Sinds bijna een jaar weten we dat mijn moeder longkanker heeft. Vorig jaar juli hadden ze na een aantal onderzoeken in het ziekenhuis geconstateerd dat ze longkanker had, en dat het zover was uitgezaaid dat het niet meer te operen was.
Alleen chemo's zouden haar leven nog kunnen rekken. Na twee zenuwslopende chemokuren had mijn moeder het eigenlijk wel gehad. Ze was enorm ziek, en heel veel afgevallen. Na veel gepraat toch nog een derde gedaan, en die sloeg gelukkig aan. De kanker (of hoe ik het moet omschrijven) bleef stabiel, en groeide niet verder. Nu is er in mei weer geconstateerd dat het weer iets gegroeid is, en momenteel is ze weer aan de chemo's. Ze is nu met de tweede bezig en daar heeft ze wel weer wat last van. Maar of die aanslaat weten we nog niet. Dat horen we over een week of twee. Ongeveer een jaar of 3 geleden is een oom van me overleden aan kanker, maar ik stond daar helemaal niet zo bij stil, maar wat moeten we doormaken zeg. We kunnen alleen maar hopen en afwachten. En ik deel mijn verdriet niet zo snel met iemand. S avonds op bed met mezelf. Of tijdens een wandeling alleen. Ik kan of wil (ik weet het niet) mijn verdriet niet delen. Omdat ik positief wil zijn voor me moeder, dat we haar steunen en kracht geven zodat ze het zo lang mogelijk op een zo draaglijk mogelijke manier kan volhouden. Maar ik ben bang. Echt bang. Vooral voor de tijd als het tegen het einde gaat lopen en iedereen nog een keer langs wil komen. Als een soort afscheid. Oh mijn god wat zie ik daar tegenop. En dan komen er natuurlijk allemaal ook van die mensen die nu helemaal niks van zich laten horen. Ik kan (of wil) me verdriet niet kwijt, en kom nu deze pagina terecht. Ben wel blij dat ik het ff van me af kan typen.