kanker.startpagina.nl

Boek bijdragen gezocht

  • Anonymous avatar

    Kitty

    Nog niet zo lang geleden verloor ik mijn ex-collega, e-mailvriendin en speciale kennis aan kanker. Ze was pas 34 jaar. Ze wist dat ze niet lang meer te leven had en verkoos zelf de regie over haar sterven te nemen dmv euthanasie. In haar laatste dagne heeft ze me op het hart gedrukt mijn eigen gevoel hierbij te volgen en dat ze no matter what trots zou zijn. Onafgemaakte beslissingen waren volgens haar er om toch door te zetten en af te maken en dromen te volgen. Omdat ik als journaliste en schrijfster heel sterk het gevoel heb dat ik hier iets mee wil en moet doen, wil ik graag haar verhaal en soorteglijke verhalen in een romanvorm gieten. ter ere van al diegenen die nog strijden of toezien hoe iemand strijdt tegen kanker en voorla ter nagedahctenis aan mijn vriendin. Ik denkd at ze dit heel mooi had gevonden en ze de eerste was geweest om mijn boek te lezen. Ze zou me zeker aanmoedigen, want zo was ze.

    Daarom ben ik op zoek naar kankerpatienten of nabestaanden die een dergelijke strijd voeren, hebben gevoerd en mensen die met euthanasie te maken hebben gehad en hierover hun emoties en gedachten met mij willen delen. Uiteraard is dit een kwestie van vertrouwen, wederzijds respect, discretie en openheid en mijn garantie dat alles prive blijft wat prive moet blijven. Ik ben geen sensatiejournalist/schrijfster, ik heb zelf dit jaar vijf mensen in mijn vrienden- en familiekring verloren aan kanker; ik ben beenmergdonor, bloeddonor en orgaandonor en hoop met mijn boek al diegenen die het nodig hebben of interesse hebben een hart onder de riem te kunnen steken.

    bedankt voor het lezen van mijn bericht,

    vriendelijke groeten

    Kitty de Hesse

  • Anonymous avatar

    Esther mv Youri en ? (14-02-2006)

    Hallo Kitty,

    Ik ben Esther, heb op 11 jarige leeftijd zelf kanker gehad! Nog geen jaar daarvoor is mijn opa overleden aan Maagkanker.

    Tijdens mijn chemokuren, kreeg ook mijn oma te horen dat ze kanker had. Het is een hele strijd geweest om haar aan een kuur te krijgen.

    Op mijn 15e, toen ik mijn eerste menstruatie had. (waar artsen, maar wat blij mee waren). Kreeg ik te horen dat ik door de chemokuren, bijna zeker geen kinderen zou kunnen krijgen. Dit heb ik als 15 jarige naast me neer gelegd. Toen ik op mijn 17e de opleiding leidster kinderopvang ging doen. Kwam het wel weer bij me boven, maar ach, was nog steeds jong en anders zijn er wel andere manieren om kinderen te krijgen.

    Toen ik 21 werd, kreeg mijn oom te horen dat hij blaaskanker had. Helaas heeft de huisarts hem te lang laten doorlopen. En kreeg hij uitzaaiïngen naar zijn darmen. In oktober dat jaar kregen, mijn huidige man en ik een relatie. Februari 2000, ik was net 22 en zwanger…….. na de eerste schok, van het niet ongesteld worden, (we dachten eigenlijk dat er iets aan de hand was) waren we dolblij. Hoewel we geen woning hadden zijn we toch gegaan voor ons kindje. We gingen een spannende, maar ook droevige tijd tegemoed. Met mijn oom ging het steeds slechter, hij streed en streed maar. Maar niet werkte meer. Hij is nog op ons trouwen geweest in juni 2000. Daarna heeft hij nog een tijdje doorgebracht in zijn caravan. Helaas hebben ze hem daar helemaal van de wereld moeten weghalen. Hij kwam weer in het ziekenhuis terecht.

    Eind september ging het steeds slechter. Hij vroeg dan ook steeds wanneer de baby kwam. Mijn oom en ik hadden een speciale band met elkaar. Die is eigenlijk niet te beschrijven.

    12 oktober heeft mijn oom (met zijn broers) een gesprek gehad met de oncoloog. Hij was zo verzwakt en kon niet meer. Die dag heeft hij samen met mijn andere oom, een euthanasie verklaring opgesteld. Die moest nog door de staf van arsten goed gekeurd worden. Euthanasie zou toen dus spoedig volgen. Mijn vader kwam ook aangeslagen thuis, het zag er naar uit dat mijn oom de baby niet zou leren kennen en dat deed mij heel veel verdriet. Die nacht kwamen de weeën. Waarschijnlijk een beetje door de emotie aangezet.

    Vrijdag 13 oktober 2000, werd Youri geboren. Ik kwam thuis en iedereen was er behalve mijn oom. Die ik er zo graag bij had willen hebben.

    Zondag 15 oktober ben ik daarom met mijn vader, mijn man en Youri naar het z'huis gegaan om Youri te showen. Een supermooi moment. We hebben foto's gemakt, maar als ware staan de beelden me zo voor het netvlies. 17 oktober is mijn oom overleden, door middel van euthanasie. De blijdschap en het verdriet kruisten elkaar telkens weer.

    Zaterdag 21 okotober is mijn oom gecremeerd.

    Ik ben nu zwanger van ons 2e kindje, ons 2e wondertje. Iets wat de artsen voor onmogelijk hielden. En soms heb ik het gevoel dat, de mensen die ons ontgaan zijn, dit mogelijk hebben gemaakt en over onze schouder meekijken!

    Misschien heb je er iets aan. Misschien niet……..

    Liefs esther

  • Anonymous avatar

    bien

    Hoi Kitty,

    wat een goed initiatief! Ik zou je wel willen helpen, maar ik ben zelf van plan om ooit mijn ervaringen tot een boek om te vormen. Ik ben naast juffrouw op de basisschool ook journaliste en schrijfster, heb namelijk na mijn afstuderen aan de School voor Journalistiek de Pabo gedaan om een baan te krijgen met zekerheid(dus als juf), zodat ik daarnast nog zou kunnen freelancen en schrijven.

    Ik heb veel geschreven op dit prokbord, en ik heb gemerkt dat het mij erg geholpen heeft bij het verwerken van het verlies van mijn vader. De echte verwerking wordt hopelijk het boek dat ik wil schrijven, over mijn vader en hoe zijn ziekte en euthanasie mijn leven heeft veranderd.

    Ik steun je initiatief van harte, omdat ik weet dat ik zelf graag een boek met andermans ervaringen had willen lezen tijdens pappa's ziekte, maar ik hou mijn woorden verder voor mezelf, voor mijn eigen boek.

    Toch heel veel succes en ik kijk uit naar het resultaat!

    Liefs Bien