Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
karin
Ergens midden in Juli afgelopen jaar ,na een gezellige barbeque met de hele familie,had mn vader opeens bloed in zijn urine.De volgende dag naar de huisarts,bloedgeprikt en urine afgegeven.Een week later kon hij meteen naar het ziekenhuis;daar heeft hij een anderhalve week gelegen voor onderzoeken en daarna was de bloeding uit zichzelf gestopt.Maar de uitslag was niet goed;slijmvlieskanker aan zijn ureter(ergens bij zn nieren).
Drie weken later werd hij geopereerd;vol goede moed ging hij de operatie in;de kanker kon immers weggehaald worden dus we hadden allemaal nog hoop op een goede afloop.
Mn moeder,zus en ik thuis wachten op het telefoontje van de chirurg,die zou om 2 uur s'middags bellen.Pas om 6 uur belde hij met verschrikkelijk nieuws.
Ze hadden de kanker helemaal kunnen verwijderen,maar tijdens de operatie kwamen ze nog een kankergezwel tegen;een gezwel van zo'n 4 cm. in doorsnee,dat helemaal verwikkeld zat tussen zijn holle ader en andere belangrijke hoofdaders in zijn buik,zodat hij niet bestraald kon worden.
Later die week kregen we te horen dat het om plaveiselkanker ging;de vorm die mijn vader had was zeer kwaardaardig en snelgroeiend.Dat bleek ook wel;vier weken later had hij al een doorsnee van meer dan 10 cm.
25 september is hij nog meegeweest naar de verjaardag van mijn zus,een week later kon hij al bijna niet meer lopen,zo verzwakt was hij.
Het kankergezwel drukte namelijk tegen mijn vaders darmen en maag aan,zodat hij steeds minder kon eten.Mijn vader was altijd over de 100 kilo,en hij hield ontzettend van eten,dat was echt een grote hobbie van hem.
Om dan je vader letterlijk te zien verhongeren,erger kan niet!!
Het enige waar ik blij om kan zijn is dat hij niet of nauwelijks pijn heeft gehad.
Begin oktober ging het ineens nog sneller bergafwaarts met hem,daarna is het weer even stabiel gebleven.
De laatste 3 weken heeft hij geleefd op ijsblokjes,totdat het gezwel zijn maag/darmen helemaal afsloot,toen kwam zelfs dat er weer uit.
Praten kom hij de laatste 2 weken eigenlijk niet meer,daar had hij de kracht niet meer voor.
Zaterdag 15 November om 7 uur s'morgens riep mijn moeder mn vriend en mij(we waren de laatste paar dagen blijven slapen);mn vader was aan het sterven.
Ik dacht altijd dat mensen gewoon vredig insliepen,maar bij mn vader was dat absoluut niet het geval;volgens ons was hij er zelf al niet meer,of hij was in een soort van coma,maar die laatste paar minuten dat zn lichaam het zeg naar nog deed,zal ik nooit meer uit mn hoofd kunnen zetten,wat was dat erg voor ons om je man en vader zo te zien.Toen hij om 10 over 7 overleden was heb ik snel mn zus en zwager gebeld en onze grootouders.
Mn moeder,zus en ik hebben mn vader zelf afgelegd en we hebben hem ook zelf in de kist gelegd.
Het was verschrikkelijk zwaar en moeilijk,maar achteraf ben ik wel blij dat we dat nog voor hem kon doen.
Maar de leegte en het gemis zijn zo verschrikkelijk zwaar;het is zo oneerlijk
Het ging zo ontzettend snel,maar 3 en een halve maand hadden we de tijd om het te beseffen en om afscheid te nemen.Hij was nog maar 51,mn zus is zwanger van zn eerste kleinkind,gelukkig heeft hij de eerste echo nog kunnen zien.
Ik weet niet wat ik moet doen om mn moeder te helpen,mn zus en ik zijn allebei de deur al uit en nu zit ze helemaal alleen.
De laatste paar weken is ze weer een paar uurtjes gaan werken en ik vind dat ontzettend goed van haar!
Ik hoop dat er mensen zijn die me wat tips kunnen geven over hoe ik haar (en mezelf) hier doorheen moet helpen.
Bedankt voor het lezen van mn verhaal xxx
