dat de kilo´s er vanaf vlogen. Zijn suiker was niet in orde en ook kreeg hij er nog een blaasontsteking bovenop. Na veel aandringen is hij opgenomen in het ziekenhuis (hij had ondertussen uitdrogingsverschijnselen en een beginnende nierbekkenontsteking). De standaardprocedure van het ziekenhuis is dan foto´s maken…en daaruit bleek dat er een plekje op zijn long zat. Daarna is alles in een stroomversnelling gegaan. Een dag voor kerst kregen we te horen dat het kwaadaardig was. Na een gesprek met de longarts kwam eruit dat mijn schoonvader in aanmerking kwam voor een chemokuur. Helaas sloeg deze niet aan. Als je weet dat 40% van alle chemokuren maar aanslaat hoop je toch altijd dat je zelf tot die categorie behoort..Zijn gezondheid/weerstand was in een stroomversnelling achteruit gegaan….Wat eens een beer van een vent was, was nu een zielig hoopje mens geworden. 20 kilo lichter en geen zin meer in het leven. Op donderdag 21 februari kregen we een telefoontje dat het niet meer ging, en dat hij zelf te kennen had gegeven dat hij niet meer verder wilde. Na weer een gesprek met de longarts te hebben gehad is begonnen met het toedienen van meer morfine. De artsen zeiden dat het nog 4 tot 5 dagen kon duren voordat hij rustig zou inslapen. Vrijdagochtend 22 februari is hij op 61 jarige leeftijd in het bijzijn van zijn dierbaren rustig ingeslapen.

    Zo zie je maar, van een gezond iemand die tot de dag dat hij zich grieperig voelde nog 4 x per week 60 kilometer fietste… tot aan de dood…het heeft maar 8 weken geduurd…

    Wat daarna op je afkomt is met geen pen te beschrijven…je moet binnen korte tijd zoveel regelen en organiseren….maar gelukkig hebben we heel veel steun gehad van familie en vrienden.

    De onzekerheid en machteloosheid maken het voor degene die het meemaken ontzettend moeilijk…je wilt nog zoveel doen, maar je weet dat het niet mogelijk is. Wij hebben net een huis gekocht wat nog opgeleverd moest worden.Je gaat dan tijdschema´s maken voor jezelf…zou hij de oplevering van het huis nog meemaken…zou hij zijn verjaardag nog kunnen vieren…het zijn kleine dingen waar je weer hoop uit put, terwijl je in je achterhoofd weet dat het eigenlijk niet mogelijk is….maar hoop doet leven, en om jezelf en de rest van de familie er doorheen te slepen heb je zulk soort dingen nodig.

    1 ding is zeker….praten, praten en nog eens praten met elkaar, dat helpt je je verdriet te verwerken.

    Ik draag nu een gouden ring om mijn vinger met daarin wat as van mijn overleden schoonvader…..zodat ik hem elke dag bij me heb (en niet alleen in mijn hart…want daar blijft hij voor altijd in voortbestaan)…

    Ik wens iedereen die dit op dit moment meemaakt, of heeft meegemaakt ontzettend veel sterkte en kracht toe……maar weet dat je er nooit alleen voor staat.

    Jacqueline

  • Marjon Moussa

    Beste Jacqueline

    wat vreselijk voor jullie en je schoonvader had nog een behoorlijke jonge leeftijd ik begrijp je helemaal mijn vader is 5 maanden geleden overleden aan maagkanker met uitzaaiingen naar het buikvlies,van de dag dat we het hoorden tot aan zijn dood heeft 2 maanden en 3weken geduurd.En ik mis hem zo ontzettend .Mijn moeder heeft al 19 jaar kanker waarvan 10 jaar met uitzaaiingen op haar botten.deze pagina is zeker fijn want je kan met elkaar over je verdriet hebben en deze mensen begrijpen je ook zo omdat we allemaal dit hebben meegemaakt met een dierbare daarom is deze pagina onmisbaar.Ik wens je ontzettend veel sterkte met het verwerken hiervan groetjes Marjon

  • Jacqueline

    Bedankt voor je lieve reactie. Jij hebt het ook niet makkelijk als ik jouw verhaal zo lees. Het gevoel van missen ken ik heel erg. Met de kleinste dingen die je doet, al is het maar naar een film kijken waarvan je weet dat hij het ook leuk zou hebben gevonden denk je……hij is er niet meer.

    Het doet me goed te zien dat mijn berichtje op het prikbord al is gelezen. Ik zat er best mee en ik wilde het van me afschrijven…ik moet zeggen het is me aardig gelukt.

    Ik wens jou heel veel sterkte toe, en mocht je behoefte hebben om te mailen…ga gerust je gang…zoals ik al zei in mijn verhaal, praten, praten praten, het is zo ontzettend belangrijk…

    Jacqueline

  • linde

    Wij hebben in maart ook een dierbare verloren en het doet pijn veel pijn.

    Je wacht op het moment dat het zoeter wordt, dat je er over kunt praten zonder dat weke allesoverweldigend eenzame triestige gevoel.

    Ik weet dat alles slijt ook de pijn van het missen en dat een mens heel het rouwproces doormoet maar ja……..Een ding is zeker niemand kan ons scheiden van hun beeltenis en waar we ook vertoeven ze zitten in ons hart en in onze ziel.

    We zijn nooit meer alleen ………alleen moeten we nog aan de gedachte wennen dat we ze niet meer kunnen aanraken, met hun lachen en huilen..hun kunnen zeggen hoeveel ze voor ons betekenen enz…Het is hard!

