mijn moeder ziek

amanda

27-03-2005 22:23

Hallo allemaal,
Zo herkenbaar zijn de verhalen op deze site….maar toch ook weer niet, ieder verhaal, iedere relatie, alles is toch ook zo uniek en ervaart ieder het op zijn eigen manier. Toch zoek je naar precies dat identieke verhaal met die o zo gunstige afloop!! Bij mijn moeder is in mei 2004 longkanker geconstateerd, behandelen werd al afgeraden, de tumor zat ook al dicht bij haar luchtpijp. Ongeveer 3 maanden gaven zij haar en onze wereld stortte in. Zij was toen 55 jaar, zo jong en nog zo vitaal. Het enige wat zij voor haar konden doen was bestraling. De zomer van 2004 is zij 14 dagen lang bestraalt en na een hele vervelende week daarna waarin zij haast niet kon slikken knapte zij zienderogen op. Wonderen bestaan!!!! Zij heeft tot aan de kerst een goede tijd gehad met veel momenten waarop ze nog kon genieten van alle kleine (vaak ook de mooiste) dingen van het leven. Met kerst werd ze getroffen door de griep en dat kostte haar veel energie. Maar ze krabbelde weer overeind. Rustig aan, veel rusten, de foto's van januari toonde geen achteruitgang. Maar nu, sinds afgelopen maandag kreeg zijn veel pijn in haar rechterzijde, ging meer hoesten en had heel weinig energie. Ze heeft een gele kleur en haar ogen staan niet meer helder. Zij heeft van de dokter een sterker medicijn voor de pijn, een peninciline kuur, pretnison en 2 verschillende soorten pufjes gekregen maar na 2 dagen heeft zij nog steeds koorts en is zij heel suf (door de medicatie) Ze slaapt heel veel maar ze wil niet naar het ziekenhuis en wil veel alleen gelaten worden. Het is zo moeilijk, ik dacht dat alle pijn in deze tijd goed te bestrijden was maar deze medicijnen helpen toch niet afdoende.
Ik heb zelf een gezin met 2 kinderen van 8 en 9. Ik heb ze nog niets verteld over hun Oma………Mijn baan heb ik verleden jaar direct opgezegd zodat ik zo veel mogelijk er voor haar kan zijn. Ik ga iedere dag op dit moment naar haar toe, het is zo moeilijk haar zo te zien. Ik zou zoveel voor haar willen doen maar je staat machteloos.
Vanochtend keek ik naar de uitzending van Hour of Power en daar kwam het paasverhaal: nooit de hoop verliezen, geloof in wonderen iedere dag weer !!!!
Ik zwerf over het internet en lees jullie verhalen, een verhaal over abrikozenpitten…..! Proberen, natuurlijk! Ik heb ze gelijk besteld en ik geef niet op!!
Het is zo onwerkelijk allemaal……….Je moeder……..dat is toch de enige die mij door en door kent………… De oorsprong van mijn bestaan……..Je weet dat het ooit zal gebeuren maar op deze gebeurtenissen kan een mens zich volgens mij nooit voorbereiden. Wij hebben instinctiefmatig een overlevingsdrang en het is heel moeilijk om de andere kant op te denken, al besef ik maar al te goed dat dit af en toe wel zou moeten omdat dit de realiteit is.
Het verliezen van een dierbare en de weg die je dan moet gaan, het is het allermoeilijkste in het leven.
Ik wil iedereen heel veel sterkte wensen in de moeilijke perioden maar bovenal wil ik jullie HOOP toewensen op deze eerste paasdag !
Linda

28-03-2005 10:37

Lieve Amanda,
ik zou zoveel tegen je willen zeggen maar je hebt jezelf de
antwoorden geloof ik al gegeven…
Ik kan me een voorstelling maken over hoe jij je op dit moment moet voelen, en
vele met mij op dit pb.
Ik kan je enkel heel veel kracht, liefde en vertrouwen wensen voor de komende tijd!
En laat je kinderen niet in het ongewisse, als je het hun verteld wie weet hoeveel kracht je weer uit hun kinderlijke onschuld en onbaatzuchtigheid kunt halen.
Ik kan je in ieder geval ÃƒÂ©ÃƒÂ©n tip geven; die dit niet alleen als je het niet alleen hoeft te doen! Je hebt een gezin, dus deel de vreugde ÃƒÂ©n de mindere momenten met hen!
Heel veel liefs van Linda
p.s.; je bent van harte welkom hier op het pb om je hart te luchten!
Carina

28-03-2005 21:05

Amanda, ook jouw verhaal is heel herkenbaar……….we hebben hetzelfde verdriet….ik ben degene van de abrikozenpitten, wat ons veel hoop gebracht heeft maar we zien mijn vader nu achteruit gaan…..ook hij gaat het verliezen.
Ik hou van hem, en dat heb ik hem verteld, maar ik heb het ook tegen mijn moeder gezegt en tegen mijn kinderen zeggen wij het altijd al. Stom he, dat we zoiets simpels en belangrijks wel van elkaar weten …maar bijna nooit uispreken. Daarom zeggen wij het ook regelmatig tegen onze kinderen, ook dat we trots op ze zijn.
Je vader, je moeder, je kinderen,…….je familie………..ze zijn er altijd en ze zijn belangrijk…en je kan ze niet missen…….
Veel sterkte en natuurlijk hoop
van een lotgenoot, Carina
amanda

