Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Ella
Hallo,
Begin dit jaar was bij mijn pa van 76 longkanker geconstateerd. Daar hij te zwak is om te opereren heeft hij een chemokuur gehad en bestralingen en experimentele medicijnen (waarvan de vraag nog maar is of hij placebo heeft gekregen of de echte).
Na de bestraling heeft mijn pa tot twee keer toe een grote terugval gehad en werd hij in het ziekenhuis opgenomen. Gelukkig knapte hij toen op. De eerste keer kwam hij in redelijke staat uit het ziekenhuis en dat was te merken want niet lang daarna lag hij er weer in. Hij heeft daar ook een tijdje aan de zuurstof gelegen. Toen we met hem er naar toe reden dacht ik dat ik met een lijk naar het ziekenhuis reed zo erg was hij er aan toe. Toen hij weer naar huis mocht, deze keer in een betere staat dan de vorige keer was ik dan ook erg opgelucht. Nu kreeg hij weer een longontsteking. Hij zei het zelf tegen de artsen toen hij nog in het ziekenhuis lag, maar het werd genegeerd. Na een paar dagen thuis is hij naar de huisarts gegaan met de mededeling dat hij een longontsteking had. De huisarts kon het zo niet waarnemen en we moesten naar het ziekenhuis om longfoto's te laten maken.
Bijna een week later kreeg hij de uitslag bij de huisarts, inderdaad een ontsteking en hij kreeg antibiotica. Hij was woest dat hij zolang moest wachten tot hij de bevestiging kreeg voor iets wat hij al had aangevoeld.
Met de antibiotica gaat het nu weer wat beter maar hij heeft nog veel pijn. Bij mijn ouders thuis heerst een sfeer van depressiviteit en wanhoop. Mijn pa zegt constant dat hij niet begrijpt waarom hij niets meer kan en beseft niet dat het herstel tijd kost. Hij is wanhopig. Vroeger kon hij alles, van huizen bouwen tot kleren naaien en alles ertussen in, nu kan hij niets. Ook had men op hersenfoto's twee kleine infarten gezien, een oude en een nieuwe, door die laatste kan hij nu ook minder zien, zijn zichtvermogen valt regelmatig weg en tv kijken of lezen is er niet meer bij. Nu zit hij daar alleen maar te zitten, af en toe een wandelingetje naar de tuin (zo'n 10 meter), dan is hij doodop.
Mijn moeder heeft Parkinson en laat zich met de depressiviteit van mijn pa meeslepen en ook ik krijg er nu last van. Ik ben een alleenstaande moeder met een peutertje welk best druk kan zijn, maar waarbij ik merk dat de hele situatie ook op haar gemoedstoestand drukt en zij daardoor nog meer dwars gaat liggen. Bij opa en oma vindt ze het ook niet meer leuk. Ik kan het me best voorstellen want bijna niets mag van opa, hij reageert ook steeds feller op iets. Een reactie van zijn wanhoop maar daar snapt mijn dochtertje nu nog niets van.
Daar ik enig kind ben heb ik niemand waar ik het mee kan delen en dat geeft vaak een grote last op mijn schouders. Gelukkig hebben mijn ouders nog hele fijne buren die af en toe inspringen als mijn moeder ergens heen moet en ik niet kan doordat mijn dochtertje ziek is of ik ergens naar toe moet. Maar toch, ik merk nu echt dat ik er aan onderdoor ga, mijn hele leven draait voornamelijk om mijn ouders en dan met name mijn pa. Het is ook zo frustrerend dat hij geen sprankje positiviteit meer lijkt te vinden of zich er even bij neerlegt dat het nog wel even kan duren voordat hij zich wat beter voelt.
Ikzelf dacht eraan om te gaan praten met iemand van de Toon Hermans Stichting, maar dat neemt dan nog niet het feit weg dat ik degenen ben die bij mijn ouders nog de boel draaiende moet houden en er dan ook nog helemaal alleen voor mijn kindje moet zijn. Mijn pa kan vanwege zijn toestand nergens naar toe, ik vraag me dan ook af of de thuiszorg iets kan doen en dan op het gebied van praten (moed inpraten) of dat er andere instanties zijn die hulp kunnen bieden. Ik merk namelijk dat mijn moeder ook zowat op instorten staat, zij is 24 uur samen met mijn pa en krijgt dus alles mee.
Wie weet waar er nog hulp te vinden is waar men aandacht schenkt aan de kankerpatiënt en de familie? Ik hoop zo erg dat mijn pa toch weer wat moed krijgt zodat hij het leven van de zonnige kant kan bekijken en blij is dat hij er nog is.
Groetjes
Ella
