Tussen al het verdriet door, wil ik toch even zeggen dat de wetenschap dat iemand sterft je ook veel mooie dingen kan brengen. Mijn vader en ik hebben gister een heel mooi gesprek gehad, waarin we elkaar allerlei dingen hebben verteld en gevraagd die we nooit zouden hebben aangekaart als we niet wisten dat hij nog maar heel kort bij ons is. Ik heb hem kunnen vertellen dat hij wat mij betreft nooit fouten heeft gemaakt, dat ik me geen andere vader had kunnen wensen en dat ik geen verwijten heb naar hem toe. Hij heeft zijn best gedaan en het is gelukt!
En hij heeft mij verteld hoe ik als klein meisje op zijn schouders zat en hoe mooi hij het vindt dat ik een ‘sterke, volwassen vrouw’ geworden ben. En hij zei: ‘Ik heb je nooit verteld dat ik van je hou, maar je weet wel dat ik dat doe…’ Steek die maar in je zak- dat neemt niemand me ooit meer af!!! (en toen zat deze sterke, volwassen vrouw van 27 als een klein meisje te huilen… met zijn veel te dunnen armpjes om me heen…)
Zeg wat je denkt, wat je nog kwijt wilt aan elkaar. Als pappa nu zou sterven, dan heb ik nergens spijt van. Het is goed zo.