Mijn vader heeft alsnog zijn euthanasie kunnen vervroegen. Hij heeft afgelopen vrijdag in de armen van mijn moeder, omringd door het hele gezin, zijn laatste adem uitgeblazen.
Zijn laatste week was heel zwaar, want hij kon echt niets meer zelf doen, maar ook heel erg mooi. Ik heb drie broers en we hebben allemaal een partner, en we hebben de laatste week allemaal uren bij zijn bed gezeten. De nachtdiensten waren zwaar, van 3 tot 6 in je eentje naast een stervende man zitten is echt onwerkelijk, maar gaven ons wel de gelegenheid om echt afscheid van hem te nemen. Vaak werd hij wel eventjes wakker, om je hand vast te pakken, te knipogen… Het was geweldig om het allemaal samen te kunnen doen, en dat hij niet naar het ziekenhuis hoefde.
Hij ligt nu nog steeds thuis, en heeft eindelijk een vredige trek op zijn gezicht. De pijn, het lijden, als lijkt vergeten. Daar put ik heel veel kracht uit, want zijn laatste dagen waren mensonterend. Hoe iemand zo ziek kan worden, zomaar…
Donderdag wordt hij begraven, helemaal zoals hij dat zelf wil. Hij heeft zelf een afscheidsbrief geschreven,zelf muziek uitgezocht. En daarna… ga ik waarschijnlijk pas beseffen wat het betekent dat hij er niet meer is.
Ik geloof dat ik al 3 dagen in shok ben,want echt huilen heb ik nog niet gedaan. Als het zover is, laat ik het jullie wel weten,want dan heb ik wrs alle steun nodig…
Liefs Bien