Hallo allemaal,
Sinds 4 maanden weten we dat m'n moeder longkanker heeft met uitzaaiingen naar de hersenen. Die combinatie is erg slecht.
Ze is op de hersenen bestraald en heeft de eerste chemokuur achter de rug. Ze is erg moe, voelt zich ziek en heeft geen energie + griep erbij.
De chemo is voor de longtumor en kan niet bij de hersenen komen.
Gemiddelde levensverwachting een jaar tot ander half jaar. (Als behandeling aanslaat)
Het is een gemiddelde levensverwachting, het kan nog alle kanten op, alleen genezen zal ze niet meer.
Er is een thoraxfoto gemaakt en nu na de eerste kuur is de tumor iets kleiner geworden. Voor m'n ouders een lichtpuntje want m'n moeder wilde stoppen ivm geen kwaliteit van leven hebben nu. Ze gaat nu natuurlijk door.
En ik, ik kijk vooruit. Natuurlijk ben ik blij dat de chemo iets doet, dat de tumor nu is geslonken, maar ik durf niet blij te zijn/te hopen. Vind het erg, dat ik zo denk. Denk niet negatief alleen reeël, terwijl ik ook een andere kijk erop zou willen hebben.
Wat ik hier mee wil? M'n verhaal even kwijt, vind het zo moeilijk.
Hebben jullie (helaas) soortgelijke verhalen?