    Ik weet hoeveel pijn het doet….afscheid nemen doet pijn………ik wens je veel strekte !

  • linde

    Weet je wat ik ook belangrijk vind

    Dat je hier nog lotgenoten vind

    Ik heb familie en vrienden maar stillaan vind ik het vervelend om er met hen over te praten. Het leven gaat nu eenmaal door en………..iedereen is toch altijd zo druk

    Ik vind ook dat onze maatschappij weinig plaats biedt en laat om te rouwen.

    En ik wil haar in Godsnaam nog niet doodzwijgen.

    Vandaar dat ik het enorm vind dat ik ook een plekje vond en dat ik dit plekje deel met mensen die hetzelfde en ocharme nog meer en ergere dingen meemaakten.

  • jolanda

    hai lieve jacqueline,

    vraagje, had die blaasontsteking iets met zijn kanker te maken???

    groetjes en sterkte jolanda

  • Jacqueline

    Hoi Jolanda

    Naar wij weten heeft dat niets met elkaar te maken gehad. Door het verzwakken van zijn gezondheid dronk hij niet veel meer (hij kon niks binnenhouden). Daardoor is ook die blaasontsteking ontstaan en dat is doorgeslagen naar uitdrogingsverschijnselen en een nierbekkenontsteking…

  • hesi

    hoi,

    wat een mooi idee, as in je ring (hoe gaat dat trouwens) .Mijn vader wilde altijd gecremeerd worden maar omdat mijn zusje en ik hier moeite mee hebben heeft hij gezegt dat hij wil wat iedereen in ons gezin wil. Door jouw ring heb ik er al iets minder moeite mee al geloof ik dat ik toch nog liever naar een graf ga straks en ik hoop dat dit nog heeeel lang zal duren.

    groetjes en traantjes

    hesi

  • Jacqueline

    Hoi Hesi

    Wij hebben door ervaring ( ik heb vorig jaar 4 collega´s verloren aan kanker) veel gezien van crematie´s en begravenissen. Hoe erg het ook allemaal is, wij hebben daar tijdens en na het overlijden van mijn schoonvader veel aan gehad. Normaal is het dat de familie na afloop van de crematieplechtigheid als eerste de zaal verlaat. Wij wilde dat niet. De naaste familie bleef dus in de zaal zitten en nadat iedereen langs de kist was gelopen werd er nog een muziekstuk gespeeld waarna wij naar de kist konden lopen en op ons gemak en als laatste, zoals ik vind dat het ook hoort, afscheid konden nemen. Ook heb ik voor mijn schoonmoeder nog een aantal bloemen van haar en ons bloemstuk gevraagd en deze laten conserveren. Die hangen nu bij haar thuis in een heel mooie lijst. Ook heb ik via via gehoord van die ring en heb op de dag van de asverstrooiing navraag gedaan bij het crematorium. Aan de buitenkant van de ring zie je dus absoluut niet dat er as in zit. Het is heel moeilijk om uit te leggen hoe de ring eruit ziet, maar er zit een soort ´doosje´ op de ring gesmolten waar dus wat as inzit. Het is iets heel persoonlijks en je draagt hem altijd bij je…natuurlijk ook in je hart, maar dit is tastbaar.

    Het is allemaal niet leuk om dit mee te maken, maar ik denk dat wij achteraf kunnen zeggen dat het op een mooie, waardige en heel persoonlijke manier is gegaan.

    Ik hoop voor jou dat je je vader nog heel lang bij je mag hebben, geniet er daar absoluut van, want we zijn maar mensen van de dag….

    groetjes

    Jacqueline

  • wil

    beste jacgelien.

    ik zal me even voorstellen .ik ben wil en leesde jou verhaal en dat wierp me terug naar mijn verhaal .ik weet waar jij over praar .ik heb het ook mee gemaakt met mijn man . een gezonde man een boom van een vent nooit ziek ja kleine dingen. na een griep bleef hij maar moe en moe onder zoeken alles gehad niks aan de hand . hij bleef maar moe tot er vorig jaar ougustes een scan werd gemaakt van zijn lever .hij werd opgenomen in gronigen waar hij 2 weken is geweest voor onderzoek en op 13 september kregen wij de uitslag .kanker en niks meer aan tedoen het gezwel had al een omvang van 10 cm.en dan komt het opties waren er niet alleen tabledjes om het groeiproces iets teminderen maar mijn man mocht die niet gebruiken omdat er in de fam embolie,s voorkwamen. alles hebben we nog geprobeert maar er was niks voor mijn man .op 13 januarie werd hij zo ziek .dan weet je dat het mis gaat en toch is er dan stiekem hoop . ik heb mijn man 3 weken verzorcht in huis en heb alles gegeven wat ik in mij had maar hij is op 8 februarie in het bijzijn van mij en zijn fam overleden . hij was nog maar 49 jaar .

    en dat doet zo,n pijn . wij hebben er gelukig veel over gepraat samen en daar ben ik nu wel erg blij om ondanks mijn verdriet

    wand dat is er geloof me maar . en ik en mijn zoon hebben een keting om met as van mijn man en zijn daar heel blij mee zo draaggen wij hem met ons mee .net als jij ik weet wat je voeld en denk ook met je mee al ken ik je niet ……ik wens je heel veel sterkte voor nu en in de toekomst . groetjes van wil