Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Caspar
Beste mensen,
Aangezien ik ergens mij ei kwijt wil over de dood van mijn zwager doe ik dat maar hier op dit prikbord, dat helpt me een beetje.
Vannacht is Sandro aan de gevolgen van longkanker overleden. Ik heb de avond daarvoor nog net afscheid van hem kunnen nemen en ook een tijdje bij hem gezeten. Hij zat al flink onder de morfine maar hij herkende me wel, dus hij heeft tenminste nog geweten dat ik er was.
Ik ben voor de eerste keer geconfronteerd met een stervend iemand, en dat vond ik knap schokkend. Natuurlijk, mensen gaan nu eenmaal dood en soms te vroeg, daar doe je niks aan. Maar om iemand te zien die zich nog vastklampt aan dat laatste restje leven doet veel met me.
Ik voel me schuldig dat ik mijn zwager afgelopen jaar, toen hij worstelde met deze ziekte, niet wat vaker bezocht en geholpen heb. Stom dat ik daar pas nu aan denk. Maar altijd lijk ik te zeggen ‘dat komt morgen wel’ ; ‘te druk’ , ‘die verbouwing’, ‘hij wordt wel beter’,etc. etc. etc. vul maar in. Je hebt het altijd wel ergens druk mee en ik voel me nu een grote egoist, omdat ik te vaak met mezelf bezig ben.
Ik was het niet altijd eens met Sandro. We hebben een lange tijd samengewerkt (restaurant) en hadden toen soms slaande ruzie. Ook was het dan net alsof er een vulkaan ontplofde als hij kwaad werd (de Vesuvius). Ook was hij toendertijd altijd maar bezig met werk, auto en status. Daardoor heb ik een aantal jaren nogal een koel contact met hem en mijn zus gehad, omdat mij dat geen reet interesseert.
Op een bepaald moment leek het erop dat Sandro een soort ‘ommezwaai’ maakte en hij vond dat mijn zus en ik maar eens wat beter contact moesten houden. Daarna hadden we weer regelmatig contact en was het weer gezellig!
Wat leer ik nu hiervan? Ik leef nog en ben gezond en daar ben ik blij om! Genieten van het leven doe ik wel, dus daar hoef ik me bij mijn dood niet schuldig over te voelen. Ook besef ik me nu weer terdege dat je dus niet weet wanneer je dood gaat. Je kan vanalles plannen tot je scheel ziet en een hoop troep verzamelen, maar uiteindelijk gaat het om de vraag:'heb je van het leven genoten?'.
Gisteravond heb ik Sandro zijn hand gepakt en gezegd ‘dag Sandro’ en Sandro antwoordde nog met ‘dag Caspar’. Dat waren dus zijn laatste woorden tegen mij. Ik ben blij dat ik gegaan ben (ik wou het natuurlijk weer uitstellen) en dat ik nog even afscheid kon nemen.
Okay, ik ga maar eens genieten van wat gegist druivensap (wijn dus) en zal al die momenten met Sandro nog eens de de revue laten passeren.
Dag Sandro!
