Wie weet wat je moet zeggen tegen een vrouw van 46 jaar die weet dat er grote kans is dat zij niet meer lang zal leven. En wat zeg je tegen haar man en dochter?
Moet je ze moed inspreken tegen beter weten in? Ik weet het echt niet.
Het gaat over mijn schoondochter.
Ik bid iedere dag dat er een wonder gebeurt, maar wil haar dat niet zeggen omdat ze zelf niet gelovig is en ik ben bang dat ze het verkeerd zal opvatten.
Lana
hoi lana,
het is moeilijk om iets te zeggen tegen ze. zolang ze maar weten dat je
er voor ze bent. ik zelf zit ook in zo'n situatie maar dan is het mijn moeder die niet lang meer heeft. mijn vriend weet ook niet altijd wat hij moet zeggen maar ik weet wel dat hij er voor mij is, me vast houd en troost als dat nodig is. en ik denk dat iedereen wel ergens in iets of iemand geloofd maar op hun eigen manier.
heel veel sterkte.
chantal
hoi Lana,
praten dat het goed komt.. en overdreven positief blijven doen, wekt alleen maar woede en frustratie op vaak… wat je wel moet zeggen… niet te veel.. gewoon luisteren is vaak al voldoende.. echt luisteren.. want dat is iets dat veel mensen nalaten.. die vragen hoe het gaat.. maar zijn bang voor het antwoord.. huilen mag.. zeggen dat je voor ze bid of een kaarsje voor ze brand.. natuurlijk dat mag ook! Ook al geloven zij niet.. het geeft wel aan dat je aan ze denkt.. wat je natuurlijk ook gewoon kan zeggen..
en als ze het zat zjin er over te praten.. probeer dan leuke dingen te doen.. afleiding te bieden.. dat kan al door te praten over de dingen waar je altijd over sprak.. maar ook door daadwerkelijk wat te gaan doen..
sterkte.. het is heel moeilijk.. want ik noem hier wel dinge.. maar ieder mens is verschillend.. en wat voor de 1 heel prettig is, is voor de ander juist niet fijn.. maar geef aan dat je er bent.. echt bent.. echt luisterd.. niet alleen in het begin een kaartje of een luisterend oor.. maar ook als het langer duurt.. de omgeving went weleens snel aan de situatie.. maar voor de mensen die er echt inzitten lijkt de tijd soms stil te staan..
groetjes marielle
Hallo Marielle
Bedankt voor je reactie. Het moeilijke in ons geval is, dat mijn schoondochter nooit erg veel contact met ons heeft willen hebben. Begrijp me goed, er is geen ruzie en we zien elkaar regelmatig, maar vertrouwelijkheden tussen ons zijn er zelden geweest. Ook niet met haar eigen ouders. Ze heeft het vroeger thuis niet zo leuk gehad, maar toch ziet ze het als verraad tegen haar ouders als ze teveel met ons deelt. Gelukkig begrijpen wij het en met onze zoon kunnen we er over praten.
Het contact met haar loopt tegenwoordig ook voornamelijk via hem. We sturen kaarten en bloemen en als ze ons vragen gaan we er op bezoek. Maar ongevraagd gingen we er voorheen nooit naar toe, dus het zou gek zijn als we het nu wel deden.Ondanks dit alles houden we van haar, ze is een goede vrouw voor onze zoon en een goede moeder voor onze kleindochter. Zelf heeft ze de meeste zorgen over die twee, dat heeft ze me in één van de weinige vertrouwelijke gesprekken verteld. Dat heeft me toen erg ontroerd.
Marielle, ik heb jouw berichten van de laatste jaren op dit prikbord vluchtig gelezen (alles zou teveel tijd in beslag nemen). Ik begrijp dat jij zelf ook ziek bent geweest.
Ik heb veel bewondering voor je belangstelling en de steun die je anderen geeft.
Dat wilde ik even kwijt.
Gr.
Lana
Iedereen reageerd op een andere manier, zelf heb ik kanker gehad en was er erg open over. Door zelf spot en er erg veel met andere over te praten, werd het voor mij een stuk makkelijker, ik bedoel maar, iedereen beleeft het op zijn eigen manier.
Ik heb het van me af geschreven. www.koosanker.nl
mvg Koos
Beste Lana,
Ik heb je verslag gelezen.
Ik ben mijn vader en stiefvader ook kwijtgeraakt aan kanker en men heeft heel lang gezocht en geexperimenteerd om er achter te komen wat er aan de hand was maar tegen de tijd dat ze het wisten was het te laat.
ik heb van de huidige geneeskunde geen hoge pet op.
De reden dat ik op je bericht reageer is omdat ik 1 jaar geleden met een arts in aanraking ben gekomen die gespecialiseerd is in het genezen van ongeneeselijke ziekten. Wat kanker aangaat heeft hij een succesrate van 92 a 96%.
Deze arts woont in Ghana en ik heb hem leren kennen omndat ik aan een ontwikkelingsproject deelnam in Ghana.
Een vriend van mij is 2 jaargeleden opgenomen in het ziekenhuis nadat hij in Nederland was opgegeven na 5 maanden kwam hij weer terug in Nederland en hij kon weer lopen, praten en voelde zich een stuk beter.
2 maanden geleden is er een jongen van 42 jaar opgenomen die voor de helft verlamd was omdat hij een beroerte heeft gehad hij kan nog maar 2 woorden zeggen en heeft geen gevoel meer in 1 aqrm en 1 been nu na 2 maanden kan hij weer zonder krukken 10 passen lopen en het gaat de komende maanden nog meer verbeteren.
Mocht je meer informatie willen hebben dan kan ik je een DVD sturen met aanvullende informatie en de behandelswijze van de dokter.
Met vriendelijke groet,
Theo Arling
Tel. 010-2342244 of 06-55171989
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's