29-03-2005 12:47

Lieve Carina,
Wat spijt het mij te horen dat het met je vader slechter gaat, hoe wij het ook proberen, hoe graag wij het ook willen, hoeveel hoop wij koesteren….uiteindelijk zijn wij niet degenen die over het lot kunnen beschikken. Ooit zullen wij de antwoorden op al onze vragen krijgen maar vooralsnog kunnen wij er alleen maar zijn en liefde geven. En dat doe jij in overvloed!!! Van elkaar houden en je vader en moeder laten voelen hoe geliefd zij zijn, dat is het allerbelangrijkste. Ik denk dat het voor je vader ook heel moeilijk is om het verdriet van zijn dierbaren te moeten aanschouwen, hij wil ook het liefst dat iedereen zorgeloos en gelukkig door het leven gaat. Soms denk ik weleens, als ik naar mijn eigen moeder kijk, dat dat verdriet te moeten aanschouwen (soms zelfs verborgen maar zij prikt er toch doorheen) zelfs moeilijker is dan het lijden wat zij zelf alleen kunnen ervaren.
Je hebt ook helemaal gelijk dat de woorden “ik hou van jou” voor veel mensen moeilijk te zeggen zijn. Zeker uit die periode waarin onze ouders opgroeiden was dit ook niet gebruikelijk en zijn ze van mening dat je dit wel weet. Ik zeg ook iedere dag tegen mijn kinderen dat ik van ze hou…….tot de maan en terug en zij groeien ermee op en zullen deze woorden dus ook later veel makkelijker kunnen uitspreken.
Ik heb het de kinderen nog niet verteld, ik vind dit heel moeilijk…… Ze weten dat oma ziek is maar niet dat ze nooit meer beter wordt……. Je wilt ze het leed besparen maar soms denk ik: zouden zij ook niet voorbereid moeten worden?
Hoe oud zijn jouw kinderen? En zijn zij op de hoogte? Het is zo moeilijk……………..
Lieve Carina, ik wens je heel veel sterkte in deze moeilijke perioden, ondanks alles blijven wij hopen.
Mijn moeder is ietsje opgeknapt de afgelopen dagen…………ze heeft geen koorts meer en weer wat eetlust, de dalende lijn vond zijn weg weer omhoog. Geniet van alle momenten samen.
Veel liefs van Amanda
amanda

29-03-2005 13:12

Lieve Linda,
Ik heb jouw verhaal gelezen en ben erg verdrietig dat je je vader hebt moeten verliezen. Ik vind het heel erg knap dat je je bezighoudt met andere mensen die zich nog in een vroegere fase bevinden. Ik kan mij voorstellen dat je zelf heel leeg bent van binnen en de periode voorafgaand aan het verlies constant terugspoelt in je gedachten. Ik ben blij dat je veel steun vindt bij je familie, het is inderdaad heel belangrijk om te weten dat je niet alleen bent…….ook al zal je het toch alleen en op je eigen manier moeten verwerken.
Ik heb ook familie maar onze banden zijn helaas niet zo sterk, dit met name door een scheiding waar ik op latere leeftijd 2 stiefzussen kreeg. Tja, die band is toch weer anders en kun je eigenlijk niet vergelijken. Wij zijn ook allemaal erg verschillend en dat is vooral in deze tijd erg moeilijk. Ik vertrouw daarom het meest op mijzelf en put kracht uit alles wat ik voor mijn moeder nog kan betekenen.
Het gaat gelukkig na de eerste paasdag weer iets beter met haar en is haar koorts verdwenen……..op 1 april staat de afspraak met de longarts, wij wachten af.
Ik wil je heel veel kracht en sterkte toewensen om jouw verlies te kunnen dragen.
Veel liefs van Amanda
Louise

29-03-2005 21:18

Hallo Amanda,
mijn moeder heeft alvleesklierkanker en heeft ook niet lang meer te leven, mijn verhaal staat verder op het prikbord onder “mijn moeder”. Ik heb 2 kinderen, een zoontje van 3,5 jr. en een dochter van 9 jaar. Mijn dochter van 9 jaar heb ik wel al verteld dat oma erg ziek is en niet meer beter zal worden en ook binnen een paar maanden zal sterven. Mijn schoonmoeder is vorige jaar augustus overleden en ook daar had ik haar op voorbereid. Ik weet dat het heel moeilijk is maar ik denk dat je het moet vertellen, voor je kinderen en voor jezelf. Die kinderen hebben echt wel door dat je verdriet hebt en als het weten dan kun je ook af en toe hardop huilen i.p.v. dat je je goed houdt voor je kinderen, want dat gaat je opbreken denk ik. En bovendien kunnen kinderen veel hebben, zo zijn ze heel verdrietig en zo gaan ze weer op in hun spel.
Ik ben vandaag lekker een middagje alleen met mijn moeder geweest, mijn vader was heel lang boodschappen doen zodat wij samen een paar uur konden doorbrengen. Lekker gekletst, over luchtige dingen en over zwaardere dingen, maar gewoon fijn om zo nog met je moeder te kunnen praten.
Ik wens jou heel veel sterkte en liefde toe voor de komende tijd. Hopelijk krijgen jullie een beetje positief nieuws op 1 april.
Lieve groetjes,
Louise.
Emma

