kanker.startpagina.nl

Hoelang nog?

  • Anonymous avatar

    Judith

    Hallo Allemaal,

    Om eerlijk te zijn; Mijn vader ligt al op ziekenhuisbed in woonkamer, zijn kanker is al bijna 2 jaar aan de gang. Zijn ziekte is hard achteruit. Hij beweegt weinig, kan niets lopen of goed eten binnenkrijgen. Hij heeft geen vel meer over.

    Zó kan ik het op de meeste momenten niet meer te verdragen, al ben ik blij dat hij voor ons leeft, en zijn eigenzinnige karakter leeft langer voort.

    Voor mij is het echt de hele gemengde gevoelens en gedachten met de vraag; Is het niet beter dat hij naar de “betere pad” moet gaan dan de hele pijn lijden.

    En dan wil ik opeens niet dat hij weg is.

    Mijn moeder vertelde ons dat hij elke moment, of deze week, of volgende week of de weken daarop gaat slapen. Het heeft me behoorlijk de hele maag gekost om de zenuwen van te krijgen; ik werk toch doorgaans. Hij heeft GODZIJDANK ons huwelijk van vorige maand ingehaald en blij dat we getrouwd zijn.

    Met de idiote gedachten vraag ik me weleens af; Hoelang nog? Om de hele toestanden af te komen, van de pijn verlossen….

    Idiote gedachten, is het niet?

    Morgen gaan we weer naar hem toe….

  • Anonymous avatar

    ¥ Lotje ¥

    hallo.

    Nee hoor is geen idiote gedachten .mijn vader lag ook op sterven . En ik dacht ook . god waarom moet hij lijden ??Ik zei op een gegeven ogenblik tegen mijn moeder. Waar wacht vader nog op?? 4 dagen nadien is hij gestorven toen . Verdriet ja zeker maar voor hem was het lijden over. Judith wij deden ons eigen al voorbereiden voor de dag dat komen gaat . . Probeer een beetje vooruit te kijken .

    Veel sterkte . in deze tijd. .Lotje .

  • Anonymous avatar

    Ilona

    Ik ken het, mijn moeder zit in precies hetzelfde schuitje … als je wilt praten voeg me dan toe op msn. Sterkte!!!!!!!!!!!!!!!!

  • Anonymous avatar

    Judith

    Hallo,

    Ja, gelukkig ben ik dus niet de enige die met zo'n gedachten rondloopt. Afgelopen weekend zijn we nog ook bij ons ouders thuis geweest. Het gaat altijd steeds hard achteruit met de ziekte; zijn mooie donkere huid weg, bleek en bijna geel, de grote balvorm als een tennisbal langs zijn keel, en zijn rechtervoet helemaal zo dikke bol als een voetbal, en de rest weet je al vast wat er dan overblijft.

    Eindelijk en voor de eerste keer voelde ik me, ondanks alles wat zijn klote ziekte, toch zo goed….gekke idee was het wel! We hebben zo fijn saampjes gepraat, en naar ons huwelijksfilm en foto's gekeken. Hij heeft er zo van genoten en gelachen.

    Dat doet ons ook goed. Ook al had hij heel slechte week achter de rug. ( de onderste rugwervel is al uitgezaaid, shit! Maar tja….)

    Ook sterkte met jullie familie's!Ilona schreef:

    >

    > Ik ken het, mijn moeder zit in precies hetzelfde schuitje …

    > als je wilt praten voeg me dan toe op msn.

    > Sterkte!!!!!!!!!!!!!!!!

  • Anonymous avatar

    Judith

    Hallo,

    Ja, gelukkig ben ik dus niet de enige die met zo'n gedachten rondloopt. Afgelopen weekend zijn we nog ook bij ons ouders thuis geweest. Het gaat altijd steeds hard achteruit met de ziekte; zijn mooie donkere huid weg, bleek en bijna geel, de grote balvorm als een tennisbal langs zijn keel, en zijn rechtervoet helemaal zo dikke bol als een voetbal, en de rest weet je al vast wat er dan overblijft.

    Eindelijk en voor de eerste keer voelde ik me, ondanks alles wat zijn klote ziekte, toch zo goed….gekke idee was het wel! We hebben zo fijn saampjes gepraat, en naar ons huwelijksfilm en foto's gekeken. Hij heeft er zo van genoten en gelachen.

    Dat doet ons ook goed. Ook al had hij heel slechte week achter de rug. ( de onderste rugwervel is al uitgezaaid, shit! Maar tja….)

    ¥ Lotje ¥ schreef:

    >

    > hallo.

