Moet even mijn ei kwijt.
Mijn ouders hebben 3 jaar geleden de stap genomen om in spanje te gaan wonen, ze zijn daar zo ontzettend gelukkig geweest, heel nieuw begin opgebouwd en alles. Het kon allemaal niet meer stuk tot eind maart. Mijn vader kreeg het ineens heel erg benauwd. Hebben het even aangekeken en zijn toen maar naar de arts gegaan, testjes gedaan en moesten wachten op de uitslag, terwijl mijn ouders op de uitslag wachtte kreeg hij last van zijn been, zo erg dat hij niet kon lopen en zijn maar naar de 1e hulp gegaan. Daar hebben ze weer allerlei testen etc. gedaan en hij had dus een trombose gekregen, uit de andere testen bleek dat hij longkanker heeft (het is ook al uitgezaaid, het zit in beiden longen, nieren en zo zijn er meer kleine vlekjes te zien). Is natuurlijk een grote klap voor me moeder, me zus en mijzelf en niet te vergeten mijn vader. Hij is er zelf best nog positief onder, althans ik denk dat hij zich groot wilt houden voor ons, ondanks dat de artsen hebben gezegd dat hij hoogstens 1 tot 3 jaar nog te leven heeft.
Hij is net klaar met zijn eerste chemokuur en heeft vandaag weer een scan/testen gedaan en wacht op de uitslag, de kanker is niet meer weg te krijgen maar doormiddel van chemo etc. willen ze het proberen zo lang mogelijk tegen te houden.
Het is erg frusterend dat mijn zus en ik hier zijn, we proberen zo veel mogelijk daarheen te gaan, maar zitten toch met het werk en een ticket is ook niet altijd goedkoop, als je dan maar een weekend of 4 dagen kan gaan ben je natuurlijk erg duur uit. Frusterend dat je niks voor hem kan doen. Ik moet de verhalen van me moeder aanhoren dat hij zich soms goed voelt en soms ook zo beroerd. Doet heel erg pijn en het doet me meer dan ik had gedacht. Denk dat ik het onbewust toch probeer weg te stoppen. Het idee dat me moeder ook alleen achterblijft kan ik gewoon bijna niet mee leven.
Ik wou gewoon even mijn situatie kwijt.
Amber