wat moet ik zeggen?

Hannelore

03-07-2004 23:14

lieve mensen,
Met wisselende gevoelens lees ik jullie berichtjes op dit forum, vol afschuw maar ook vol bewondering. Ik wil jullie allemaal heel erg veel sterkte wensen, of het nu jezelf of een dierbare is die met deze ziekte heeft te kampen.
Ik heb een misschien ietwat vreemde vraag aan jullie, maar het is iets wat ik echt heel erg moeilijk vind. De moeder van mijn beste vriendin heeft eierstok-kanker en heeft nu de chemo-therapieen afgesloten… nu is het afwachten of het terugkomt ja/nee met alle mogelijke gevolgen van dien. Ik heb mijn vriendin veel steun geboden en haar moeder via een kaartje laten weten dat ik meeleef maar nu zal ik haar binnenkort ontmoeten op de bul-uitreiking van mijn vriendin. Ik vind het zo lastig wat ik tegen haar moet zeggen op zo'n tevens feestelijke gebeurtenis, ik zit er al dagen tegen aan te hikken en te piekeren. Wat kan ik zeggen? Ik heb haar slechts 1x eerder in mijn leven gezien en vind het moeilijk om hier mee om te gaan? Alvast bedankt voor jullie antwoorden!
Ron@ld

03-07-2004 23:57

Beste Hannelore.
Op een feestdag moet je net doen of er niets aan de hand is.
Sterkte
Ronald
Annemarie

04-07-2004 11:32

Wat je tegen mensen moet zeggen in zo'n situatie blijft altijd moeilijk. Allereerst zou ik op deze dag inderdaad de aandacht vestigen op de feestelijke gebeurtenis van de diploma uitreiking. Dat houdt niet in dat je het onderwerp moet negeren.
Er zijn namelijk mensen die er zelf graag over willen praten, of de familie daarvan. Het zou dan vervelend zijn als daar niet op wordt gereageerd. Dan lijkt het net alsof de buitenwereld doet alsof er niets aan de hand is, maar dat is wel degelijk zo.
Mijn vader heeft zelf longkanker gehad en is uiteindelijk anderhalf geleden overleden. Ik weet nog goed dat hij het vervelend vond dat iedereen maar aan hem vroeg hoe het met hem gaat ( zo'n vriendelijkheidsvraag). Mij vader had liever gehad dat ze vroegen hoe hij zich die dag zelf voelt. Want het ging niet goed met hem, hij had immers longkanker en wist dat hij daaraan zou overlijden. Die dag zelf ging het wel goed met hem en dat kan hij dan ook vertellen.
Ik zelf wilde er ook altijd graag over praten, maar wilde er nooit zelf over beginnen. En als mensen niets vragen, dan bleef het erg stil bij mij en dat vond ik jammer. Ik wilde het namelijk niet negeren. Mijn vader was ernstig ziek en dat vond ik verschrikkelijk en ik wilde dat iedereen dat wist.
Min vader sprak er wel over, maar als het over zijn eigen gevoel ging dan vond hij dat toch wel heel moeilijk. Want hoe ga je om met de aankomende dood? Met zijn eigen gezin sprak hij daar wel over, maar het idee emotioneel te worden bij buitenstaanders, dat vond hij niet prettig.
Daarnaast was hij heel positief ingesteld in het leven en wilde dat ook tot het laatste moment uitdragen. We hebben dan ook echt tot het latste moment over de leuke dingen van het leven kunnen praten en grapjes kunnen maken. Voor mijn vader hoefde we het dan ook niet altijd over zijn ziekte te hebben.
Ik ben nog steeds heel trots over zijn positieve instelling. Niet alleen in deze laatste situatie, maar ook over al die jaren daarvoor dat hij zoveel tegenslagen heeft moeten verwerken zoals invaliditeit, hart- long- en nier kwalen.
Hannelore

04-07-2004 14:17

Dag Ronald, helemaal niks zeggen lijkt mij zeker niet gepast. Temeer daar wij na afloop een borrel hebben en misschien ook een hapje gaan eten met z'n allen. Zal ik dan maar tegen haar zeggen: ‘ wat fijn dat u er bij bent’ en ‘ hoe gaat het nu met U’ (op zich is het positief want ze is uitbehandeld en alles lijkt weg te zijn maar you never know….) ?
Ramona

04-07-2004 14:28

Ja ik vind wel dat je wat moet zeggen hoor, enw at je daar zei is een hele goede optie.
Maar blijf er niet te lang over door gaan want misschien wordt ze depri..
jill

