Hoi Patrizia
Het is echt allemaal zo oneerlijk. Als ik het verhaal van jouw lees. Het is natuurlijk nooit het juiste moment om afscheid te nemen. Maar “gelukkig”heeft het voor jouw moeder het niet te lang geduurd. En voor jouw vader moet het natuurlijk ook heel moeilijk zijn zo lang samen en dan binnen 1 jaar zijn vrouw kwijt. Toch gaat er iedereen er anders mee om , maar het is niet goed om er niet over te praten, en heel moeilijk voor jouw om er niet over te kunnen praten , en dan de urn waar hij niet bij wilt zijn , en spulletjes weg doen. Maar je kan er weinig aan doen.
Misschien komt er wel een dag dat hij het wel kan om over haar te praten.
Ik zal beetje in het kort vertellen hoe het bij ons is gegaan.
Mijn moeder ondekte een knobbeltje net begin januari 2003. Na wat onderzoeken , bleek het dus ook kwaadaardig te zijn. Het knobbeltje was zeer klein dus het werd er uitgesneden. Maar het bleek wel zeer kwaadaardig te zijn. Ze besloten haar om als na behandelingen te geven 32 bestallingen, en 4 chemo,s. In Arnhem want daar kwam ze vandaan. Maar mijn moeder moest natuurlijk eerst alles over weten , via een zwager van haar zus , die in Amerika werktdie oncoloog is en ook met borstkanker werkt, adviseerde hij haar om die tumor te laten onderzoeken, op een soort eiwit, Nou naar heel wat telefoontjes plegen, hebben ze dat gedaan en bleek dus dat ze die eiwit had , wat ze zeggen dat 25% vrouwen met borstkanker die dat hebben, overlevingskans is klein,zat mijn moeder er dus bij , dus ze kon beter 6 chemo,s doen. En ze moest zorgen of ze het middel herceptine, als na behandeling kon krijgen. Nou dat heeft ze na heel wat zoeken , bellen ect. mee kunnen doen aan een onderzoek , in Antonio leeuwenziekehuis in Amsterdam. Dat was een 2 jarige onderzoek, voor vrouwen met nog geen uitzaaiingen. Dus mijn moeder moest elke 3 weken naar amsterdam voor die herceptine, ongeveer 1,5 jaar later, kreeg ze steets meer van die vage klachten pijn in haar ribben , rug , maar die oncoloog in Amsterdam zei hele tijd ach mevrouw, neem maar paracetemol 3 x per dag en een slaapmutsje voor het slapen gaan. Nou weten we allemaal dat met uitzaaiingen van borstkanker het vaak naar de botten gaat. Maar daar wil je liever niet gelijk aan denken . Immers zou iemand in Antonio leeuwenziekenhuis dat toch wel weten. Maar het werd erger , en het ging niet meer weg , dat was paar maanden later, in September toen zei hij maar mevrouw heeft u een botscan gehad in Arnhem na dat er borstkanker was ondekt. Nee dus. Sommige ziekenhuizen doen dat altijd standaard. Maar goed kost natuurlijk hoop geld he. Dus zei ging mri doen en bleek dus uitzaaiingen in haar ribben, wervelkolom , schedel, en een paar kleine plekjes in haar hersenen. Nou dat was alweer de 2 e klap . Ze kreeg dus niet meer die herceptine omdat dat niks had gedaan maar andere chemo, en apd, elke 2 weken. In Januari werd ze bestraald op haar hoofd. Toen daarna kreeg kon ze ook niks meer eten, dus ze kreeg van alles , om maar aan te komen, gegeven moment dat was denk ik zo in maart was ze zo slecht dat ze echt niks kon , behalve slapen. We dachten echt nou dat gaat niet meer goed komen , dat zei ze zelf ook dat in Juni het waarschijnlijk zou afgelopen zijn , net als bij haar eigen moeder die ook aan borstkanker was overleden in Juni. Dat was dan wel 35 jaar terug. Maar ze ging zo juni toch wat vooruit, en bleek de chemo toch iets aan te slaan, maar dat ze zich beetje goed voelde was maar weer voor korte duur zo na 2 a 3 maandjes ging het weer heel slecht. Ze was moe geen eten, veel pijn. En in september bleek de uitzaaiigen weer flink bezig te zijn. Dus moest ze stoppen en kon ze eigenlijk nog maar 1 middeltje proberen, maar het ging slechter , en toen week voor dat ze was overleden, hadden ze gezegt, nou geef maar morfine pleister, en stop maar met de behandeling. En zo is ze tot ongeveer 4 dagen voor haar overlijden slapend gehouden. In die week was haar oog ook gaan hangen, en praten kon ze moeilijk, en lopen ging niet meer. Dus dat waren ook de uitzaaiingen in haar hersenen. Gelukkig heeft ze het die week niet echt bewust mee gemaakt. Wat een verhaal he, kon het eigenlijk niet veel korter maken, zal misschien wel wat dingen vergeten zijn , maar goed. En let niet op sommige spellings fouten.
En nu moeten wij het gaan verwerken.
Ik weet dat het moelijk voor je moet zijn dat jouw moeder je nooit kan zien trouwen en nooit oma kan worden. Want dat had ze zeker heerlijk gevonden, wat ik zie bij mijn moeder, week voor haar overlijden, zei ze ook dat ze het heel erg vondt om niet Jamiro te zien opgroeien. Ook al heeft ze die 4 jaar meegemaakt. Dat is ook wel weer moeilijk. Maar ben dan wel weer blij dat Jamiro Oma herinnerd tot nu nog. Dat heb ik vroeger dus niet meegemaakt met mijn Oma. Er hangen 2 fotos van haar in de kamer zo dat ik kan laten zien aan jamiro dat lieve oma is , en hij haar niet vergeet.
Maar goed ga zo maar eens douchen, proberen wat van de dag te maken. Hele goede dag voor je en spreek je . Groetjes Jose
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
