Kanker.. brrr alleen het woord al ontweek ik het liefste zoveel mogelijk.
Zag er alleen maar ellende en de dood in.
Totdat een vriend van me het kreeg.
Hij is alcoholist maar drinkt nu al jaren niet meer. Is daar ook voor opgenomen geweest en heeft toen een hele lieve vrouw leren kennen.
Ze wonen inmiddels alweer jaren samen, zijn vorig jaar getrouwd en zijn nog steeds hartstikke verliefd op elkaar.
Zijn vrouw is een schat, wel een beetje een nerveus type en vooral overbezorgd. Ze hebben elkaar leren kennen omdat ze allebei opgenomen waren en zij had last van depressies en dergelijke.
Ik schrok enorm toen ik hoorde dat hij zo ziek was.
Het eerste dat door me heen ging was: oh jee, dit kan zij echt niet aan..!
Al bij een verkoudheid kan zij erg overdreven bezorgd reageren..
Ik hoopte echt dat ze niet in zou storten.
Maar wat blijkt..? Ik heb nog nooit zo'n sterke vrouw meegemaakt…!!
Tijdens alle nare behandelingen en de momenten dat hij heel erg ziek was, bleef zij pal naast hem staan en bleek een echte rots in de branding te zijn.
Niet alleen voor hem, maar zeker ook voor ons, de mensen die ook van hem en haar houden en zich zorgen maakten.
Wat een kracht zeg.. echt ongelofelijk..!
Inmiddels is hij van z'n behandelingen af en de verwachtingen zijn dat hij helemaal beter wordt. Hij was broodmager geworden maar stilletjes aan krijgt ie weer wangen en een wat voller lijf.
Dit stel is altijd positief gebleven en ik heb er ontzettend veel van geleerd.
Ik wist niet dat zoiets naars als kanker ook ‘mooie’ kanten met zich mee kon brengen.
Ik wilde dit gewoon even opschrijven.
Ik wens iedereen een zo goed mogelijk 2005 toe.
Groetjes van Draakje (ik heb hier al eens een vraag gesteld onder de naam Tsunami maar heb die nickname maar even veranderd..!)