Mijn vader wilde ook eerst gecremeerd worden, maar toen mijn moeder aangaf dat zij graag een plekje wilde om hem op te zoeken, toen vond hij het prima om begraven te worden. Als ik in de buurt ben, zwaai ik even naar hem (en daarna voel ik me stom,want natuurlijk is hij daar niet). Het idee dat daar zijn stoffelijk overschot is, doet me goed. Daarbij is een begraafplaats rustig, sereen, ik kan gewoon tegen hem aan praten, huilen enzo zonder dat iemand me raar aankijkt.

wat fijn voor je dat je dat met jouw vader ook hebt. En misschien dat het je zoontje ook zal helpen, in de toekomst.

Liefs