Hoi Bianca.

Ik voelde me verraden door mijn lichaam.

Had cellenverandering in de baarmoederhals.

Die hoge pieken en diepe dalen in gevoelens…………..een ramp.

Was kwaad, voelde verdriet voor het verlies dat ik mijn kinderen misschien moest aan doen….hun moeder verliezen, was blij toen het er uit gesneden was, maar twijfelde daarna heel lang of het echt weg zou blijven.

Kon dan ook niet gelijk weer genieten of losser/vrijer denken.

Bleef doemdenken.

Heb ook best rare dingen gedaan.

Vond dat iedereen opeens moest leren zichzelf te redden.

Leren koken, huis schoonhouden, dingen kunnen regelen, enz.

Toen het gezin zich heel goed zonder mij bleek te redden, gaf dat weer een dip.

Wat is dan nog mijn mening/doel/reden in het geheel?

Puntje bij paaltje.

Ik heb heel veel veranderd.

Ben meer voor mijzelf gaan leven.

Wat vind ik leuk, wat wil ik met mijn tijd doen.

Heb mijn baan op school opgezegd en ben als vrijwilliger bij paarden gaan werken.

Van die keus heb ik nog steeds geen spijt.

Dat alles gaat over de afgelopen drie jaar.

Dit jaar heb ik voor het eerst het gevoel niet meer in “geleende tijd” te leven.

En is dat achterdochtige stemmetje achterin mijn hoofd er niet meer, die zegt “wat nou als het bij het volgende uitstrijkje nou weer fout is.”

Die angst moet wegslijten.

En slijt ook wel weg.

Maar de achterdocht blijft sluimeren.

Het blinde vertrouwen in mijn lichaam is er niet meer.

Heel vreemd eigelijk.