Gister hebben we pappa begraven. Het was een prachtige dienst, met allemaal muziek die hij zelf al had uitgekozen, plus een aantal nummers die wij nog wilden horen. Hij had ook zelf een afscheidsbrief geschreven,die door een van mijn broers werd voorgelezen. Daarna hebben we allemaal nog wat verteld. Ik dacht dat ik het niet zou kunnen, maar ik heb 3 minuten gesproken zonder te huilen. (Toen daarna mijn uitgekozen muziekstuk kwam, stortte ik uiteraard alsnog in…)
De kist werd van de kerk naar de begraafplaats gereden en wij liepen er achteraan… een stoet van 150 mensen, ik kreeg er kippenvel van toen ik achter me keek en al die mensen zag die zoveel van mijn vader hebben gehouden, allemaal rustig wandelend, in gedachten verzonken, om pappa naar zijn laatste rustplaats te brengen.
Daarna hebben we nog de hele avond met onze dierbaarste vrienden geborreld, gelachen en af en toe een traantje weggepinkt.
Vandaag werd ik voor het eerst wakker met een bevrijd gevoel. Geen angst meer voor pappa's aanstaande dood, geen zorgen meer om zijn onnodige lijden. Ik ben naar mijn moeder toe gegaan, die mij net op dat moment heel hard nodig had. Ik was zo opgewekt, dat zij zich ook al snel beter voelde.
En nu ben ik weer even thuis, achter de pc, een beetje alles weer in gedachten voorbij aan't laten gaan…
Ik ben ontzettend bang voor de klap die ik heus nog wel ga krijgen, maar voor nu gaat het echt goed met me. Pappa heeft rust, en ik eindelijk ook n beetje.
Bedankt voor al jullie lieve berichtjes om me sterkte te wensen voor de begrafenis. Het was een geweldige, emotionele, waardige dag.