Mijn vader heeft maandag de datum bekend gemaakt waarop hij ons gaat verlaten. Het zal zondag de 17e zijn, 1 maand voordat mijn ouders 35 jaar getrouwd zijn. Ik ben er aan de ene kant heel trots op, dat hij kiest voor zijn waardigheid en zelfrespect, door er mee te stoppen voordat hij echt niets meer zelf kan. Maar aan de andere kant voelt het echt alsof hij ons in de steek laat. Hij kan toch niet zomaar eruit stappen en ons achter laten? Dubbele gevoelens zijn slopend. Aan de ene kant gun ik hem zijn rust en ben ik blij dat hem nog veel maanden pijn bespaard zullen blijven. Aan de andere kant ben ik er nog lang niet aan toe om hem te moeten gaan missen.
Waarom zal hij mijn kinderen ooit ontmoeten? Zullen mijn kinderen over een paar jaar hun opa alleen maar leren kennen van de verhalen die ik vertel? Waarom moet mijn moeder alleen verder? Waarom wordt pappa geen rustig ouwe dag gegund, maar wordt hij op de meest wrede manier van al zijn dromen en wensen weggerukt? Waarom???
Het doet zo'n pijn…