Pa in ernstige depressie

Ella

04-05-2005 13:07

Mijn pa had/heeft longkanker (de tumor staat stop). Vorig jaar ontdekt en na bestraling en chemo is hij er gelukkig nog (heb ik ook al eerder over geprikt).
Nu is hij de laatste tijd heel erg depressief en agressief.
Hij was al nooit de spontaanste en vrolijkste maar nu helemaal niet. Hij lijkt niet meer van het leven te genieten.
Vorig jaar heeft hij ook 2 beroertes gehad waardoor hij vaak dingen vergeet.
Hij vloekt veel (ook waar zijn kleinkind bij is) is heel erg negatief. Nooit meer positief. Hij heeft ook de ene infectie na de ander, voelt zich altijd slecht.
Valt heel vaak heel vervelend tegen mijn moeder uit (die zelf Parkinson heeft en dus ook niet meer de snelste is in doen en laten) en denkt alleen maar aan zichzelf.
Gaan we eventjes weg en heeft hij weer eens niet meegekregen dat we nog ergens anders naar toe gingen dan flipt hij uit. Schreeuwt dat hij honger heeft, dat hij al een hele tijd niets heeft gegeten en als hij had geweten waar we waren dan zou hij zich wel zelf iets hebben gemaakt.
Ik kan daar absoluut niet tegen, heb hem ook gezegd dat hij geen honger hoeft te lijden en zich toch gewoon een boterham kan maken (hij heeft geen polio en hij kan het ook maar hij laat zich liever door mijn moeder bedienen). Dat negeert hij en schreeuwt weer verder. Mijn moeder probeert het te negeren en maakt hem dan snel wat te eten (het was nog lang geen etenstijd). Maar zij houdt het ook niet lang meer vol. Zij kan er nooit eens tussenuit alleen als ik haar ga halen om boodschappen te doen of af en toe komt ze naar ons om hier even te zijn en daar weg te zijn maar ja pa wat langer alleen laten is ook weer niet goed.
Ik weet niet meer wat ik moet doen maar mijn pa is goed bezig om zijn laatste jaren heel erg te verknallen en niet alleen voor zichzelf maar voor iedereen om hem heen.
Wat kan ik doen? Zijn er instanties waar ik terecht kan met dit probleem?
Huisarts heeft hem ook vaker gezegd dat hij nog blij moet zijn dat hij leeft, maar genieten doet ie er dus niet van.
Groetjes
Ella
angela

04-05-2005 14:50

hoi Ella , ik zit in dezelfde situatie als jij met mijn vader, op het moment niet maar hij is wel zo geweest en we werden er allemaal wanhopig van. Niet willen praten, opvliegend, scheldend waar iedereen bij was, en vooral de schuld van wat dan ook bij anderen neerleggen. Mijn moeder ging er ook bijna onderdoor totdat de dokter pretnison gaf. Van de een op andere dag was mijn vader een ander mens. Hij had vrijdags Pretnison gekregen en ik zag hem 2 dagen later en ik wist gewoon niet hoe ik het had. Hij had weer belangstelling voor anderen, was weer lief en normaal tegen mijn moeder en niet meer humeurig. Voor die pretnison dachten we dat ie misschien nog 2 weken te leven had, na die pretnison denken we misschien wel een jaar ofzo.Hij slikte een week lang 30 mg, toen 3 dagen 20 mg , 2 dagen 15 mg en nu zit ie op de 10 mg. De dokter had gehoopt dat het wel iets zou helpen maar dat het zo goed zou helpen had ie nooit verwacht. We zijn blij met het resultaat en mijn vader is helemaal in de wolken, ook vreet ie weer als een bootwerker na mnd bijna niets gegeten te hebben. Misschien heb je wat aan mijn verhaal ,misschien ook niet maar jullie situatie is zo herkenbaar met die van ons dat ik je dit toch even moest vertellen.
Heel veel sterkte voor jullie allemaal
liefs Angela
Ella

04-05-2005 21:42

Dank je wel Angela voor je reactie. Ik zal er zeker met mijn ouders en de huisarts over praten of het in pa zijn geval niet ook zal kunnen helpen. Zou geweldig zijn want op deze manier is het niets.
Groetjes
Ella
Nelly

07-05-2005 21:27

Ik denk dat de gedragsverandering meer te maken heeft met de beroertes die je vader heeft gehad. Het is bekend dat dit vaak het gevolg is.
Liefs, Nelly
angela

07-05-2005 21:32

zou ook goed kunnen hoor, want mijn vader heeft ook 2 herseninfarcten gehad
Angela

Pa in ernstige depressie

Ella

angela

Ella

Nelly

angela