Ik zou graag even mijn hart willen luchten. A.s. zaterdag is het een jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Het doet zo verschrikkelijk veel pijn. Mis haar ontzettend en voel me zo onrustig en eenzaam. Heb echt genoeg mensen om mij heen maar het verdriet zit zo van binnen. Niets meer kunnen delen, niet meer samen lachen, een knuffel, gewoon de onvoorwaardelijke liefde die zij mij gaf en ik haar. Ik weet dat ze nog bij me is. Er is in dit jaar zoveel gebeurd wat ik niet meer echt heb kunnen delen. Het gemis, de pijn word alleen maar erger. Ze heeft me zo op het hart gedrukt dat ik niet moet verzanden in mijn verdriet, ik doe mijn best maar het is zo ontzettend moeilijk. Kan mijn draai helemaal niet vinden, en ja hoe kan dit eigenlijk, mijn moeder is mijn alles. Ik zie wel op tegen zaterdag en aan de andere kant is het een dag net als alle anderen, met pijn en gemis en de gewone dagelijkse dingen. Vooral ook veel terug denken, nu kan ik nog zeggen vorig jaar was ze er nog. Wat is ze de laatste week snel achteruit gegaan en daardoor heb ik nog steeds niet echt het gevoel dat ik toen afscheid heb kunnen nemen. 1 ding daar ben ik blij om, dat zij geen pijn meer heeft! Wat wilde ze nog graag blijven leven, wat heeft ze gevochten, 4 jaar lang, wat ben ik zo ontzettend trots op haar!! Ze is altijd bij mij en dat troost mij op sommige momenten maar wat doet het missen zo ontzettend veel pijn.
Waarom….
Ik weet dat ik mij dat niet moet afvragen en dat ik er nooit antwoord op zal krijgen. Je hebt er niets aan maar wat ben ik soms boos.
Mam ik hou zoveel van je en ik ben ontzettend trots op je!!