verhuizing

bien

16-07-2005 06:55

Vandaag verhuizen we mijn moeder… en moet ik afscheid nemen van het huis waarin ik kind ben geweest. We hoeven er pas over 2 uur te zijn, maar ik kan niet meer slapen, er spoken teveel dingen door mijn hoofd.
Het is verschrikkelijk verdrietig, dat dit vandaag moet gebeuren. Mijn moeder is superblij met haar nieuwe huisje, het is heel mooi geworden en ze ziet er zichzelf echt wel oud in worden. Maar het feit dat ze dat zonder mijn vader moet doen, dat hij er vandaag niet bij is om aanwijzingen te geven, dingen op te hangen, te zagen, lampen te maken…
Bij alles wat ik doe, zie ik hem, hoor ik hem - maar dan elke keer komt er toch weer het besef dat hij er niet meer op die manier is…
Het is zo dubbel allemaal. Ik ben heel blij voor mijn moeder, snap dat het moeilijk is om in het huis te blijven waar ze lief en leed hebben gedeeld, snap dat ze dit nodig heeft om alleen verder te kunnen, na 35 jaar. Maar ik ben er zelf nog helemaal niet aan toe om afscheid van het huis te nemen, van de herinneringen. Ik weet dat ik de herinneringen met me meedraag, maar het is makkelijker om ze voor me te zien in het huis waar we allemaal zo gelukkig zijn geweest. Ik zal nu gewoon harder moeten gaan zoeken in mezelf. Ik hoop dat ik er de kracht voor heb.
Was vandaag maar vast voorbij…
Linda

16-07-2005 09:10

hoi Bien,
ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Soms zou ik willen dat je met je vingers kon knippen en dan was je al aan het eind van de dag.
Wat knap dat jou moeder het aandurfde om te gaan verhuizen.
Voor haar een nieuwe, frisse start. HÃƒÂ©ÃƒÂ©l knap!
Mijn moeder zit nog in de flat waar ze ruim 34 jaar met mijn vader leefde. Ze heeft hier en daar wat spullen van hem opgeruimt maar ik zie ook dat het haar soms zwaar valt. Ben vorige week met haar en mijn broer en schoonzus naar Sleeping Beauty on Ice geweest en toen merkten we dat ze niet lekker in haar vel zit.
Veel snauwen en grauwen. Frustraties en verdriet maken haar boos en dat uit ze bij ons. Ik heb het er moeilijk mee om mijn moeder zo te zien.
Als ik haar vraag of ik misschien iets voor haar kan betekenen stoot ze me 9 van de 10 keer af. dat moet ik dan respecteren maar het valt me zwaar.
Lieve Bien, neem je fototoestel mee en maak nieuwe herinneringen voor later.
En koester alle oude herinneringen die je hebt uit je jeugd.
Misschien moet je herinneringsmomenten gaan opschrijven zodat je ze niet vergeet!
Ik wens je heel veel sterkte voor vandaag en hou je taai!
Tot post; Linda
Linda

18-07-2005 00:39

Hoi Bien,
ik reageer nu even echt op jou. Want jij bent tenslotte degene die dit gesprek is begonnen.
Ik hoop dat de verhuizing voorspoedig is verlopen en hopelijk zonder al teveel hartzeer.
De bedoelingen van anker zijn mij echt een raadsel maar als je wilt mag jij me gerust privÃƒÂ© mailen. Als je daar behoefte aan hebt.
Ik hoop dat met je moeder alles goed gaat!
groetjes, Linda
bien

21-07-2005 22:29

De verhuizing is voorspoedig verlopen. Het viel me minder zwaar omdat mijn broers er ook bij waren en het daardoor weer een hecht, familiegebeuren was. daardoor besef je weer wat pappa achterlaat: drie jongens en een meisje, die inmiddels zelf allemaal gezinnen aan het stichten zijn (ik nog ff niet;-) en die allerlei dingen van hun vader hebben meegekregen. Toch wel weer heel mooi.
Nu dat allemaal voorbij is, is er wÃƒÂ©ÃƒÂ©r wat meer rust in me gekomen. Mamma kan verder, dag voor dag, stapje voor stapje. En ik dus ook…
Lin, thanks voor je reactie - ook voor de tweede. Ik vind het echt wel fijn om te horen hoe het er bij jou aan toegaat, er zijn zoveel raakvlakken! Het is zo moeilijk om de overblijvende ouder te zien rouwen. dat doet nog bijna meer pijn dan je eigen gemis…
Linda

22-07-2005 08:14

Hoi Bien,
wat fijn dat alles voorspoedig is gegaan met de verhuizing! Kan me idd goed voorstellen dat het je minder zwaar valt als je familie erbij is. Alleen hun aanwezigheid kan dan al als een verlichtende steun werken.
Ik merk dat ook bij mezelf en als mijn broer erbij als we bij mijn moeder zijn.
En die zijn nu op vakantie:-s…en dat merk ik gelijk zelfs al bij een telefoongesprekje! Mijn moeders karakter en het mijne kunnen nog wel eens botsen, toen mijn vader overleed had ik heel erg het idee en gevoel dat we wat dichter naar elkaar toe groeiden. Maar nu dat we “uit de roes” zijn lijkt dat gevoel ineens weer weg…
Wat je zegt; een hoop raakvlakken en herkenning, hÃƒÂ© Bien.
Ik hoop oprecht dat je moeder nu ook echt verder kan en een positieve wending aan haar leven kan geven. Een nieuwe start, nieuwe herinneringen maken.
Wat trouwens niet inhoud dat ze de al gemaakte herinneringen hoeft te vergeten!
En wat je zegt, ik heb ook moeite om mijn moeder soms zo te zien. In de wetenschap dat ze 's-avonds helemaal alleen is en alleen in haar bedje ligt. Dat stemt me soms verdrietig. Maar soms zie ik ook een hele sterke moeder, een vrouw die ik voorheen nog niet zo vaak gezien heb. Iemand die (toch) heel zelfstandig blijkt te zijn in situaties die vroeger vaak afhingen van mijn vader.
En dan denk ik toch; Wow, wat goed van haar…
Eigenlijk is het net een wip van emoties en situaties; Piek/dal/piek/dal etc…
Weet je Bien, wat wij misschien ook wel vergeten is dat onze aanwezigheid alleen al, het misschien ook wel wat draaglijker maakt voor onze moeders, net als de aanwezigheid van jouw broers bij de verhuizing voor jou was….
Voor nu; een fijne dag, ondanks het typische neerlandse weer;-) en misschien tot gauw!
Groetjes; Linda

verhuizing

bien

Linda

Linda

bien

Linda