hallo yvonne,
ik kan helemaal met je meevoelen, heb het net allemaal zelf achter de rug,met mijn moeder…..
in september kregen we te horen dat mijn moeder alvleesklier kanker had, en niet meer te behandelen was, alleen pijnbestrijding.
mijn vander was in 2003 al plotseling overleden en nu in 2004 mijn moeder zo ziek opeens, en onverwacht !!
ik ben getrouwd en heb 2 volwassen thuiswonende kinderen, dus meteen met mijn man overlegd, of hij het goed vond dat ik haar in huis zou nemen, om te verzorgen.
mijn man en kinderen vonden het direct goed gelukkig, en mijn man heeft alleen gevraagd, of ik wel besefte wat ik me op de hals haalde en of ik het wel aan kon, en er zelf niet aan onderdoor zou gaan.
ik zei da ik het wel aankon, en zei, ik zie wel hoe het loopt.
ik heb ook nog een eigen bedrijf, en had 2 jonge honden van 1 jaar en een pup in bestelling !!!!!die na een maand zou komen.
maar goed, we hebben mam in huis genomen, en het ging al heel snel achteruit met haar en het ergste was, dat we de pijn niet onder controle kregen en de morfine dus erg snel moesten verhogen steeds.
met alle gevolgen van dien, van niet meer naar de wc kunnen en dus aan de gang met klisma,s….
ik had gelukkig er veel steun aan mijn huisarts, die zo vriendelijk was, mijn moeder te begelijden, zelf had ze een andere huisarts, want woont in een ander stad.
ook de wijkverpleging heb ik na een maand ingeschakeld, en hebben me erg geholpen, niet met de verzorging, maar met adviezen en hulpmiddelen, zoals doorlig matras en postoel e.d.
toen mijn moeder een maand in huis was, werd mijn man met spoed opgenomen in het ziekenhuis, met de ambulance opgehaald van huis !!!en ik had net 1 week de pup in huis.
je kan je misschien voorstellen, dat ik dacht dat ik gek werd !!!
mijn moeder die geen moment alleen kon en durfde te blijven, 3 jonge honden die een en al aandacht en opvoeding nodig hadden, mijn zaak, en 2x per dag op bezoek bij mijn man in het ziekenhuis !!!!!
gelukkig hebben mijn kinderen me toen enorm geholpen,en na 2 weken kon mijn man weer naar huis.
maar hij was er psygisch helemaal doorheen.
hij kon de situatie van mijn moeder in zijn huis niet aan……………..
dus dat kreeg ik er ook nog eens bij !!!
niet dat hij wilde dat ze weg ging, maar hij vond het vreselijk om haar zo achteruit te zien gaan, en alleen maar in haar kamer te kunnen blijven.
en niet meer eten en alleen maar pijn hebben…
hoe weet ik niet, maar ik heb het allemaal gered, op 21 dec is mijn moeder bij mij thuis overleden…en we hebben allemaal erg uitgebreid afscheid van haar kunnen nemen, en er daarom ook vrede mee, dat ze er niet meer is, en dus niet meer hoeft te lijden.
die tijd is me erg dierbaar gebleken, en ik zou het zo weer doen !!!!
ik heb het huishouden gelaten voor wat het was, al die maanden en alleen het eten en mijn gezin verzorgd, en m,n zaak draaiende gehouden.
verder be ik alleen maar met mijn moeder bezig geweest, en hebben we hele mooie momenten gehad.
veel gehuild, maar ook veel gelachen, en veeeeeeel herinneringen opgehaald.
en zij heeft zoveel van vroeger verteld .
nou moet ik ook zeggen, dat mijn moeder zich ook liet verzorgen, wat het een stuk makkelijker maakte.
ze nam alles van mij aan en vertrouwde blindelings op mij, en liet dus alle beslissingen aan mij over.
het zijn hele intieme maanden geweest, ik die mijn moeder verzorgde en klisma,s gaf en waste enz enz .
ik heb er een hele mooie herinnering aan, en had het voor geen goud willen missen, om die maanden zo met mijn moeder door te brengen.
ook voor onze kinderen was het heel speciaal.
ze waren al heel hecht met hun oma, maar hebben nu veel naast haar in bed gelegen, en mijn moeder heeft hun steeds getroost, in plaats van andersom, en daardoor hebben zij het verlies van hun oma, goed kunnen verwerken.
ik heb de laatste 2 weken ook naast haar geslapen,alsof ze een klein kind was, in mijn armen gehouden als ze pijn had en bang was.
zo vielen we vaak samen in slaap, en was ze gerustgesteld, dat ze niet alleen was,als ze die nacht zou sterven.
de laatste 2 dagen is ze niet mee bij geweest,en is ze in de 10 min. dat ik niet bij haar was gestorven !!!
eerst voelde ik me daar schuldig over, dat ze toch alleen was, toen ze dood ging, maar nu besef ik dat het niet erg was,ze heeft het niet gemerkt, en misschien zelfs wel expres gedaan ?????
er stiekum tussenuit gepiept, toen ik even weg was ???
ik weet het niet, maar weet dat ik alles heb gedaan voor haar, wat ik kon, en ze was er erg blij mee, bij ons te zijn en niet in een vreemde omgeving, van ziekenhuis of verzorgings huis.
nu moet ik alles nog regelen, zoals het huis verkopen e.d. en dat vind ik heel moeilijk.
door haar spulletjes gaan en beslissen wat ik hou en wat ik weg doe.
al die dingen die zij zo mooi vond ……..
maar mijn advies zou zijn, doe zoveel mogelijk voor haar, wat je kan, het is echt een mooie tijd, als je dat zo mag zeggen.
en laat de boel maar even de boel, dat komt daarna wel weer, en pak je snel genoeg weer het gewone leven op, met alle dagelijkse rompslomp.
niet iedereen is in die mogelijkheid natuurlijk, maar als je het kan, moet je het echt doen.
heel veel sterkte ermee, het is erg zwaar allemaal,en niet alleen lichaamlijk maar zeker emotioneel.
ik wens je dus erg veel sterkte en kracht toe, de komende tijd, en je moeder natuurlijk ook
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
