Het is alweer de tweede vaderdag zonder mijn vader, maar het doet nog steeds net zoveel pijn als een jaar geleden. Al moet ik wel toegeven dat de momenten waarop ik echt intens verdrietig ben, iets minder vaak voorkomen - op dagen als vandaag is het net allemaal weer wat erger.
Ik ga straks even een roos op zijn graf leggen en dan naar het strand. Niet om in de drukte tussen honderden anderen te liggen bakken, maar om lekker door de duinen te wandelen met mijn vriend. Het leven gaat door, hoe onvoorstelbaar het soms ook lijkt.
Heel veel sterkte voor iedereen die het gemis van zijn/haar vader net zo sterk voelt als ik vanddag.
Liefs Bien