29-03-2005 21:38

Hoi Amanda,
Het verhaal van jou moeder is voor mij heel herkenbaar. Ook mijn vader en jammer genoeg heb ik geen voorbeeld van een goede afloop…
Praten en zeggen wat er op je hart ligt is het enige wat je kunt doen. Achteraf is het zo fijn dat je de dingen hebt gezegd die je hebt willen zeggen. Mijn vader heeft dat heel goed gedaan met ons, ik heb nog nergens spijt van gehad ofzo (het is nu 5 mnd geleden). Veel praten geeft achteraf zo ontzettend veel steun!
Ik wens je heel veel sterkte, en houdt hoop op wel een goede afloop want de wonderen zijn de wereld nog niet uit!! En, HOOP DOET LEVEN!
Emma.
amanda

01-04-2005 18:58

Hallo allemaal,
Mijn moeder is vandaag naar de longarts geweest en hij heeft haar goed onderzocht. Hij zei dat hij geen verandering kon constateren in vergelijking met haar laatste bezoek in januari! Natuurlijk heeft ze hem verteld hoe slecht ze eraan toe was met pasen en de dagen daarvoor, de pijn, de gele kleur. Hij zei dat hij ook niet weet wat dat geweest kon zijn……het was in ieder geval nu niet meer traceerbaar! Ze moet over 6 weken weer terugkomen en dan worden er waarschijnlijk weer opnieuw foto's gemaakt. Het vocht achter haar longen is gewoon verdwenen en ook haar lever was niet meer verdikt. Ze krijgt weer kleur op haar wangen! Woensdag hebben we met het hele gezin haar tuin met de hoge druk reiniger schoongemaakt, nieuwe aarde……nieuwe planten………..het hele ritueel…. Ik zal jullie eerlijk vertellen dat ik er emotioneel van werd toen ik haar vandaag in haar tuintje in de zon zag zitten……genietend van de warmte…..
Kijk, een week geleden was ze zo slecht en kon ik mij dit niet eens meer voorstellen en nu???
Wonderen bestaan!!!!! Ik geniet van al deze momenten met volle teugen!
Lieve groetjes van Amanda
amanda

01-04-2005 19:12

Lieve Louise,
Wat goed dat je het hebt verteld aan je dochter. Het is waar, kinderen leven bij de dag…..niet in het verleden of de toekomst. Zij kunnen verdriet van de dag daarvoor snel vergeten, laat staan treuren om het verdriet wat nog moet komen. Gelukkig maar ! Hoe ouder wij worden, hoe moeilijker dat gaat. Wij hebben toch veel meer besef van tijd, gevaar etc. Ik weet dat ik het eerdaags ook zal moeten vertellen maar zoals je misschien hebt gelezen heeft mijn moeder vandaag toch wel goed nieuws mogen ontvangen! De longarts constateerde geen verandering en het vocht achter haar longen en haar verdikte lever lijken verdwenen!!!! Wonderen bestaan en voor mij geeft dit weer nieuwe hoop! Begrijpen doe ik het ook niet maar dat is niet erg, ik ben superblij!
Probeer inderdaad van alle momenten saampjes te genieten. Samen een beetje praten met een kopje thee, vaak gesprekken die zo onbelangrijk lijken maar ondertussen zo bijzonder zijn!
Lieve Louise, ik wens jou ook heel veel kracht in deze moeilijke tijd maar ook heel veel mooie, bijzondere momenten samen.
Lieve groetjes van Amanda
amanda

01-04-2005 19:21

Lieve Emma,
Het spijt mij heel erg dat je afscheid hebt moeten nemen van je vader. Het zal een moeilijke periode voor je zijn, de leegte die je moet voelen en die niet meer op te vullen is. Het lijkt mij zo moeilijk te accepteren dat nooit meer nu dan ook echt nooit meer is. Ik wil je heel veel sterkte wensen en heel veel kracht om dit verlies te kunnen dragen.
Ook wil ik je bedanken voor de lieve woorden over hoop: wij kregen die dan ook vandaag na de uitslag van de longarts die constateerde dat het vocht achter haar longen en tevens de verdikte lever niet traceerbaar meer waren. Wonderen bestaan!
Wij zijn ongeloofelijk blij met dit nieuws, over 6 weken moet ze weer terug komen.
Ik probeer iedereen op de hoogte te houden.
Lieve groetjes van Amanda

mijn moeder ziek

amanda

Linda

Carina

amanda

amanda

Louise

Emma

amanda

amanda

amanda