Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Hilda
Hey all,
Al een jaar leven we met t zwaard van Damocles boven ons hoofd. Het begon allemaal meer dan 3 jaar geleden. Mijn moeder begon haar zicht in haar linker oog te verliezen. Het leek alsof er een zwarte deken steeds verder haar zicht bedekte. De huisarts stuurde haar door naar de oogarts. Niets vermoedend ging ze met mijn vader naar de afspraak. Huilend stond ze een uur later bij mij op de stoep, ik woonde toen 5 minuten van t ziekenhuis vandaan. Er groeide iets in haar oog en volgens de oogarts (en de andere 2 die hij erbij had geroepen) was t kwaadaardig.
Binnen een week zaten we in t Erasmus M.C., inderdaad bleken de ergste vermoedens werkelijkheid te zijn, het was kanker. 2 Dagen voor moederdag (we wisten het toen 6 weken) is haar oog verwijderd. bestralen zou te lang duren, haar zicht vertroebelen en succes werd niet verzekerd. Ook zou ze t zicht was ze kwijt was (75% van haar linkeroog) nooit terug krijgen. Wat doe je met een oog wat bijna niets meer doet en je alleen maar ellende (troebele zicht+kanker) brengt? De volgende dag vertelde de arts dat alles weg was en dat haar bloed schoon was. Ook op de MRI was nergens iets te zien…….de kanker was weg.
Iedere 3 maanden en een jaar ater ieder half jaar moest ze terug komen voor nacontrole. De oogarts controleerde haar andere oog en liet bloed afnemen om te controleren op enzymen die kanker aan zouden tonen. Telkens was t goed…tot de krokusvakantie vorig jaar. We hadden er met zn allen (mn ouders, ik en mn 2 jongens) een leuke dag van gemaakt. Even naar t ziekenhuis en dan naar Zuidplein. Dit was op woensdag….2 dagen later ging de telefoon…het was Kees (de verpleegkundige die mijn moeder begeleidde)..haar bloeduitslagen waren afwijkend en voor de zekerheid moest ze maandag maar even langskomen voor een echo…Foute boel…bleek die maandag. er zaten meer dan 30 uitzaaiingen in haar lever…dag leven, dag toekomst, dag hoop….18 April viel definitief t doek wat betrefd onze hoop. Er was geen enkele behandeling mogelijk..Gewoon maar afwachten en genieten van wat je nog kan…Makkelijker gezegd dan gedaan..Ze gaven haar 3 tot 6 maanden….niet langer…een jaar was echt uitgesloten.
Het is t afgelopen jaar met ups en grote downs gegaan. Deze zomer dachten we dat we haar kwijt zouden raken…zelfs de huisarts gaf zijn privé-nummer voor t weekend (hij dacht dat ze dat weekend zou sterven). Als een wonder knapte ze op, ze was wel grotendeels bedlegerig maar kwam nog welke 5 keer per week buiten met mn vader. Stukje toeren met de auto, racen met de rolstoel….kleine dingetjes die zo waardevol zijn. We zijn nu dus bijna op dat jaar….ze zou al maanden dood moeten zijn. De laatste tijd ging t slecht, heel slecht. We hebben gevreesd voor haar verjaardag, 5 maart was ze jarig, begin februari zag t er naar uit dat ze t niet zou redden…maar…ja hoor…ze is er nog.
Ze is flink ziek geweest de laatste tijd, veel misselijk, weinig eetlust en daardoor ook erg weinig energie. Al die tijd roep ik dat t misschien wel eens wat anders zou kunnen zijn dan de medicijnen…want daar staken ze t zelf op (en ook de huisarts). En wat bleek vrijdag????ZE heeft een maagonsteking, waarschijnlijk door de medicijnen. Nu ze dáár weer medicijnen voor heeft voelt ze zich stukken beter.
Jullie hebben weinig aan dit verhaal….maar t voelt fijn t kwijt te kunnen..Juist aan mensen die zich in kunnen denken hoe t hier is. Hoe ga je in hemelsnaam om met t feit dat je moeder waarschijnlijk binnenkort overlijdt? Hoe help ik mn jongens met t verlies? Hoe vang ik mn vader op? De goeie man is al 74 en mn moeder is alles waar ie op dit moment voor leeft…hij heeft ook geen tijd voor wat anders. Mn ouders willen enrgens over praten, heb geen idee hoe zij ermee omgaan. Ik ben zo ontzettend bang voor wat komen gaat…..eigenlijk wil ik t allemaal niet weten..Zolang ik er onderuit kan om erover na te denken, dan doe ik dat ook. De realiteit komt vanzelf een keer binnen vallen.
Vreselijk om zo te zweven tussen hoop en vrees. Haar lever is volgens de dokter van normale grootte…iets wat niet hoort te kunnen…sterker nog…hij is stukken groter geweest..Hoe t kan? Schiet mij maar lek, geen idee en ook de dokter niet, maar blij ben ik wel. Ze is goed bij de tijd, kan zichzelf nog best redden, geniet nog van allerlei dingen, eet en drinkt regelmatig…en rookt nog vrolijk een pakje per dag (ik zou t ook doen als ze me opgegeven hadden, je mag toch wel iets leuks houden?)
Weet eigenlijk niet eens precies waarom ik dit allemaal opschrijf…echt nut heeft t niet. Misschien dat iemand tips heeft hoe ik me kan voorbereiden (alsof dat kan). misschien wil iemand vertellen hoe t voor hem of haar was…ik weet t niet. ik laat t aan jullie over, doe ermee wat je wil.
Voor iedereen hier, heel veel sterkte, en probeer er t beste van te maken.
