kanker.startpagina.nl

Mijn vader is nu dus voorlopig oke, maar???

  • Anonymous avatar

    Judith en Jeanette

    Momenteel gaat mijn vader gelukkig prima, al met zijn 5e kuur. 9 kilo aangekomen. Toen ik hem zag vorige week, was ik helemaal in de wolken. We gingen ook met vieren gezellig naar Duitsland geweest. In Oberhausen bij de kerstmarkt de lekkere Duitse worsten en Glünswein gedronken. Veel gezien. Mijn vader is alles oke, alsof hij niet eens met zijn ziekte bezig was geweest.

    Toen we terug naar me ouderlijke huis waren, zei ik dat hij zo uitstekend uitziet. Maar hij reageerde niet echt blij, alsof hij de compliment niet eens vond. Ik schrok me wel heel even wel watje. Met zijn 9 kilo aangekomen en overal lekker gegeten en vol gelachen in Duitsland en thuis, en toch keek hij mij zo voorzichtig aan.

    Ik wist natuurlijk niet waar ik dan moest doen.

    Ik durfde zelf niet aan mijn moeder vragen of iets met hem is. Ik wilde hem zo zien, en niet daarvoor. Ik weet dat het wel een egoïstische trekje van me was, maar ik wilde hem zo blijven zien. Ik vermoed alleen maar, dat hij van buiten alles oke en uitstekend is en van binnen nog niet helemaal echt goed???? Dat is me ook de vraag.

    Met zijn 5e kuur is met zijn ziekte heel goed aangeslagen, dwz dat zijn kanker steeds kleiner is geworden en nog beter in stilte is gebracht.

    Dus, het is hier maar de kleine detail (geschiedenisje) over hem verteld, toch vraag ik jullie raad, of het maar de fase is of voorlopig met zijn kuur is. Of de mogelijk genezen kan worden, of niet? Bestaat het dan ?

    Ik ben maar even alleen sprakeloos daarover, en nu weet ik niet meer hoor.

  • Anonymous avatar

    Marielle

    hoi ,

    ik weet niet hoe het bij je vader overkwam, maar ik weet dat ik het niet leuk vond om te horen; je ziet er goed uit … juist omdat dat zo oppervlakkig is. Het uiterlijk en het innerlijk komen vaak niet overeen.

    Om momenten dat het mogelijk was tijdens de chemo, op de dagen dat eindelijk lichameljik zover herstelt was dat ik weer naar buiten kon, zagen mensen me ook. Later zeiden die dan tegen anderen dat ze me gezien hadden en dat het goed ging he?! ik zag er zo goed uit! lekker kleurtje (van vermoeidheid) helemaal niet mager ofzo (nee, een bolle toet van de prednison!) Maar van binnen was het lang niet altijd zo! Dat ritje was supervermoeiend. Het leverde pijn op naderhand (gevoelige gewrichten had ik door de chemo) en daarbij; de dagen die achter me lagen was ik echt beroerd geweest door de chemo en dat stond me ook weer te wachten. Daarbij is het feit dat je kanker hebt, voor je zelf gewoon heel moeilijk. Je lichaam heeft je voor de gek gehouden, je in de steek gelaten! Bleek ernstig ziek terwijl je dat niet eens (of pas veel later) gemerkt had! Dat uiterlijk zegt zo weinig.. en het is allemaal al zo onzeker… hoe goed je er ook uitziet, je weet gewoon niet of de kankercellen van binnen zich écht rustig gaan houden of (beter nog) verdwijnen…

    ik weet absoluut niet hoe het voor je vader is… dit is mijn ervaring en ik ben een stuk jonger dan je vader… maar ik kan me zeker wél wat voorstellen als hij niet gelijk ‘gewoon blij’ was met je compliment… hij is er nog niet.. en dat zal hij vast ook wel heel goed beseffen.

    Heel veel sterkte in elk geval, voor je vader, maar zeker ook voor jullie, het is zo moeilijk je voor te stellen wat er in iemand omgaat die kanker heeft.. dat is eigenlijk niet voor te stellen.. helaas.. maar fijn dat jullie ook góéd nieuws hebben gehad! Hopelijk geeft het jullie allemaal toch weer kracht en energie!

    sterkte, Marielle

  • Anonymous avatar

    Judith en Jeanette

    Hoi Marielle,

    Gossie, wat heb ik dan nou verkeerd gezegd? Mijn bedoeling was ook juist om hem te motiveren, en Hij snapt het goed waarmee ik bedoelde. Ik wist toch heel goed, dat zijn lichaam van binnen anders dan van buiten. Wat ik tegen hem zei, was geen kwaad bedoeld. Mijn vader hoorde ook heel vaak van anderen, dat hij zo goed uitziet, ook al was hij van binnen heel zwaar vermoeiend.

    Ik dacht dat mijn opmerking van: “Je ziet er piekfijn uit, echt goed!” wel de goeie compliment was. Maar hij zag het eenmaal even niet zitten.

