Kwaad

patrizia

28-01-2006 12:05

Als eerste wil ik iedereen bedanken die een berichtje hebben geplaats toen mijn moeder is overleden. Dit heeft me goed gedaan. Nu pas komt het besef dat ze er niet meer is. In het begin zijn er zoveel dingen die je moet regelen, dat geeft op de een of andere manier toch wat afleiding, maar nu…Ik mis haar verschrikkelijk. Het beeld van haar laatste minuten keert steeds weer terug op mijn netvlies, vooral als ik alleen ben. Ik weet niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan. Het maakt me zo verdrietig..Maar het maakt me ook kwaad. Kwaad op de artsen in het ziekenhuis. Voor mijn gevoel zijn ze wat nalatig geweest, misschien ook niet en probeer ik iemand de schuld te geven voor het feit dat mijn moeder er niet meer is…Maar ik wil het jullie toch vragen. In juni 2005 heeft mijn moeder de laatste bestraling gehad (daarvoor chemo+operatie). In juli weer naar de oncoloog. Maar deze voelde wat aan de klieren, en luisterde even naar de longen en dat was het. Mevrouw, u ziet er goed uit, alles is goed. En daarmee gingen we naar huis. Geen bloed geprikt, geen foto's, niks. In oktober kreeg mijn moeder klachten, hoesten, pijn in haar ribben. Naar de huisarts, een verrekte spier en een verminderde weerstand veroorzaakten deze klachten, volgens hem. Mijn moeder is een aantal keer terug geweest naar de huisarts. In november 23 2e controle bij chirurg. Weer de klachten voorgelegd. Maar mevrouw, u ziet er goed uit, er is vast niks aan de hand. Ik heb aangedrongen op een longfoto en botscan. De arts zei dat deze gemaakt zouden worden voor onze gemoedsrust, maar hij wist bijna zeker dat er geen afwijkingen uit zouden voortkomen. Belachelijke uitspraken van de chirurg, vind ik. Nou de uitslag was dus minder fraai dan we dachten, uitzaaiingen in beide longen, het skelet op meerdere plaatsen. Dit ziet er slecht uit, was het enige wat hij zei. Hij durfde ons niet aan te kijken. Ik wilde nog zeggen, wie is hier nu de arts, jij of ik? Maar door de grote schok heb ik dit niet gedaan. Gelijk naar de oncoloog, eventuele chemo, Taxol. Maar mijn moeder was al zo verzwakt dat dit gewoonweg niet meer kon, ze kon het lichamelijk niet aan. Waarom wordt er bij de controle's geen bloed geprikt, waarom geen foto's en scans gemaakt?! Bij iemand met zo'n voorgeschiedenis van kanker doe je dat toch? Eerder hadden ze gezegd, het is een agressieve tumor, de kans dat het terugkeert is 70%. Dit is toch heel veel?! Dan houd je iemand toch heel goed in de gaten, bij elk pijntje of klacht? Ik weet dat als er uitzaaiingen gevonden zijn, genezing niet meer mogelijk is. Maar als ze er nu eerder bij waren, had mijn moeder misschien nog de chemo kunnen doen. En wie weet was dat goed aangeslagen en had ze nog een jaar ofzo geleefd. Dan was nog iets langer bij ons geweest…Misschien overdrijf ik nu een beetje, en zoek ik een zondebok voor mijn verdriet..Maar ik word gek van verdriet. Het is misschien een lang verhaal, maar het helpt me om hier mijn verhaal kwijt te kunnen.
Veel sterkte allemaal
Liefs,
Linda

