kanker.startpagina.nl

waarom laten vrienden je vallen/zijn ze er niet voor je?

  • Anonymous avatar

    marjolein

    hallo,

    Ik weet niet zeker of mijn berichtje wel hier thuis hoort….

    Sinds enkele maanden weten we dat mijn vader ongeneeslijk ziek is en er ook geen behandeling meer mogelijk is.

    Ik ben 26 en dacht altijd dat ik genoeg vrienden en kennissen had om leuke dingen mee te doen.

    Nu maak ik deze hel mee en het is zo onbegrijpelijk dat er maar zo ontzettend weinig mensen zijn die me eens wat vaker bellen, eens langst komen of eens een kaartje sturen.

    Zelfs mijn schoonouders laten eigenlijk niks extra van zich horen.

    Ik snap dat ieder zijn leven gewoon door gaat en het voor mij nu stil staat maar ik had echt verwacht dat er mensen waren die er nu voor me zijn.

    Dat doet zo ontzettend veel pijn!

    Ben ik nou echt zo egoistisch of zie ik het helemaal verkeerd?

    Iets meer interesse en medeleven is dacht ik wel menselijk maar zo werkt het schijnbaar neit.

    Er zijn een aantal kennissen die in de gezondheidszorg werken maar zelfs van hun hoor ik zeer weinig….

    Herkennen jullie mijn verhaal?

    Gr Marjolein

  • Anonymous avatar

    Nico

    Marjolein,

    Het doet me pijn te lezen hoe ook jij door mensen in de steek wordt gelaten. Veel mensen kunnen niet omgaan met dit soort verdriet. Ze weten gewoon niet hoe ze erop moeten reageren en daarom doen ze maar niets, wat ik persoonlijk fout vind maar toch wel kan begrijpen. Volgens mij lopen ze er gewoon voor weg. Ik merk ook veel mensen om me heen, tot in mijn familie aan toe die totaal niet reageren op het feit dat ik tussen nu en 5 a 10 jaar zal overlijden. Van sommige heb ik inmiddels wel via via gehoord dat zij mijn verhaal huilend aan anderen hadden doorverteld, maar tot op de dag van vandaag hebben ze me zelf nooit wat laten weten, of er totaal omheen gepraat.

    Veel mensen zijn bang voor de dood en de confrontatie daarmee maakt hun bang en lam. De meeste steun heb ik aan mensen die zoiets al eens meegemaakt hebben maar die zijn er niet zoveel en aan de andere kant is dat maar goed ook.

    Meisie, kop op. Laat je niet van de wijs brengen. Gun jezelf rust en tijd om e.e.a. te verwerken. Ik denk dat je hier op een gegeven moment sterker en (nog) wijzer uit zult komen.

    Ik wens je heeeeel veeeeeel sterkte!

    Nico

  • Anonymous avatar

    *** Lotje ***

    Marjolein

    Veel mensen zijn bang voor de dood. Weten met mensen met kanker niet hoe ze daar mee om moeten gaan . Staan ineens met hun mond vol tanden.Vinden het eng, weten niet wat te zeggen . Denken dat het gek staat als je iets vraagt.och meis. kan je zoveel vertellen daarover. Mensen in een rolstoel zijn in ware voor mensen die er niet mee om kunnen gaan ook afgeschreven . ze denken gewoon dat die mensen niet normaal zijn dan . Of heeeeeeeeeel verdienstelijk doen hoewel die mensen zelf soms alles nog kunnen en willen . Zo ook mensen die een gehandicapt kind heb. Zal het even uitleggen . Een collega van mij die is oma van zo,n kindje die ze in een volksmond ,,mongooltje,,noemen . Ze is een week ziek geweest omdat haar dochter een ongelukkig kindje kreeg. Nadien heb ze het verwerkt en is er zogek mee en gaat gewoon om net als met haar andere kleinkinderen .Er waren heel weinig mensen die vroegen er naar hoe het was enz. met haar kleindochtertje . Ik vroeg beng eens een foto mee en vroeg hoe het was enz. ook over dat het zogeboren is enz. heel vehaal . Ze huilde . ik dacht eerst ook gossie wat heb ik gedaan . Nee zei ze . ze omhelsde me. en zei:: ik had zo graag gehad dat andere dat ook eens vroegen . Dank je je bent te minste menselijk want je word in de maatschappij zo maar ineens afgeschreven daarvoor. De andere dag had ze een heel album met foto,s bij haar . en vol trots liet ze dat zien aan me.tis een voorbeeld . Zo ook met jou nu. Mensen durven niks te vragen .