04-07-2004 17:35

hoi Hannelore,
wat zegt je vriendin er zelf van? zij kent haar moeder ook.. ik kan me voorstellen dat ze een avondje gewoon gewoon wil hebben. En eventjes geen speciale aandacht ofzo, dat ze gewoon wil dat die naar haar dochter gaat op zo'n avond. Ik kan me dus wel een beetje voorstellen dat Ronald zegt, doe gewoon. Overal en altijd weer geconfronteerd te worden met de ziekte, is ook geen pretje. Maar wat je zelf al aangaf is inderdaad wel goed. Een heel klein beetje aandacht, maar verder niet te veel. Geen vragen stellen, die ze al vaak gehad heeft. Geen ‘ hoe gaat het nu’ … hou het luchtig en ontspannen op zo'n avondje.. dat zou IK tenminste zelf willen.. maar dan nog; iedereen is anders.. je vriendin kent haar moeder ook.. praat er met haar gewoon over…!
succes!
Jill
Ron@ld

04-07-2004 20:05

Beste Ramona,
Als iedere kennis uit beleefdheid iets moet zeggen wordt ze zeker depri.
Als ze dan toch iets wil doen zeg ik, geef haar een dikke knuffel en zeg: ik ben blij dat u genezen bent.
Groetjes
Ronald
Ramona

04-07-2004 22:11

Maar net alsof doen of er niets is kan je ook niety maken dus alleen maar ik vind fijn dat u er bent of, hoe gaat het met u is toch goed?
marielle

04-07-2004 22:23

hoi Ramona (en hannelore natuurlijk)
weet je dat ik dat de moeilijkste vraag vond die ze me konden stellen? hoe gaat het? Annemarie zei het ook al geloof ik. Zelf dacht ik dan altijd; oke, wat wil ze horen? goed? niet goed? Bedoelen ze nu? op dit moment? of bedoelen ze het algemeen? en lichamelijk? of geestelijk? oftewel, het ging altijd ‘ goed ’ met me, als ze die vraag stelden.. want op het moment dat ik mensen zag was ik blij en had ik het meestal leuk. Zo niet, dan was ik daar niet op dat moment. Hieronder heb ik nog een gedichtje gezet, het vertaald een beetje wat ik probeer aan te geven, niet als aanval ofzo hoor, (heel dit berichtje niet) maar ter verduidelijking..
Ik weet niet zo goed waarom ik dit wel schrijf. Misschien om aan te geven, dat juist heel gewoon vragen hoe het gaat, niet zo gewoon is. Juist dan kun je inderdaad beter kiezen voor een alternatief. ‘ fijn dat u er bent’ of gewoon juist praten over het daar en nu.. maak je niet druk. Laat het op je af komen. Het komt wel goed. Als het moment daar is, laat het dan gewoon over je heen komen, gedraag je zoals je je anders ook gedroeg bij haar ouders. Heel veel succes in elk geval!
groetjes Marielle
ps
hieronder een gedichtje van Marina San Giorgi
als jij mij vraagt
als jij mij vraagt
hoe het gaat
op doorgang
in het voorbijgaan
dan zeg ik
goed
als je vraagt hoe het met mij gaat
en je blijft staan
en je kijkt me aan
dan zeg ik meestal
zo, zo
of vandaag of deze week wel best
of (met een bepaalde intonatie)
het gaat
of het gaat wel
want wat moet je
wat wil je
wat kun je
met een beschrijving van een proces
met weergegeven nuances
twijfels en pijnen
uitweidingen
details
wat moet je met al die eerlijkheid
ik probeer te luisteren
naar de vraag achter de vraag
of het al gerede antwoord
maar soms stik ik erin
en laat me verleiden
door een oogopslag
een buiging van je stem
een aanraking
en vertel
arme jij, die dan soms,
als jouw vraag
alleen code of formule was
moest luisteren naar een echt verhaal
jij wou alleen maar zeggen:
"hallo, hoe gaat-ie? goed toch zeker ? en als het
niet goed gaat, dan morgen hopelijk beter.“ En ”kijk
eens wie daar binnekomt, en daar hebben we die en
die ook. hallo, hoe gaat-ie?"
Ach jij,
hoe gaat het met jou?
carla vandewaal

05-07-2004 15:08

hallo hannelore.
ik wil even reageren.
ik ben een vrouw van 44 jaar met borstkanker.
ik weet precies hoe jij je voelt.
wat je zeker niet moet doen is die vrouw ontwijken.
maar gewoon een gesprek mee aan gaan.
het hoef dan niet over de ziekte gaan. maar kan ook
over andere dingen.
bvb over het slagen van haar dochter.
ik maak op het moment mee,dat mensen als ze me tegen komen
niks meer zeggen.
en dat vind ik heel erg.
ik kan heel goed over de ziekte praten.
en het is altijd fijn als mensen.
vragen hoe het met je is.
dat je ven je hart kunt luchten.
want het is allemaal heel zwaar.
groetjes carla.

wat moet ik zeggen?

Hannelore

Ron@ld

Annemarie

Hannelore

Ramona

jill

Ron@ld

Ramona

marielle

carla vandewaal