29-01-2006 19:44

Beste Patrizia,
tranen schieten in mijn ogen als ik je verhaal lees…weet niet goed wat ik zeggen moet..
Als, als, als…dat schiet door mijn hoofd.
Mijn vader is ook overleden door deze rotziekte. Zijn geest had nog vÃƒÂ©ÃƒÂ©l jaren doorgekund maar zijn lichaam was op, helemaal op.
Ouderdom, hartkwalen en voor de 2de maal binnen 5 jaar darmkanker hebben hem de das omgedaan. Ik troost mezelf vooral met de gedachte dat mijn vader uit zijn lijden verlost was op het moment dat hij overleed.
Voor ons, mijn familie en ik, reste toen de moelijke taak om hem de laatste eer te bewijzen.
DÃƒÂ¡t hebben we op zo'n mooi mogelijke manier gedaan en dÃƒÂ¡t stukje, dÃƒÂ¡t laatste stukje put ik vaak mijn kracht uit als ik hem mis…
Binnenkort is dat alweer bijna een jaar geleden…ik zie niet uit naar die dag maar toch probeer ik hem in mijn gedachten levendig te houden.
Want als je iemand vergeten bent, dÃƒÂ¡n pas is die persoon er echt niet meer.
Ik begrijp hÃƒÂ©ÃƒÂ©l goed je frustratie en je woede en dat je een zondebok zoekt voor alles wat er gebeurt is. En het gemis maakt dat allemaal nog erger.
Maar probeer je moeder te herinneren zoals ze was. Op een manier dat er bij jouw een glimlach op je gezicht komt als je aan haar denkt.
Het is niet makkelijk, i know, been there done it, maar je moet er een weg in vinden om mee om te gaan.
Idd, het er hier afschrijven is een goeie! Dat heb ik ook gedaan en ik ben er erg mee geholpen geweest. Ik hoop dat ik voor jou dat ook kan zijn door te reageren op jou stukje. Je mÃƒÂ¡g boos zijn, verdrietig en gefrustreerd.
Leef je uit op het pb hier, huil ÃƒÂ¡l je tranen eruit maar blijf niet zitten met je frustratie beste Patrizia…ik wens je heel veel sterkte mÃƒÂ©t een digi-knuffel!
Linda, lotgenoot.
ren@

30-01-2006 00:53

lieve Patrizia
dat vroeg ik me ook vaak af……..zoveel klachten had me mem,,,en doorsturen was niet nodig.
totdat de huisarts het ook niet meer wist…..na zoveel pillen en poedertjes.
doorsturen naar het ziekenhuis was de optie, maar het was al te laat.
mem(moeder in het fries} heeft nog zeven maanden bij ons kunnen zijn met veel leed en pijn ondanks de morfiene.
na het overlijden van mem, ben ik een diep gat gevallen.
wist niet meer of ik zelf nog kon leven, het verdriet, de heimwee,het gemis.
totdat mijn beppe(oma) me vertelde? famke? denk aan de leuke dingen die je hebt meegemaakt met je mem.
en dat waren er veel…….die leuke dingen.
het gemis blijft……..maar het leven gaat door, en dat gaat met vallen en opstaan.
ik snap je woede? maar steek geen energie in je woede..
gr r
jose

30-01-2006 08:57

Hoi Patrizia
Ik snap precies hoe je je voelt. Je gaat als maar terug denken van waarom zus , waarom zo. En je weet dat er altijd vaak fouten worden gemaakt door doktoren. Ik heb het zelfde meegemaakt. Mijn moeder is ook 8 weken terug overleden aan borstkanker, met uitzaaiingen. We hebben 3 jaar in zo`n molen gezeten. En hebben ondekt dat je alles zelf voor moet zijn en overal zelf aan moeten denken. Misschien inmiddels weten we bijna meer dan een gemiddelde dokter. Maar helaas heeft het allemaal geen zin meer voor ons , onze moeder is nu weg. En het gemis gaat alleen maar groter worden. Het kost te veel engerie. Weet het niet voor jouw moeder, maar voor mijn moeder was het uiteindelijk “beter” zo. Laatste jaar had ze heel veel pijn. Haar bed was haar beste vriend geworden inmiddels. En als ze weg doezelde was het nog beter om even niet aan die ellende te denken.
Patrizia veel sterkte met het verwerken. En als je wilt schrijf het lekker van je af , dat doe ik ook ben regelmatig hier op deze site.
xxxJose
piet

