kanker.startpagina.nl

Hoe slaan we hier ons als gezin doorheen!

  • Anonymous avatar

    tamara

    Hoi alle mensen die dit stuk lezen, wat een verdrietige stukken lees ik hier en toch is het ook weer zo bijzonder dat je zo in contact en komt met andere lotgenoten en zo raad en steun kan geven aan elkaar.

    Ik zit zelf ook met moeilijke, verdrietige vragen in mijn hoofd.

    Mijn schoonvader(vader van mijn man) heeft 2 weken geleden te horen gekregen dat hij kanker heeft en ook dat hij nog maar weken toe maand(en) te leven heeft, zijn lever zit zodanig vol en ook zijn slokdarm, er is geen hoop meer, geen klein lichtje, ze kunnen niet meer voor hem doen, hij is 56 jaar!

    Wat er dan gebeurt met je man, fam, gezin dat is onbeschrijvelijk en niet te bevatten. We hebben 2 kleine kinderen van 6 en van 3, die erg gek zijn op hun opa.

    Nou is mijn grootste vraag hoe zullen we daar mee om moeten gaan, wat vertellen we, en mogen ze opa zou lang als willen hem zien ook al is hij straks echt heel ziek en eigenlijk niet meer d eopa die ze kennen. Ik ben zelf voor zo open mogelijk te zijn maar hoe open kan je zijn tegen een kind van 3 en 6. Wat een verschrikkelijke slopende ziekte, en wat eenverdriet geeft het…

    Mocht er mensen zijn doe misschien titels van boeken hebben op dit gebied, dan doe je me hier een groot plezier mee.

    Bedankt alvast voor reactie en voor ieder geniet van je leven zolang je nog kan!!

    groetjes..

  • Anonymous avatar

    Ron@ld

    Beste Tamara,

    Misschien wil opa wel heel erg graag zijn kleinkinderen zien.

    En ik wens jullie héél véél sterkte!

    Ronald

  • Anonymous avatar

    annne

    beste Tamara.

    ik heb je verhaal gelezen, en het is inderdaad heel moeilijk.

    wij hebben als gezin in een soort gelijke situatie gezeten.

    mijn vader is een jaar geleden overleden aan longkanker,op dat moment was ons jongste kind net 4 jaar.

    ik weet niet of je schoonouders verweg van jullie wonen maar mijn advies is ga zou vaak als je kan met je kindjes heen,want een kind gaat er over het algemeen veel gewoner mee om als volwassen mensen, want een kind is altijd eerlijk en heeft soms de meest simpele oplossingen.

    ik wil heus niet zeggen dat het gemakelijk is want je zit ook met je eigen verdriet,en dat van je man, en dan moet je ook nog je kindjes opvangen. ik heb mijn kinderen (3) steeds meegenomen naar mijn ouders want dan raken ze toch min of meer gewend aan de situatie. en ik ben ook altijd eerlijk geweest tegen hun.

    en je moet ook je schoonouders hier een stem in geven want het kan inderdaad zo zijn dat opa zijn kl,kindjes wel zo lang en zoveel mogelijk wil zien. mijn vader vond het heerlijk als ik kwam met de kinderen, dan gaat het vaak over zoveel andere leuke dingen, b.v.hoe gaat het op school, laat je kinderen vertellen over hun eigen leuke kinderdingen. en laat ze maar hun eigen vragen

    stellen.want als je je kinderen er buiten stelt hoe wil jij dan straks verklaren dat hun lieve opa dood is. want dat is de enige zekerheid die je hebt. voor mijn kinderen was de dood van mijn vader het vervolg van het ziektebeeld wat zij ook stap voor stap hebben kunnen zien. want stel je voor dat je je kindjes er bij weg houd dan wordt het uitleggen van het overlijden en b.v. de uitvaart nog veel moeilijker. mijn kinderen hebben daar voor die tijd al over gepraat,ook met mijn vader. voor onze jongste is opa een ster die altijd op hem past.voor de ander twee (9 en 12) is opa nog altijd een belangrijk deel van hun leven. ik heb naar aanleiding van jouw verhaal het er nog met de 2 oudste over gehad hoe hun er 1 jaar later opterug kijken.en zij alle 2 blij dat we het zo hebben gedaan en dat hun goed afscheid van hun opa hebben kunnen nemen. zo hebben de 2 oudste gevraagd welke bloem opa van hun graag wilde hebben bij zijn uitvaart. en had de jongste een tekening gemaakt die hij zelf aan opa heeft gegeven en die opa moest meenemen als opa een ster werdt.

    beste Tamara ik weet geen boektitels voor je ik heb op dat moment ook maar gewoon gedaan wat mijn hart mij ingaf, want je bent een moeder en meestal zijn de beslissingen recht uit een moederhart toch wel de beste. maar echt geniet hoe raar het ook klinkt van de goede momenten die er nog zijn want die zijn straks heel kostbaar. ik wens jouw heel veel sterke want dat heb je echt wel nodig..

    m.v.g. anne

  • Anonymous avatar

    Marijke

    Beste Tamara,

    Ik heb je verhaal gelezen en wil jullie heel veel sterkte toewensen.

    Ik zou alles eerlijk en open met je kinderen bespreken, ze merken toch dat er wat aan de hand is en zullen misschien gaan denken dat het aan hun ligt.

    En zoals Ronald als zei: vraag je schoonvader wat hij graag wil.

    Ik heb sinds 2 jaar leukemie en toen ik dat kreeg waren mijn kinderen 6 en 4 jaar oud. Vanaf het begin heb ik hen overal in betrokken.

    Ik moet zeggen dat het af en toe best confronterend is . Ze vragen gewoon of je al dood gaat!

    Maar nu ze het weten kan je er zelf ook over praten, ook als ze erbij zitten.

    Je kan ze ook laten zien dat je moe en verdrietig ben.

    Tamara heel veel sterkte voor jullie gezin en familie.

    Liefs Marijke

  • Anonymous avatar

    jorien

    Hallo Tamara,

    Ten eerste wil ik jou en je gezin veel sterkte toe wensen. Je gaat moeilijke maar…ook mooie tijden tegemoet. Betrek je kinderen er zo veel mogelijk bij….ze zullen je er later dankbaar voor zijn. Mijn zoontje was 1 1/2 toen mijn moeder stierf.

    Ze was zijn oppasoma en hadden een hele sterke band en diet mmakte het erg moeilijk. Van het overlijden en het ziekbed van mijn moeder had hij niet zo veel last…hij was echt nog te klein. De problemen kwamen later…toen hij zich realiseerde dat hij geen oma meer had en andere kinderen wel. Ik heb toen rustig met hem gepraat en hem verteld dat oma ziek was en dat haar machientje ( haar hart) het niet meer deed en dat oma toen ergens anders naar toe moest en nooit meer terug kwam. Na de nodige tranen begreep hij het en nu heeft hij een nieuwe oma.( de nieuwe vriendin van mijn vader).Hij noemt haar ook “nieuwe oma ”want mijn moeder is zijn “echte”oma.

    Probeer het zo eerlijk mogelijk uit te leggen en zorg dat je de vragen kunt beantwoorden want die onbeantwoordde vragen blijven terug komen.

    Wat boeken betrefd….Elisabeth Kubler-Ross heeft verschillende boeken geschreven die over sterven gaan….ik ben momenteel voor mijn studie( stervensbegeleiding) …“Lessen voor levenden” aan het lezen en dat zou misschien iets voor jou zijn.

    Heel veel sterkte, Jorien.