Mijn naam is Ingrid en ik ben 38 jaar.
30 juni j.l. ben ik -na een hele lange omweg- in het Dijkzigt terecht gekomen voor m'n bijnieren. Een CT scan, bloedonderzoek, 3x 24-uurs urine.
Een maand later kreeg ik de uitslag, deze was niet best vertelde de endocrinoloog me, de linker bijnier was behoorlijk vergroot ten opzichte van vorige foto's.
Maar ik, als nogal eigenwijs, had zoiets van “ja, dat zal best wel, dit weet ik al vanaf 1991” en ik heb telefonisch een soort van spreekuur met de endocrinoloog gehad.
Toen viel voor het eerst het woord kanker, hij was bang dat het een kwaadaardig gezwel was en dit moest verwijderd worden.
Ik had nog steeds iets van, het zal best wel allemaal.
Donderdags was de uitslag bekend, ik werd de maandag erop gebeld dat ik de volgende dag opgenomen moest worden in het Dijkzigt voor verder onderzoek.
Dus dinsdag 10 augustus ben ik dus opgenomen op de afdeling hemaferese, deze is gespecialiseerd in bijnieren en verdere hormoniale afwijkingen.
Ik heb veel specialisten bij m'n bed gehad, en steeds weer kwamen ze op hetzelfde uit.
Vrijdag de 13e (hoe ironisch) ging het tot me doordringen, ik werd 4 uur 's nachts wakker en kreeg een gigantische huilbui, misschien hebben zel gelijk, kolere, wat nu….
Ze denken zelfs dat die bijnier een uitzaaiing is van een tumor ergens anders (dusse…er zit meer?????)
Dezelde vrijdag naar Daniel den Hoed gegaan voor een mammogram (dit kan alleen daar, Dijkzigt heeft deze apparatuur niet)
Het gaat me allemaal ff te snel.
Maar het geeft me enigszins een geruststellend gevoel dat ik helemaal door de mallemolen ga.
En ik realiseer me heel sterk dat het allemaal goed kan gaan komen, maar toch achter in je hoofd speelt de gedachte dat het ook wel eens helemaal niet goed kan gaan komen.
Ik heb nu weekendverlof, zondag de 15e ga ik weer met goede moed erheen.
Maar Godallemachtig, wat een impact.
Ik moest 't ff kwijt……
Ingrid