Leren Leven

Etienne

30-06-2005 08:25

vandaag 30 juni….
twee dagen geleden werd mijn vader (70 jaar, fris en fruitig) met spoed opgenomen in het ziekenhuis… aan de geelachtige gelaatskleur werd in eerste instantie gedacht aan ouderdomssuikerziekte.. , enigszins een geruststelling aangezien het een type 2 is die met medicamenten te verhelpen zijn.
Echter… bij aankomst verslechterde zijn situatie zorgwekkend… de volgende dag , gisteren, werd er toch maar een scan gemaakt… in de namiddag een gesprek met de internis gehad en daar werd mijn vermoeden bevestigd. Er is kanker geconstateerd… waar?? de foto's vertoonde allemaal vlekjes… maar concentreerde zich met name in de darm… grote tumor die de gal van de galblaas afsloot en die vervolgens de gele gelaatskleur kon verklaren… vervolgens bleek er nog een tumor in de longen te zitten, Bovendien was zijn botstructuur niet in orde… en ga zo maar door…
Ik kreeg het gevoel dat de internist maar ophield met de opsomming en probeerde berusting te vinden in mijn gedrag.. mijn zoontje van 3 zat naast mij en was stil… alsof hij iets merkte….
Met een “dikke kus voor opa” hebben wij afscheid genomen… Nu is het wachten op een telefoontje van het ziekenhuis…
9 juni ben ik getrouwd en mijn vader was er gelukkig bij….hij zal echter de geboorte van zijn 3e kleinzoon niet meemaken.. mijn vader was dikke maatjes mijn mijn zoontje…. hoe vertel ik het hem…? hoe ga je in vredesnaam hiermee om..?
…
bjurn

30-06-2005 09:04

Tsja, dit zijn hele moeilijke dingen ja om hiermee om te gaan.
De pest is ook dat je geen keuze hebt.
Deze dingen worden door je strot geduwd en je moet het er maar mee doen.
Ik weet wel dat ze in het ziekenhuis voorlees boekjes hebben om het op een kinderlijke manier uit te leggen( voorzover mogelijk) aan jonge kinderen.
Ook kan je eens aan een uitvaartverzorger vragen, die hebben ook voorleesboekjes over deze moeilijke dingen( heb ik ook gedaan toen mijn vader overleed).
Iedereen heeft zijn eigen manier om hier mee om te gaan en als het heel erg vers is dan zakt eerst de grond onder je voeten vandaan.
Ik wens je heel erg veel sterkte en hoop dat je hier iets mee kunt.
Groeten en sterkte.
bjurn.
s

30-06-2005 12:29

beste etienne,
wat een vreselijk nieuws is dit….velen van ons krijgen dit over ons uitgekotst.
de een doet het zus de ander zo.
het is ook zo moeilijk inschatten hoeveel tijd je nog hebt samen, ook voor de artsen.
probeer iemand te vinden tegen wie je kunt aankletsen.
die je een beetje helpt als je het zelf moeilijk hebt.
veel schrijven helpt voor mij. ook ben ik lid van een forum voor lotgenoten.
voor de kids zijn er inderdaad boekjes. op school kunnen ze vaak ook heel goed doordringen tot kinderen.
maak van deze tijd het beste wat eruit te halen is!!
je junt nu nog zeggen wat je voelt en hoe dankbaar je bent en trots..
als je behoefte hebt om erover te praten is er bijna altijd wel iemand hier te vinden.
heel heel veel sterkte.
dikke knuf
Etienne

30-06-2005 20:39

Je moet er maar het beste van maken… iedere dag is meegenomen. 't Zijn de kleine dingetjes die het zo verdraaid lastig maken..
Maar goed.. praten helpt inderdaad
dank..
bien

