Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Lia
Eindelijk heb ik de moed gevonden dit verhaal te plaatsen, ik moet het namelijk kwijt hoe triest het ook is.
Bij mijn man(nu 48 jaar) is in 1997 op de borst een melanoom weggehaald, daarna bleek hij “schoon” te zijn, echter wel altijd onder controle gebleven.
In 2001 bleken er twee tumoren in de oksel te zitten, dit was dus een uitzaaiing van het melanoom, uit voorzorg is het gehele okseltoilet weggehaald, wederom alles weer goed, hij hoefde geen chemo of bestraling, en altijd onder controle gebleven, 2x per jaar naar de chirurg, 2x per jaar naar de dermatholoog en 1x per jaar werden er longfoto's gemaakt.
Zo leefden wij rustig verder, helaas het heeft weer toegeslagen.
Begin mei was mijn man niet zo lekker, last van de maag en kreeg ineens een behoorlijke dikke buik, naar de dokter geweest, niets aan de hand, ineens plaste hij bloed, toen bleek het een blaasontsteking te zijn, gelukkig denk je dan, maar niets is minder waar, op 11 mei is hij opgenomen met zijn klachtten, nog steeds die enorme buik, dan kom je in een stroomversnelling, echo, ct scan en een mri scan, vrijdag 13 mei ( ik geloof nu dus dat dit echt een ongeluksdag is) hadden wij om 19.00 uur een gesprek met de chirurg, we voelden allebei dat dit niet veel goeds kon zijn, de uitslag was verpletterend, hij heeft uitzaaiingen in de buik/borstholte, longen en in de lymfeklieren, prognose: er is niets meer aan te doen en hij zal hieraan doodgaan.
Op dit moment is er een draine geplaatst en vanaf 12 mei is hij inmiddels 26 liter aan vocht kwijt, dit vocht wordt aangemaakt door die tumoren, in gewicht is hij al 15 kilo afgenomen, binnenkort zal hij geopereerd worden en wordt er een shunt geplaatst, deze voert dan zelf het vocht af, via de bloedbaan plas je het dan als urine uit. Hij is echter zeer zwak, eet gelukkig nog heel goed, en drinkt ook enorm, dit houdt hem nog enigszins op de been, maar voor hoelang nog?
Ineens stort dus je hele wereld in, en niets lijkt meer belangrijk.
Wij hebben ook nog een dochter van 13, en blijven straks met z'n tweetjes over, het idee alleen al is afschuwelijk, maar het is de keiharde waarheid, mijn man weet ook dat we het wel zullen redden, maar toch……………..
Iedereen alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
Lia
