Zware tijd...

• 

  Carlos

  03-09-2006 15:39

  Pfff. Zware tijd op dit moment…. wie kan me helpen? Even een terugval…

  Voor twee jaar terug getrouwd.

  Week na de trouwdag begint mn vader te sukkelen met z'n gezondheid, en een maand later wordt hij ongeneeslijk ziek verklaard. Zes maanden later is hij gestorven, na een zwaar ziekbed.

  Week nadat hij gestorven is, hadden we uitslag dat mn vrouw zwanger is van onze eerste. En ik had het hem zo graag willen vertellen. We hadden al langer een kinderwens, maar ja, de natuur valt niet altijd te sturen.

  Het lijkt dat ik nu, twee jaar later, pas begin te beseffen dat ik het nog lang niet heb kunnen verwerken. Zeker nu mn vrouw zwanger is van een tweede. Ik ga regelmatig naar het graf van mn vader, en ik mis hem zo.

  Rapporteren
• 

  merel

  03-09-2006 16:40

  Men denkt vaak het verwerkt te hebben maar juist met gebeurtenissen in je eigen leven vraag je je constant af, hoe leuk zou het geweest zijn als hij dit allemaal meegemaakt had en hoe trots zou hij op zijn kleinkinderen geweest zijn. Is denk ik heel normaal dat je je vader dan mist, want dit zijn gebeurtenissen die je zo graag met je vader had willen delen. Ik heb dat met mijn eigen opa gehad geweldige man maar strief helaas op 60 jarige leeftijd aan darmkanker, vaak denk ik goh wat zou die trots op me geweest zijn. Praat erover met je vrouw met mensen die dicht naast je staan, vergeten doe je het nooit maar vaak kan je het dan een plaatsje geven waardoor je er meer vrede mee hebt. En van tijd tot tijd terug denken aan de mooie tijd die je gehad heb met je vader, en ben je een dag verdrietig dat mag toch!

  Rapporteren
• 

  Marja

  04-09-2006 16:38

  Misschien toch eens praten met een deskundige (psycholoog). Via de huisarts te regelen. Het is natuurlijk zo geen leuke tijd. Terwijl een zwangerschap toch een grote vreugdevolle tijd zou moeten zijn. Ik hoop dat je een weg weet te vinden!

  Groetjes, Marja

  Rapporteren
• 

  ¥ Lotje ¥

  10-09-2006 09:56

  Carlos

  Verdriet hebben mag . En ja kan pas een hele poos nadien pas werken van verdriet. . Bij mij is het 5 jaar geleden van mijn vader EN moeder(8maanden tussen) Mijn moeder heb ik dood gevonden . lag paar dagen dood in huis. Wat een ellende was dat zeg. Stond ook in de krant van::: Dochter vind moeder na enkele dagen dood in huis . Je ziet dat altijd wel in kranten staan of op tv. Maar denk altijd dit kan hier niet gebeuren .Dan ben je ook nog kwaad op de media . Want mensen die jou kennen . spreken je aan, en je heb het al zwaar……Was wel natuurlijke dood . En ook ik ga nog 1 keer per week naar het graf . En laat ook mijn tranen vloeien .

  Maar je moet wel door. Je kan niet stil blijven staan. Denk aan je vrouw en lieve kindjes . Je zou ook hulp kunnen zoeken . Ik ben zelf toen naar de dokter geweest . En die, zei dat ook : Je kan hulp krijgen maar in feite moet je het toch zelf doen . Bij hulp moet je WEER je verhaal vertellen enz.. …Heb dat niet gedaan . Ik was sterk zei hij, en dat was al voldoende dat HIJ dat zei tegen me. En ja leef met je mee . Je wil zo veel nog vertellen . IK ook .nog steeds . Denk ook vaak van goh wou dat ik dat nog kon zeggen . Kinderen zijn verhuist enzo, en alles er om heen.. .Maar ergens logisch toch??? Probeer het op te pakken met je gezinnetje. En je verdere familie .En doe wat jij denk goed te doen . . En huilen mag hoor…

  Groetje , Lotje .

  Rapporteren
• 

  Tea

  25-09-2006 14:52

  Hoi Carlos,

  Weet precies hoe je je voelt! Mijn vader is vorig jaar november op 58 jarige leeftijd onverwacht overleden. 4 Dagen hiervoor hadden we gehoord dat hij longkanker had. Voordat we dat hadden laten doordringen was hij er al niet meer. Tot 2 weken voor zijn overlijden heeft hij geklust in ons nieuwbouw huis.

  Ik ben nu zelf 6,5 maand zwanger en hoewel hij graag opa wilde worden (zijn 1e kleinkind) heeft hij dit niet meer mogen meemaken. Hij heeft het zelfs niet meer geweten. Het zwanger zijn is voor mij heel dubbel. Aan de ene kant wordt er straks een wonder geboren. Aan de andere kant heb ik zo'n verdriet om mijn pa dat ik het soms moeilijk vind om van deze bijzondere periode te genieten. Ben er echter wel van overtuigd dat mijn pa “weet” dat ik een kindje krijg. Zijn kleinkind!! Ik denk dat hij er zelfs vanaf boven (of hoe je dit ook wilt benoemen) ervoor zorgt dat alles goed is met ons kindje. Ik zit nu op yoga, onder meer om te kunnen leren omgaan met deze dubbele gevoelens. Deze gevoelens er ook zeker laten zijn is erg belangrijk.

  Soms ga ik inderdaad ook naar zijn graf, hij is gecremeerd en in een urnentuin geplaatst…met een mooie steen heeft hij dan toch zijn plekje. Samen met mijn moeder en broer hebben wij hier bewust voor gekozen, zodat we toch nog een plaats hebben om naartoe te gaan, ook al is hij “niet echt begraven”.

  Heb eigenlijk niet echt een tip voor je…heb wel een heel verhaal geschreven, maar waarschijnlijk heb je er niets aan. Weet eigenlijk niet waarom ik het deed. Je verhaal greep me omdat ik het zo herken. Ik hoop dat je met je vrouw over deze gevoelens kan praten en dat je er niet alleen in staat. Wil je heel veel sterkte wensen! Knuffel Tea

  Rapporteren