31-01-2006 10:03

Beste patrizia,
kop op,
al is het moeilijk ik kom net van de camping er is al het een en ander gebeurd ik vertel het wel als ze slaapt de artsen zijn soms ja wat ik vertel het wel
groetjes,ik moet 14.30 uitslag halen van vriendin
leverecho,botscan,
dus je weet hoe dat voelt
patrizia kop op we hebben je ook nodig voor een en ander de artzen ja,ja
ik weet het niet
tot horens,
piet
Annelies E

31-01-2006 18:59

Heel naar voor je
Wij hebben een heel andere ervaring met “onze” oncoloog
je kan hem dagelijks bellen
Hij geeft je steeds weer hoop dat hij weer iets nieuw probeert
een heel toegankelijke oncoloog
Mijn man heeft Prostaatkanker
Veel sterkte met het verlies van je moeder
Mijn beide ouders zijn dood
Ik herinner me hen zoals ze waren
niet op hun sterfbed
Dat doe je in het begin
Dan ebt het weg
En herinner je de fijne dingen
Je moet jezelf na je rouwtijd er toe “dwingen”
Dat is het beste
Jammer genoeg ben ik “ervaringsdeskundige” van 4 familieleden gestorven aan kanker
Heel veel kracht toegewenst
M V G
Annelies
patrizia

01-02-2006 09:52

Lieve Linda,
Bedankt voor je reactie op mijn bericht. Dit doet me goed. En het helpt me inderdaad om alles hier op te schrijven.
Omdat het nog zo vers is, komen nu allerlei gevoelens naar boven. Ook die van kwaadheid, omdat ik haar zo vroeg moest verliezen. Maar ik herinner mijn moeder zoals ze was; lief, supersterk en moedig. Dat maakt het iets draaglijker.
Ik wens jou ook nog heel veel sterkte met het verlies van je vader.
Veel liefs,
patrizia

01-02-2006 10:03

Lieve Jose,
Ik wil je bedanken voor je reactie op mijn bericht. Ik heb veel aan de reacties.
Wat erg dat jij ook je moeder bent verloren aan die rotziekte. En ook nog maar zo kort geleden.
En inderdaad, soms lijkt het net of je meer weet dan de artsen. Een keer hebben ze me gevraagd of ik soms geneeskunde studeerde. Maar dit is niet het geval.
Hoe verder weg het lijkt, hoe groter het gemis wordt. Het is pas een maand geleden. Het is nog maar zo kort geleden, dat er nu allerlei gevoelens naar boven komen, ook die van kwaadheid. Ik probeer mijn moeder ook te herinneren zoals ze was. En ik ben er van overtuigd dat onze moeders voor altijd bij ons zullen zijn…
Bij mijn moeder is het juist heel snel gegaan. Op 8 december kregen we de uitslag en 27 december was ze er niet meer. We wisten ook maar sinds oktober 2004 dat ze ziek was. en het ging eigenlijk heel goed, dat maakt het ook zo frusterend. Het helpt me inderdaad om het van me af te schrijven op dit pb, dus ik zal hier nog regelmatig te vinden zijn.
Ik wil jou ook heel veel sterkte wensen
Veel liefs,
patrizia

01-02-2006 10:16

Beste Piet,
Bedankt voor je bericht. Ik vraag me af wat de uitslagen waren van de onderzoeken van je vriendin?. Ik denk ook aan jullie..
sterkte, Patrizia
piet2846

06-02-2006 21:23

beste patrizia,
ik vroeg toen of je dat gedaan had ik begrijp nu nog niet onlangs je verdriet enelende
die je hebt meegemaakt en alle andere ook kan ik er niet bij hoe je alles zo goed
hebt en met recht aan de artsen gevraagt ik ben nu al zo lang bezig en de ene na andere onderzoek komt op ons af maar we weten nog niks,
ja direcht borstambetatie klieren weg
5 jaar pillen???????
gemo
bestralen
maar waneer beginnen ze
ze wordt kaal
geeft allemaal niks als het lot maar niet toe slaat maar ze zeggen niks.
en daar wordt je kwaad van wachten??????
hoop,
en ieder het beste en sterkte
groetjes,piet

Kwaad

patrizia

Linda

ren@

jose

piet

Annelies E

patrizia

patrizia

patrizia

piet2846