    Ik heb zelf eens gewoon aangegeven . Geen namen noemen . maar als er overgesproken werd . eens gezegt:: als je eens een woordje wil hebben of visite in die dagen . Zien de mensen je niet, dan laat men ze vallen . Een goede verstaander weet wel wat je bedoeld dan .;)Ik wens je veel sterkte . En goed dat je het eens schrijf hiero . Dat mensen er over kunnen nadenken .

    Groetjes. Lotje

  • Anonymous avatar

    jose

    Hoi Marjolein

    Ik weet precies wat je bedoeld. Mijn moeder inmiddels overleden. Heb ik het zelfde gevoel gehad. Vrienden / Familie/ Kennisen ect. die weten totaal niet hoe ze er mee moeten omgaan. Zelf vindt ik dat geen echte vriend. Vaak kom je goed achter wie je echte vrienden zijn. Meeste willenze geen ellende van andere, en hun leven gaat gewoon door. Ik dacht ook in het begin , als hun eens wat zouden overkomen , hebben ze mooi geen steun aan mij, maar dat zit niet in mijn aard , omdat ik al te goed weet hoe het voelt , en sta ik zeker altijd klaar , voor vele mensen. Maar goed meestal moet er eerst wat ergs gebeuren voor dat ze daar achter komen. Wens je in iedergeval veel sterkte.

    groetjes jose

  • Anonymous avatar

    Yvonne Bosman

    Ik heb het ook meegemaakt dat ik in de steek gelaten bent.

    Mijn man Gerard overleed op 29 mei 2002. Een dag na zijn dood liet al zijn vrienden mij vallen! Ik neem ze iedere dag kwalijk. Ze vonden dat ik niet goed genoeg was voor hem, terwijl ik 2,5 jaar hele dag voor hem gezorgd heeft toen die doodziek was (kanker, borstwerveltumoren). Zelfs hoor ik ook niets meer van zijn 2 kinderen (uit eerste huwelijk). Mijn eigen vrienden zijn helemaal onderste boven van hoe de vrienden en familie van Gerard mij in de steek lieten. Na 5 jaar heb ik wel vrede mee, maar het doet PIJN, dat wel….

    Ik ben nu ook weer gelukkig met mijn vriend en ben ook verhuisd. Want in Zoetermeer leef ik maar in de donkere wereld, geen kip kwam over de vloer.

    Nu woon ik in Voorburg en heb ook weer fijne vrienden om heen.

    Maar zodra ik vrienden van Gerard zie, zeg ik wel tegen hun dat ze geen echte vrienden waren van Gerard. Gerard smeekte op zjin sterfbed of ze met mij in contact willen houden. Ze knikken heftig “ja ja ja, tuurlijk houden we contact met je vrouw Yvonne”.

    In ieder geval wens ik je sterkte….

  • Anonymous avatar

    *** Lotje ***

    Echte vrienden leer je op den duur wel kennen . Maar……meestal moet er iets ergs gebeuren . Ik kan daar ook altijd kwaad over worden . Ergens nemen ze je in de maling denk ik dan . Je ziet het weer maar… maar ik zal als ik die vrienden zou zien . Gewoon eens op hun brood geven. Van:: jullie hielden goed woord… Ze snappen dat wel zoniet. Zou ik zeggen van :: weet je niet meer wat je toen gezegt heb op het sterfbed??? Zet ze maar even voor schut dan . Ze hebben tenslotte jou ook toen je het nodig had gekraakt.

    Ik wens je veel liefs met je nieuwe vriend en goed dat je verhuist bent . Nieuw leven weer. geniet er van . Gr. Lotje .