    Wat je helemaal moest doormaken, begrijp ik echt helemaal goed wat je precies zo voelt. Je vindt het niet leuk om te horen, oke. Dat is je mening. Maar mijn vader zei het alleen maar van niets.

    Hoe weet je dat je jonger dan mijn vader is? Ben je voor me bekende???

    Mijn vader had toen de darmkanker en later uitgezaaid naar zijn longen toe. En het heeft ook overal zijn hele lichaam verspreid. Met zijn stoma aangelegd, en de dexolina-pillen gaan steeds voorts.

    Of hij met zijn ziekte bezig is, of hij slechter of beter zal voelen….Hij rookt toch, terwijl hij eerder had gestopt. Overal roken, en met zijn blije gezicht ben ik zelfs ook helemaal in de wolken…NOU EN! Daar kan ik met hem zoveel lachen en overal praten.

    Maar, ik weet nu dus wel, dat het niet altijd zal blijven. Maar we zorgen helemaal voor, dat hij de verder leven zal voortzetten met zijn kuren. We willen hem vooral niet te snel kwijt raken. Is het toch niet logisch?

  • Anonymous avatar

    Marielle

    hoi

    waarschijnlijk heb ik je berichtje verkeerd gelezen; ik reageerde vooral op dit stukje;

    Toen we terug naar me ouderlijke huis waren, zei ik dat hij zo uitstekend uitziet. Maar hij reageerde niet echt blij, alsof hij de compliment niet eens vond.

    waarschijnlijk heb ik me verder even te veel terug laten zakken in mijn eigen ervaring… en omdat ik jou berichtje en vraagtekens verkeerd begrepen is het waarschijnlijk helemaal verkeerd over gekomen, sorry

    dat ik ‘weet’ dat ik jonger ben komt omdat ik zelf een vader van 54 heb :)) dus dat was gewoon een logische redenering, niets meer en niets minder. En net als jij wil ik hem óók niet kwijtraken aan de kanker, maak ik me vaak reuze bezorgd om hem en wil ik hem gewoon gelukkig zien.

    sterkte, en het was echt niet slecht of negatief bedoeld ofzo, ik dacht alleen uitleg te kunnen geven op dat stukje wat ik hierboven al gekopieerd heb, om aan te geven wat een reden zou kúnnen zijn waarom je vader niet zo blij reageerde… ik weet dat het voor iedereen anders is.. maar misschien had je er wat aan, mogelijk met de verdere reacties… blijkbaar nog niet; maar ik hoop dat er nog meer mensen op je eerste berichtje reageren!

    groetjes Marielle

  • Anonymous avatar

    Annemie

    hoi judith en marielle

    jullie hebben alle twee niks verkeerds gedaan, ik begreep je reactie heel goed marielle omdat ik het ook zo ervaar op straat en overal om me heen.

    en ik had het wel goed gelezen en begreep dat je het zei om haar er mee te helpen.

    en het niet negatief was bedoeld, maar het probleem is vaak op de pc …………….heb het zelf ook net meegemaakt…….. dat de woorden vaak verkeerd begrepen worden , nu is dat ook vaak moeilijk op een pc . vandaar dat het soms mis loopt hier.

    sterkte alle twee

    Annemie

  • Anonymous avatar

    Judith en Jeanette

    Hoi Meid,

    Soms is het ook moeilijk, he?! Vooral hoe je als dochter ook met zijn ziekte moet omgaan. Maar voor mijn part: Ik wil hem niet kwijt aan die verdomde klote ziekte. Hij verdient het niet om dan zo'n accute ziekte te krijgen( zeker ook niet voor alle mensen, die met die ziekte hebben.). Hij werkte bijna zijn hele leven zo hard tot zijn Vut, sinds Februari 2004. Dit jaar dus, en dan kreeg hij opeens te horen dat zijn kwaadaardige tumor in zijn darmen al zaten, officiël op 11 Mei 2004. Hij geniet er zo van om alle vrijheidsleven mee te maken, en nu dit @!#$. In het begin had ik ( evenveel zijn hele familie en mijn moeder) heel erg moeilijk. Elke keer, als we terug naar huis gingen, wel zon 201 KM vandaan, moest ik heel hard huilen. Zelfs ook in de trein. Ik kende zijn pijn, al heb ik niet bij me. Het was ook heel zwaar en nu gelukkig met zijn toppie-gevoel. Dan voel ik heel goed. Heel gek is dat hoor. Ik heb hier best effe mijn verhaaltje mooi kunnen kwijtschrijven.

    Ik las dat je ook kanker hebt, Mireilla…begrijp ik??? Ik leef echt erg met je mee, al ken ik je niet. Toch blij om je hier te mogen leren kennen, dat vind ik echt heel fijn. Dat voelen we hier toch zo goed aan.

    Ik hoop met je nog meer hier door elke ervaringen mee te delen.

    Nog heel veel sterkte met die enge ‘onzichtbare’ ziekte….

    Zorg dat je niet machteloos toe blijft kijken, anders kan het ietsje falen.

    Ik denk aan je, Judith.