01-07-2005 10:31

Kom lekker je hart je luchtenop dit prikbord. Het is een vreselijk frustrerende en onzekere tijd die je tegemoet gaat, en als je van anderen hoort hoe zij het hebben ervaren, dan helpt dat echt. Bij mijn vader ging het heel hard (drie maanden na de ontdekking van de uitzaaiingen is hij overleden, 58 jaar) maar ik heb hele waardevolle herinneringen aan die tijd: we hebben gesprekken gehad die we daarvoor nooit hebben gevoerd en ik weet nu zeker wat voor'n mens hij is geweest en dat hij van me hield. Daar hou ik me aan vast in moeilijke momenten.
Mijn neefje van 2,5 heeft zijn opa ziek zien worden, hij was erbij toen de deksel op de kist ging en natuurlijk ook bij de dienst. Hij ervoer het als normaal, ‘Opa slaapt’ was het, toen pappa opgebaard lag. En ‘Opa verstopt’ toen de deksel op de kist ging. En in de kerk wees hij naar de foto op de kist ‘Daar opa wakker’ en toen naar de kist ‘Daar opa slaapt’. Hij begrijpt dat zijn opa, met wie hij gek was, er niet meer is en heeft dat gewoon als vanzelfsprekend aangenomen. Het ligt er ook een beetje aan hoe je er zelf mee omgaat.
Mijn schoonzusje heeft in de de tijd dat pappa steeds zieker werd een nachtlampje van een ster boven het bed van mijn neefje gehangen. Elke avond deed ze hem aan en zeiden ze: ‘Dag, opa sterretje’. En nu noemt mijn neefje pappa ‘Opa sterretje’, en zegt hij hem elke avond even gedag. Het is heel natuurlijk allemaal, en ook wel erg mooi.
Heel veel sterkte de komende tijd. Ik ben nog steeds aan het rouwen, het is ru 2,5 maand geleden en de pijn is vers en rauw… En toch ben ik dankbaar voor de momenten die we nog hebben gehad.
Dikke knuffel van Bien
Etienne

01-07-2005 23:04

dank voor jullie woorden….. vandaag 1juli.. de dag dat ik bij mijn nieuwe werkgever begon is mijn vader in alle rust op 13:20 overleden.
Na een ziektebed van ‘slechts’ 3 dagen hield hij het voor gezien.. Aan de ene kant ben ik blij dat hij er vanaf is… Hij heeft dat gezegd wat hij moest zeggen..
aankomende woensdag wordt hij in alle rust begraven…
Het leren leven begint na woensdag..
Etienne
bien

01-07-2005 23:08

Jeetje zeg… woorden schieten te kort… wat is dat snel gegaan!
Ik kan je niets anders wensen dan heel veel sterkte en kracht. En als je na alle rituelen even van je af wilt schrijven (lees: schreeuwen, schelden, huilen etc) dan zijn wij hier op het prikbord met een luisterend oor.
Ik zal nu een kaarsje voor je vader aansteken -ook voor min eigen vader, want als ik jouw bericht lees, komt het allemaal weer keihard bij me terug…
Heel veel leifs, Bien
Etienne

01-07-2005 23:59

Dank je wel… Ik had vroeger toen ik nog wet ehm jonger was vele gesprekken met hem gevoerd ten aanzien van het ‘hiernamaals’.. tja.. het is allemaal zo bewerkelijk… ik ben in ieder gaval blij dat hij geen pijn heeft gekend… hij wordt begraven en niet gecremeerd… zo heb ik nog iets.. Hij en ik wilde nog zoveel musea bezoeken… nu moet ik het allemaal alleen doen… maar ik kan nu naar zijn graf gaan om alles te vertellen…
dank je wel Bien…
Etienne
bjurn

02-07-2005 11:22

Nou ik wens je heel veel sterkte toe de komende tijd.
Je hebt niet eens de tijd gehad om hiermee om te leren gaan.
Ik zal aan jullie denken komende woensdag.
Hoe gaan je kinderen om met dit plotselinge verlies?
Wens je nogmaals veel sterkte en schrijf gerust verder.
groeten bjurn.
Etienne

02-07-2005 11:27

ik heb een zoontje van 3.. vanmorgen zei hij… ik wil naar opa toe… ik zei.. opa slaapt en kan nu niet spelen… hij zei… weet ik…
wil nu met oma spelen….
ik ben blij dat hij een echte begrafenis krijgt… een graf waar we naartoe kunnen gaan… iets tastbaars…
bedankt voor alle steun en ‘luisterend’ oor….
bedankt
Etienne

Leren Leven

Etienne

bjurn

s

Etienne

bien

Etienne

bien

Etienne

bjurn

Etienne