  • Anonymous avatar

    Yvonne Bosman

    Hoi Lotje

    Dank je voor je reactie. Ja, als ik die zogenaamde vrienden van mijn man zie, zal ik heus geen blad voor me mond hebben.

    Kijk, toen mijn man gecremeerd werd, heeft zijn vriend Aart Vos (ik noem zijn naam, kan die ook deze lezen hoop ik!) toespraak gehouden over mijn man. Het was zo vernederend… Aart zei: Gerard was een goeie man, maar heeft ook minder positieve kant en dat is dat hij zijn vrouw verliet voor het gezin ……..

    Maar ik hoorde dat Aart 2 maanden geleden ook door zijn vrouw in de steek gelaten werd, en ik hoop van harte dat ik Aart kan spreken!!! oog om oog, tand om tand!

    Fijn weekend Lotje

    Liefs van me!

  • Anonymous avatar

    *** Lotje ***

    Dank je jij ook . Ja het leven is keihard . Enne………..ik neem ook geen blad voor m,n mond ;)Je kan je eigen wel alles laten zeggen .Sommige proberen je te pakken op je emotionele dingen. Men leert de wereld (mensheid) wel kennen. Groetjes . Lotje

  • Anonymous avatar

    Ron

    Ja hoor .ik herken dit direct en nog maak ik het na een gebeurtenis weer mee dat het zo gaat zoals jij dit voelt en ziet .mijn vader is ook heengegaan met deze ziekte en ja soms zijn er vreemden voor mij toen die aan zijn ziekbed kwamen en de mensen waarvan je het verwacht die er voor jou , zouden zijn,die zie je niet meer .

    Maar dit is een bekend verschijnsel en leeft ook in de dierenwereld zo ,en het is voor mij nu te begrijpen maar als het moment daar is snap je het niet .

    Maar geloof mij of niet ,de mensen om je heen zijn bang ,je omgeving is bang om ook die erge ziekte te krijgen ,onzin natuurlijk ,maar het is zo .Ook weten ze eigenlijk niet goed wat ze met jou aanmoeten want iemand die kanker heeft is eigenlijk al zo goed als over ,en hoe kan je nu iemand valse beloftes beloven dat het wel goed komt enz .. Dat zijn ernstige feiten waar ieder medemens tegenaanloopt .

    Maar wees gerustgesteld ,het is een tijdelijk verdriet wat op dit moment ondragelijk is ,maar je hebt heel veel geluk als een of twee mensen in je nabijheid hebt die het begrijpen en jou tot steun kunnen zijn en hou je daar maar aan vast maar weet dat zij het ook heel erg zwaar hebben en de echter liefde voor jou er voor over hebben om dit te doen ,Neem je (( vrienden )) het maar niet kwalijk het is angst en het niet mee geconfronteerd willen worden wat hun zo afstandelijk maakt .

    Lieve Marjolein ,blijf bij jezelf en vertrouw op jezelf ,blijf sterk als het nodig is en laat je tranen gaan als je alleen bent ,het is onrechtvaardig ,maar daar vraagt het leven niet naar ,als het je tijd is dan ben je ? Met alle respect voor ieders geloof het is een straf voor de nabestaanden en alle naasten .maar het sterven vraagt niet hoe ,het is er ,voor iedereen net zo als geboorten .

    Weet dat ik jou begrijp en je troost bied ,en dat het in jou hart echt weer zomer gaat worden ,alleen de tijd zit er tussen .

    Een hele lieve groet .Ron

  • Anonymous avatar

    marjolein

    Dank jullie wel voor jullie lieve begripvolle berichtjes!

    Het doet me goed te lezen dat jullie mijn verhaal herkennen…

    ik hoop niet dat ik zo ooit wordt en ik hoop echt dat ik mijn vrienden bij kan staan als dat nodig is…

    Misschien hebben jullie wel gelijk en zijn ze bang… maar wat mij betreft is de vriendschap over… dan maar geen vrienden meer..

    Gelukkig heb ik een paar mensen bij wie ik dag en nacht mijn verhaal kwijt zou kunnen en op dit moment ben ik verdrietiger om het feit dat ik mijn vader ga verliezen dan om het feit dat mijn -vrienden- mij laten zitten.

    Liefs Marjolein