afstandelijk....

amanda

11-06-2006 22:52

Hallo allemaal,
Mijn moeder heeft al ruim 2 jaar longkanker en het ziet er naar uit dat de laatste fase is aangebroken. Ze weegt nog maar 44 kilo en eet slecht, leeft op morfine en de kanker is uitgezaaid naar haar botten. 2 jaar geleden zeiden ze dat ze nog ongeveer 4 maanden te leven zou hebben, ze is er nog steeds maar ze is zo moe en ze wil nu niet meer. Ik heb toen mijn baan opgegeven om er voor haar te zijn. Ik ben er bijna iedere dag, boodschappen en huishouding. Ik had gehoopt dat deze periode een tijd zou zijn van toenadering, begrip, er voor elkaar zijn, betekenisvolle gesprekken, laten voelen dat je van haar houdt etc. Helaas is ze onbenaderbaar. Ze wil nergens over praten, niet over de ziekte, niet over haar pijn …..je mag haar ook niet aanraken, troosten. Zo lijdt ze in haar eentje en moet ik hulpeloos en machteloos toekijken en alles wat ik doe of zeg is fout. Als ik zeg dat ik van haar hou dan wordt ze boos want ik mag niet dramatisch doen…..enz. enz. Het enige waar ik met haar nog over mag praten zijn de boodschappen……Ik weet het allemaal niet meer. Ik weet niet hoe het voor haar moet zijn om zoveel pijn te hebben en geen uitzicht meer…….ik kan het mij niet voorstellen…deze weg is te moeilijk om te bevatten. Ik heb zelf een gezin, alles gaat door, vakanties, uitjes….al 2 jaar probeer ik allles te combineren, leef in verschillende werelden….
Het is werkelijk afschuwelijk om iemand waar je zoveel van houdt zo te zien worstelen en maar toekijken….Als ik de dokter wil bellen wordt ze boos, constant de afwijzing. Als ik vraag wat ze wil dan zegt ze dat ze niets te willen heeft en dat ze met rust gelaten wil worden…..Omdat je weet dat ze zo ziek is neem ik alles voor lief toch doet het heel veel pijn. Soms denk ik ….ik ben 36 en ik moet nog een hele tijd zonder moeder, de kinderen zonder oma……ik zou zo graag warme herinneringen willen aan deze laatste fase. Verstandelijk begrijp ik het wel dat ze mij afstoot maar gevoelsmatig kan ik mij daar heel moelijk bij neerleggen. Zijn er mensen op dit prikbord die dit herkennen en wellicht mij advies kunnen geven hoe ik hier het beste mee om zou kunnen gaan? Ik weet het eventjes niet meer….
Verder wens ik iedereen ontzettend veel sterkte met deze verschrikkelijke rotziekte!
Amanda
jose

12-06-2006 06:36

Hallo Amanda
Het is heel moeilijk om hier een weg in te zien vinden. Het plaatje lijkt dan ook zo te zijn dat je juist dan veel met elkaar praat en goed afscheidt neemt. Maar dat is vaak niet altijd zo. Ze wil zich zelf en vooral jouw beschermen voor het verdriet, om er zo mee om te gaan. Om er niet meer over te hebben. Waarschijnlijk is ze angstig voor het hele woord dood , ook al is het voor haar genoeg geweest. Mijn moeder is een half jaar terug overleden aan borstkanker met uitzaaiingen. En ook zei was een beetje zo , als ik moest huilen waar zei bij was wist ze er geen raad mee. Ze wou er niet over praten ze was bang voor de dood dat weet wist ik gewoon. Maar wat kan je zeggen tegen haar , er zijn geen juiste woorden voor om iemand gerust of beter te laten voelen. Jij bent er altijd voor haar geweest. En dat is het belangrijkste. Ik denk zelf dat je zo moet doorgaan hoe je altijd was. En respecteer hoe zij er mee omgaat. Vaak is dat ook voor mensen die in deze fase zitten zich een beetje afzonderen zeker van haar dierbare, omdat ze het moeilijk vindt om jouw zo verdrietig te zien met deze ellendige rot ziekte.
Amanda heel,heel, veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Jose
amanda

13-06-2006 08:48

Lieve Jose,
Bedankt voor je advies, je hebt gelijk. Het spijt mij te horen dat ook jouw lieve moedertje niet meer is en wat goed van je dat je je bekommert om mensen die nog in deze fase verkeren. Heel veel sterkte ook voor jou, en bedankt voor je lieve antwoord.
Groetjes van Amanda
merel

13-06-2006 16:07

Het klinkt misschien raar maar toen erbij mij borstkanker werd geconstateerd hield ik ook de mensen waar ik het meest van hield op afstand. Met de gedachtegang als ik nu afstand neem hebben ze als het verkeerd gaat met mij niet zo een verdriet. Gelukkig is het met mij goed gegaan. Maar probeer eens op de man af te vragen waarom ze zo doet, vaak is het van beide kanten onduidelijk en draaien jullie er allebei een beetje omheen. Jij wil je moeder niet kwetsen en je moeder wil jou niet kwetsen. Wees eerlijk tegen je moeder over jou gevoelens.
Ik wens jou en je moeder heel veel sterkte en dat jullie er samen uitkomen
amanda

14-06-2006 09:05

Lieve Merel,
Dank je voor je advies. Ik ben blij dat bij jou alles is goedgekomen. Ik denk alleen dat met haar over deze zaken praten niet werkt want dat wil ze niet en eigenlijk wil ik haar ook niet confronteren met zaken waar ik het moeilijk mee heb want dan belast ik haar nog meer en dat wil ik niet. Ik denk dat ik haar reaktie wel begrijp, die afstand bewaren….alleen ik zit zo anders in elkaar en dat werkt niet altijd. Deze middag komt de dokter weer, wellicht krijgt ze meer pijnstilling, wij wachten af.
Groetjes van Amanda

afstandelijk....

amanda

jose

amanda

merel

amanda