    > Nee hoor is geen idiote gedachten .mijn vader lag ook op

    > sterven . En ik dacht ook . god waarom moet hij lijden ??Ik

    > zei op een gegeven ogenblik tegen mijn moeder. Waar wacht

    > vader nog op?? 4 dagen nadien is hij gestorven toen .

    > Verdriet ja zeker maar voor hem was het lijden over. Judith

    > wij deden ons eigen al voorbereiden voor de dag dat komen

    > gaat . . Probeer een beetje vooruit te kijken .

    > Veel sterkte . in deze tijd. .Lotje .

  • Anonymous avatar

    Judith

    Mijn vader is op 23 November in ons armen gestorven. Zijn laatste adem en zielsbevrijding deden ons op de eerste instantie wel goed, maar zéér verdrietig zijn we het ook allemaal!

    Hij heeft alles geknokt tot zijn laatste bewijs van het leven hoe graag hij verder wilde, en voor ons alles geleefd met zijn 2 en half jaar ziekte.

    We missen hem heel erg !

  • Anonymous avatar

    Sezen ( 11 Jr)

    Hey! Ik snap wat je bedoeld…

    Mijn opa lag ook op sterven, ze dachten dat de kanker uitgezaaid was,

    Laatst kregen we het bericht dat het niet zo was en het verholpen kan worden…

    Ik voelde me eerst ( nu nog) Bang… Dat hij dood zou gaan…. Of iemand anders…

    Mijn oom is doodgegaan een week geleden… en mijn nicht ong 2 jaar geleden.

    Ik Voel me er echt sip over… Kan niet slapen enz. Maarja… Even doorzetten :S

    Ohja… Ik moet mijn spreekbeurt ooknog erover gaan houden… Maar ik snap het helemaal NIKS van… :S En ik voel me alleen maar sipper… als ik al die dingen voor mn spreekbeurt lees :S

    Naja… Sterkte!

    Groetjes!

    Sezen ( 11 Jr)

  • Anonymous avatar

    Judith

    Hallo Sezen,

    Ja begrijpelijk dat je daardoor zo voelt en ook overal zorgen maakt. Het lijkt wel alsof je straks aan de beurt bent dacht je he?! Ja, het leven is eenmaal niet eerlijk.

    Je maakt de zorgen om je familie's die helaas overleden zijn. Het is echt vreselijk, en dat heel logisch voor jou is om zo de zorgen te maken.

    Beste Sezen,

    Probeer je jezelf ergens anders denken die leuker en grappig is , en dat het ook vaak helpt om af te leiden. Het houdt je in stand, voorlopig wel.

    Maar je Oom, nicht en Opa dan voor je wel erg te veel is geworden, kan ik me heel goed begrijpen. Want we ( vooral mijn moeder ) hebben ons vader net verloren, Oom verloren, de vriendin van mijn moeder verloren in korte jaar eind 2005 en tot met eind 2006. Ik ken dat!

    Maar ik vind je echt heel moedig om jezelf over te praten, en de spreekbeurten lezen doet je ook goed, ook al verdriet en pijn. Dat kost de tijd om de pijn en verdriet te helen. Hou het vol, voor je het weet gaat het leven juist ietsje makkelijker dan je denkt. Vooral dat je aan de positieve kant gaat kijken, ook al blijft de kanker nooit eerlijk. Die ziekte kan iedereen, en mij ook overkomen. Je kan het ook nooit weten.

    Baby van 1 jaar verongelukte, meisje van 2 viel van het hek en eraan overleed, meisje van 6 jaar had de hartoperatie helaas niet overleefd, jongen werd neergestoken door de volwassen man op school. Zoiets begrijp je het ook niet. Het leven is hard. Waarom overkomt de andere wel en jou niet?

    Dus de positieve kant is dat je toch blij moet zijn dat je het leeft, en je lichaam nu sterk bent, en de hele wereld staat open voor je. Je hebt nog je hele leven nog, en dat je ervoor geboren bent om de hele wereld te zien en probeer zoveel mogelijk te genieten. Elke mens verdient de goede leven. Mocht het toch jou of mij overkomen, dan probeer je altijd met je hoop te versterken om je leven te zien verlengen. Mocht het dan niet lukken, dan is het heel jammer!

    Ik zal je eerlijk zeggen: Als die ziekte mij zo overkomt, ga ik ook van alles proberen te experementeren met het eten. Bijv. De amerikaanse man had de kanker, en leeft alleen voor de lange tijd van de wortels ( winterpenen ) eten, en hij heeft 10 jaar langer geleefd Dan vond ik hem heel positief ingestelde man. Dat zou ik het ook zeker doen.

    Groetjes,

    Judith