Vaderdag vandaag…. auw….
Ik had precies hetzelfde in de klas… kinderen van zeven die lekker voor hun vaders aan het knutselen waren en ik kon ze gewoon enthousiast helpen.
Het is nu een week later en het gaat weer n stukje beter. Ben vorige week wel naar het graf geweest, maar heb ingezien dat pappa daar niet is voor mij. Hij is hier, in mijn hart en hoofd. Als ik mijn ogen dicht doe, dan zie ik hem en voel ik hem. Ik ben nog steeds zielsgelukkig met de gesprekken die ik met hem heb gehad, weet nu veel zekerder hoe hij aan me dacht, wat hij van me vond, en daar ben ik door gegroeid.
Vandaag weer geklust in het nieuwe huis van mijn moeder… morgen helpen om spullen van pappa uit te zoeken. Zwaar, maar het helpt wel. Elke keer n stukje afscheid- maar tegelijkertijd ook elke keer weer een herinnering die bovenkomt.
we gaan gewon maar door….
Weet je zeker dat je deze post als spam wil rapporteren aan de beheerder?
Deze post wordt als spam gerapporteerd aan de beheerder van het forum. Bedankt!
Weet u zeker dat u dit topic wil verwijderen?