kanker.startpagina.nl

wat moet ik zeggen?

  • Anonymous avatar

    Judith & Jeanette

    Beste Hannelore,

    Nou je moet gewoon doen, zoals je toen tegen haar zag…wees gewoon jezelf ! Praat haar net zo goed als tegen iedereen, maakt haar ook tot leven verder ! Reken maar !

    Ik heb mijn vader zo moeten zien, hoe hij vreselijk zo magerder is geworden. Natuurlijk schrok ik heel veel van, het was gewoon de reactie van de schok. Toen heb ik mijn hoofd tussen zijn hoofd en zijn romp gelegd, mijn armen om hem heen. Heel flink gehuild en getroost zei ik tegen hem: het komt alles goed ! Hij knikte. Dat maakte ons allemaal juist sterker. Daarna hebben we met drieeen samen koffie gedronken, gepraat en veel gelachen zoals wij ook zo deden.. Niets veranderlijk, maar doe het altijd zo gewoon wat je ook altijd doet ! Dat maakt voor iedereen juist sterker, en niets schijnheiligs doen. Dat is niets voor me.

    Ik zag ook allemaal de kankerpatienten daar, en vond daar al zo gewoon…ook klinkt het raar. Zo is het dan !

    Probeer je gewoon jezelf te zijn he? Ik denk dat het voor je wel lukt !

  • Anonymous avatar

    Yvon Bosman

    Hoi Hannelore,

    Het is voor veel mensen ook heel moeilijk om met kankerpatienten te omgaan. Ze doen het onbewust natuurlijk. Maar wat me wel boos maakt, is dat ze dan als de patienten te horen krijgen dat ze kanker hebben, dat de “gezonde” mensen in eens om een kreetje roept van: “Wat moet ik nou zeggen?!”.

    Ik snap best wel dat het moeilijk is, maar ga gewoon om zoals jullie gewend zijn. Dat stellen ze zich zeer op prijs. Voelen ze ook gewaardeerd.

    Kijk, ik heb mijn man 2 jaar geleden moet verliezen aan kanker (zie in memoriam Gerard Bosman). Toen hij hoorde dat hij kanker kreeg, kreeg hij heel veel belangstelling en de mensen vroegen hem ook van alles. Hij gaf antwoorden daarop. De sommigen stellen soms ook vragen die erg kwetsbaar zijn en als ik dat hoor, neem ik het over voor me man. Want hij kon er even niet meer tegen.

    Ik werd soms wel jaloers op de volle aandacht die hij kreeg van de mensen. Want juist de mensen vergeten mij en vroegen mij niet hoe het met MIJ gaat. Ik ben “maar” de vrouw van hem. Toen hij overleed, lieten zijn maatjes mij in de steek wat ik heel erg jammer vindt. Nu nog. Na zijn dood weet ik ook weer wie mijn vrienden zijn.

    Mijn man en ik gingen eens naar de slager toe, hij zat op de rolstoel en de slager behandelde mijn man als kind en vroeg: “Wil je worstje?” Mijn man schrok zo erg en zei: “Vreet hem maar zelf op! Toen ik nog kon lopen, kreeg ik nooit plakjes worst en nu wel, en alleen maar omdat ik ziek ben?”. Ik gaf me man wel gelijk!

    Mijn moeder heeft ook leukemie, en de mensen doen wel normaal tegen haar, maar soms hebben we het wel door dat ze geen houding weten te doen.

    Als jij de moeder van je vriendin ziet, geef haar dan spontane omhelzing en zeg erbij dat je het leuk vindt om haar weer te zien. Je kan ook kaartje sturen (niet de tekst van: “Beterschap”, dat helpt niet), er zijn ook veel fijne kaarten. Bijvoorbeeld met de tekst: “Vallen doe je alleen, opstaan doen we samen”.

    Voor Judith en Jeanette: We wensen jullie ook heel veel sterkte toe, heb je email gelezen over je papa. Toch uitzaaiing naar de longen en lever….. 2 maanden tot 2 jaar te leven. Het is echt heel erg! Ondanks dat ik je papa en mama niet kennen, doe ze maar de groeten van mij en ik denk aan ze! Ook aan jullie!

    Liefs van Yvonne

  • Anonymous avatar

    Judith & Jeanette

    Nou Yvon, als de dokters zeggen dat ergens tussen 2 maanden en tot met 2 jaar te leven , dan betekent niet dat het per se moet gebeuren.

    Ik las ook in de boek van Lance Armstrong ( 5x tourwinnaar van Frankrijk, hij is nu bezig op weg naar 6 x..), dat hij ook van zijn dokter kreeg te horen dat voor hem een jaar te leven is. Hij geloofde nergens, en knokte op zijn eigenzinnige wijze om zijn eigen leven. Weet je wat hij er zover van is gebracht..8 jaar verder…dus niet één jaar.

    Mijn vader wil zelf wel doorgaan, dus.

    Alle dokters kunnen ook weleens vergissen hebben, he?!

  • Anonymous avatar

    Yvonne

    Ja tuurlijk lieverd, de doktoren kunnen zich vergissen. Maar bij Armstrong is er geen uitzaaiingen, alleen de prostaat. Da's de voordeel er van.

    Ik zelf heb weinig vertrouwen in hoop en wonder, maar we moeten wel positief kijken.

  • Anonymous avatar

    Judith & Jeanette

    Ja, Ik merk op sinds gisteravond laat, dat ik echt helemaal geen vertrouwen in dokters en/of internisten meer heb. Want ze zeggen alleen maar wat, en nu dit met slechte nieuws.

    Daar werd ik gisteravond ook heel kwaad over, tegelijkertijd verdrietig !

    Jazeker, we moeten allemaal, ook voor alle kankerpatienten, echt positiefs kijken.

    Ken je de symbool van die klootzak-kanker? De enge ‘kreeft’ met de zwaard erin…ik zou dolgraag die zwaard eruithalen en dan zelf die enge kankerpootjes eerst afhakken en de hele kankerkop met hele hard afslaan, die hele kankerzooi kapotpersen met mijn hele gewicht bovenop !

    Zolang die kankerzooi in welke lichaam blijft bemoeien, hak ik zo graag die pootjes eraf en de hele ‘kreeft’ alles kapothakken, weg is ie dan !

    Maar tja, met de chemotherapie kun je maar de enige doen; die gaat je kankerzooi zo remmen…maar voor hoelang ?????

  • Anonymous avatar

    marielleke

    het is moeilijk met dat soort dingen om te gaan. je kunt niet net doen ofdat er niets aan de hand is en je kunt mensen er ook nie door gaan ontlopen. je kunt beter gewoon doen en als je het moeilijk vind dat ook gewoon durven zeggen.

    uit eigen ervaring weet ik dat dat de beste manier is omdat mensen dan weten dat je ze niet ontloopt ofdat het je niets interesseert.

    mensen die kanker hebben snappen dat het moeilijk is voor andere er meej om te gaan en dat ze vaak nie weten wat ze moeten zeggen maar door eerlijk te zijn krijgen ze respect voor je en weten ze genoeg.

  • Anonymous avatar

    milou

    Ben ik helemaal met je eens Marielle!!! De vraag: hoe gaat het? is voor mij nu inderdaad de allermoeilijkste vraag die ze me kunnen stellen!