Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Ella
Hallo allemaal,
Heb al een tijdje niet meer gepost maar moet even mijn “ei” kwijt.
Mijn pa heeft 3 jaar geleden de diagnose longkanker gekregen. Na de bestralingen en de chemo leek het goed te gaan, maar telkens als we denken nu gaat het beter nu knapt hij op krijgt hij steeds weer een fikse terugslag. De longfoto's bleken goed.
Hij heeft dit jaar alweer 3x in het ziekenhuis gelegen. Begin dit jaar met een longontsteking. Een maand geleden kreeg hij er nog een beroerte bovenop waardoor hij niet meer goed kan praten. Met heeeeeeel veel moeite kan hij zich een beetje verstaanbaar maken. Heel frustrerend voor hem natuurlijk en voor ons ook.
Hij is ontzettend slap, vel over been, last van oprispingen wanneer hij iets eet. Constant last van dik slijm wat hij 9 van de 10 keer niet weggehoest krijgt. Soms zit er weer bloed bij.
Daarna ging hij revalideren, moest busje in busje uit, raampje open in het busje en voila 2 weken geleden weer een longontsteking.
In het ziekenhuis heeft hij veel last van vochtophoping gekregen. Zijn benen staan op knappen en doen ontzettend pijn.
Hij is nu een week thuis maar dat is ook ontzettend moeilijk.
Pa is vorig jaar november 78 geworden, had al voor de longkanker een pacemaker en bypass gehad. Daarbij een tweede pacemaker vorig jaar en begin dit jaar een oogoperatie vanwege zijn staar.
Mijn pa is nu een hoopje ellende, kan zich amper verstaanbaar maken, kan niet veel eten zonder dat het hem meteen opstoot (ook geen eetlust), kan een paar meter lopen en is buiten adem (moet zich onderweg vaker vasthouden om niet om te vallen), kan zich veel dingen niet meer herinneren, kan tv niet meer volgen, krant niet meer lezen, geen levensvreugde meer……….
Mijn moeder is 69 heeft al enkele jaren parkinson, slikte hiervoor tabletten die nu voor lekkende hartkleppen hebben gezorgd. Dus andere medicijnen gekregen, nu heeft ze hartkloppingen, trillingen, heeft ze het koud en heel veel downmomenten dat ze amper kan lopen, zich amper kan bewegen, denken en reageren is vaak heel traag of ze reageert helemaal niet op iets.
De hele situatie met pa maakt het er niet makkelijker op, ze is ook helemaal op. Twee weken geleden dachten we namelijk dat we afscheid moesten nemen van mijn pa zo slecht was hij er aan toe.
Hij wist soms niet meer wat hij deed kon niet meer op zijn benen staan, moest dik slijm overgeven wat ik amper van de vloerbedekking af kreeg (dus kun je je voorstellen hoe moeilijk het voor hem is om dit op te hoesten). Bleek dus door die longonsteking te komen. Werd met ambulance om 22 uur naar het ziekenhuis samen met mijn moeder gebracht en werd pas om 02:00 uur geholpen omdat het zo druk was. Mijn ma was pas om 03:30 uur thuis.
Soms weet ik het ook niet meer, ik ben enigs kind, alleenstaande moeder, werk 36 uur per week, kreeg afgelopen week een venijnig virusje kado bovenop mijn hooikoorts, was ontzettend beroerd, kreeg amper lucht, nieste de hele dag en mijn neus kon ik blijven snuiten. Mijn dochtertje werd natuurlijk ook ziek (verspreid zich makkelijk zo'n verkoudheid).
Vandaag gaat het weer een beetje vandaar dat ik even wilde uitblazen want vind het niet altijd makkelijk om het nog positief te blijven zien.
Ik ben bang dat mijn moeder door alle omstandigheden nu eerder omvalt dan mijn vader en die zal dan niet lang blijven hangen, zonder mijn ma leven? hij niet.
En dan? dan heb ik niemand meer behalve mijn dochtertje. Altijd blijven lachen zei Bassie (van Adriaan) maar het is vaak zo verdomd moeilijk………………
